(Γαλ. 2:16-20 - Μρκ. 9:34 - 9:1)
Ἡ εἰδική Ἱερωσύνη
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Μόλις τὴν περασμένη Κυριακή, μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ ποὺ σήμερα βρισκόμαστε, ὑψώθηκε τὸ ὑπέρτατο σύμβολο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ ἡ πηγὴ ἐμπνεύσεως καὶ ἐνδυναμώσεως γιὰ κάθε Χριστιανό: Ὁ Τίμιος Σταυρός.
Σήμερα, Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιθυμεῖ νὰ μᾶς διδάξει πὼς τὸ ἱερώτατο αὐτὸ σύμβολο δὲν ἀποτελεῖ μόνο ἀνάμνηση τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας, ἀλλὰ καὶ πρόσκληση νὰ ἀκολουθήσουμε τὰ βήματά Του. Εἶναι ἀλήθεια πὼς εἴμαστε πρόθυμοι νὰ διακηρύξουμε τὴν πίστη μας στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Εἴμαστε ὅμως, ἄραγε, ἕτοιμοι νὰ τοποθετήσουμε Αὐτὸν ὡς τὸν μοναδικὸ ὁδηγὸ τῆς ζωῆς μας; Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ προσφέρουμε στὸν ἀδελφό μας ἀγάπη ὅμοια μὲ τοῦ Χριστοῦ; Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας στὸ ὄνομα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφό μας;
Εἶναι δύσκολος ὁ δρόμος τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Ἡ αὐταπάρνηση μοιάζει συχνὰ μὲ θάνατο τοῦ ἑαυτοῦ μας. Σήμερα ὅμως, ὁ Χριστὸς μᾶς ἐνισχύει καὶ μᾶς διαβεβαιώνει: «Ὅποιος θέλει νὰ μὲ ἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸ σταυρό του κι ἂς μὲ ἀκολουθήσει. Γιατί, ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴν ζωή του θὰ τὴν χάσει· ὅποιος ὅμως χάσει τὴν ζωή του ἐξ αἰτίας μου καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσει» (Μρκ. 9: 34-35).
Πρόσκληση λοιπόν, ἀποτελεῖ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ μάλιστα, πρόσκληση διπλῆ. Πρῶτα, μᾶς καλεῖ νὰ μετατραποῦμε σὲ κήρυκες καὶ μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ στὸν σημερινὸ κόσμο. Ὑπάρχει,όμως, καὶ κάτι δεύτερο: νὰ ἑνωθοῦμε μαζὶ Του μὲ ἕναν τρόπο ποὺ ξεπερνάει τὴν ἀνθρώπινη λογική, μὲ ἕναν τρόπο μυστικό, ποὺ θὰ ἑνώσει τὴν ζωή μας μὲ τὴν δική Του ζωὴ καὶ θὰ μᾶς μεταβάλει σὲ μέλος τοῦ δικοῦ Του σώματος. Καὶ γιὰ νὰ τὸ βιώσουμε αὐτό, μόνον ἕνας δρόμος ὑπάρχει: ἡ συμμετοχή μας στήν Θεία Λειτουργία.
Κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία, ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς καθίσταται Μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου μας, ὁ Ὁποῖος τελεῖ τὴν θυσία τοῦ ἴδιου τοῦ Ἑαυτοῦ Του, πάνω στὸν Σταυρό. Αὐτὸ πραγματοποιεῖται ἀοράτως. Πρέπει ὅμως καὶ μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματός μας νὰ προσεγγίσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ Μυστήριο. Ἔχουμε τὴν ἀνάγκη νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἀκούσουμε ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὑπέρλογα καὶ θαυμαστὰ ποὺ τελεσιουργοῦνται σὲ κάθε Θεία Λειτουργία. Αὐτὸς ἀκριβῶς εἶναι ὁ ρόλος καὶ ἡ διακονία τοῦ κάθε λειτουργοῦ ἱερέα: Να κάνει ὁρατὴ τὴν διαρκῆ ἀόρατη θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὑπέροχος αὐτὸς Ἅγιος, τοῦ ὁποίου ἡ μεγαλύτερη προσφορὰ του πρὸς τὴν Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία ποὺ ὁ ἴδιος συνέταξε, μᾶς διδάσκει: «Ὅταν θὰ δεῖς τὸν ἱερέα νὰ σοῦ προσφέρει τὸ ἅγιο Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου, μὴν νομίσεις ὅτι ὁ ἱερεὺς τὸ κάνει αὐτὸ ἀλλὰ πίστευε ὅτι τὸ χέρι ποὺ ἁπλώνεται εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία, ὁ ἱερέας δανείζει στὸν Χριστὸ τὴν γλῶσσα του καὶ προσφέρει τὸ χέρι του» (Ε.Π.Ε. 14,716).
Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, λοιπόν, ὁ ἱερέας εἶναι ὁ ὑπηρέτης τοῦ Μυστηρίου, ποὺ ἔχει πρωταγωνιστῆ τὸν ἴδιο τόν Χριστό. Εἶναι αὐτὸς ποὺ βρίσκεται στὴν γῆ, ἀλλὰ κινεῖται στὸν οὐρανό. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ στέκεται ἀνάμεσα στὸν ὁρατὸ καὶ τὸν ἀόρατο κόσμο. Ἐκεῖνος ποὺ ἀποκαλύπτει τὶς ἀόρατες θεῖες δωρεὲς πρὸς ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ μεταφέρει τὶς δικές μας ἱκεσίες πρὸς τὰ ἄνω.
Ὅλοι μας, ὡς βαπτισμένοι Χριστιανοί, μετέχουμε σὲ μία γενικὴ ἱερωσύνη, ὡς συλλειτουργοὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου. Ὑπάρχει ὅμως καί μιὰ ἰδιαίτερη, μιὰ εἰδικὴ ἱερωσύνη, στὴν ὁποία μετέχουν οἱ χειροτονημένοι ἱερεῖς. Εἶναι οἱ κατ' ἐξοχὴν ἀκόλουθοι τοῦ Χριστοῦ στὴν σταυρική του πορεία, εἶναι τὸ χέρι Του καὶ ἡ φωνή Του. Εἶναι ὅμως καὶ ἐκεῖνοι ποὺ γίνονται ἡ δική μας φωνὴ καὶ ἡ δική μας προσευχὴ πρὸς τὸν θρόνο τοῦ Παντοκράτορα. Ἐκεῖνοι ποὺ μεταφέρουν τὴν καρδιακὴ παράκλησή μας, ὥστε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ κατέλθει καὶ νὰ μεταβάλλει ὑλικά πράγματα, τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ.
Ἀδελφοί μου,
Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ ἕναν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν γίνει ἱερέας καὶ ἱερουργὸς τῆς Θείας Λειτουργίας. Δὲν ὑπάρχει δρόμος ποὺ νὰ ταυτίζεται τόσο πολὺ μὲ τὸν δρόμο ποὺ ἄνοιξε ὁ Χριστὸς μὲ τὸν λόγο, τὴν ζωὴ καὶ τὴν θυσία Του. Ὅσο συνειδητοποιοῦμε τὸ μεγαλεῖο τῆς Θείας Λειτουργίας, τόσο θὰ αὐξάνεται ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ τιμὴ πρὸς τὸν κάθε κληρικό. Στὸ πρόσωπό του, δὲν τιμοῦμε ἕνα ὑψηλὸ ἀξίωμα κοσμικῆς ἐξουσίας, οὔτε κάτι ποὺ τὸν καθιστᾶ ἁπλά ἀνώτερο ἀπὸ ἐμᾶς. Τιμοῦμε τὸν ἰδιαίτερο σταυρὸ ποὺ ἔχει ἐπωμιστεῖ, τὴν προσφορὰ τῆς ζωῆς του πρὸς τὸν Μεγάλο Λειτουργὸ Χριστό, τὴν μεγάλη εὐθύνη ποὺ ἀνέλαβε νὰ ὑπηρετεῖ τὸ μεγαλύτερο καὶ διαρκὲς θαῦμα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Γιὰ νὰ γίνει κάποιος ἄξιος τοῦ μεγάλου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος στέκεται ἀνάμεσά μας ὡς ἀρχιερέας ἀλλὰ καὶ ὡς ζωντανὴ θυσία, πρέπει νὰ σταθεῖ ἐνώπιόν Του ὡς θυσία ζωντανὴ καὶ ἁγία, μὲ χέρια ἁγνὰ καὶ καθαρά, μὲ νοῦ ἐξαγνισμένο, μὲ καρδιὰ ποὺ ἀναζητᾶ τὰ ἐπουράνια καὶ ἔχει ἀπαρνηθεῖ τὰ ἐπίγεια. Πῶς ἀλλιῶς θὰ μποροῦσε νὰ τελέσει ἄνθρωπος ἕνα Μυστήριο, τὸ ὁποῖο δὲν ἀξιώνονται νὰ τελέσουν οὔτε οἱ Ἄγγελοι;
Ἀλλὰ καὶ ὅταν οἱ ἀνθρώπινες ἀτέλειες καὶ ἀδυναμίες κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους στὴν ζωὴ τοῦ ἱερέα, ἡ παντοδύναμη καί φιλάνθρωπη Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀναπληρώνει ὅλα τὰ ἐλλείποντα. Τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας παραμένει πάντοτε ἀπολύτως ἄμωμο καὶ ἐνεργό, μὲ τὴν ζωοποιό του δύναμη νὰ ὁδηγεῖ κλῆρο καὶ λαὸ στὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τὴν ἀθανασία. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ