ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ κ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Γιά τήν Τετάρτη τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, 14ῃ Μαΐου 2025
«Μεσούσης τῆς ἑορτῆς, διψῶσάν μου τήν ψυχήν,
εὐσεβείας πότισον νάματα».
Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί Ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Τρεῖς ἦταν οἱ μεγάλες ἑορτές τῶν Ἰουδαίων. Τό Πάσχα, ἡ Πεντηκοστή καί ἡ Σκηνοπηγία. Ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, τοποθετεῖται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας στό μέσον τῶν δύο μεγάλων ἑορτῶν, τοῦ Πάσχα καί τῆς Πεντηκοστῆς, ὥστε νά συνδέσει τίς δύο αὐτές ἑορτές καί νά κρατᾷ τούς Χριστιανούς σέ μία ἑορταστική ἀτμόσφαιρα ἐπί πενῆντα ἡμέρες.
Ἡ ἑορτή, στήν ὁποία ἀναφέρεται τό Εὐαγγέλιο τῆς Μεσοπεντηκοστῆς, εἶναι ἡ τρίτη μεγάλη ἑορτή τῶν Ἑβραίων, ἡ Σκηνοπηγία, ἡ ὁποία λέγοταν ἔτσι, διότι οἱ Ἑβραῖοι πού τήν τιμοῦσαν ἐπί ἑπτά ἡμέρες, ἔμεναν κάτω ἀπό σκηνές, σέ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος, ὅτι καί οἱ προπάτορές τους ἔμειναν σέ σκηνές στήν ἔρημο μετά τήν ἔξοδο ἀπό τήν Αἰγυπτο, καί πέρασαν «ἀβρόχοις ποσί» τήν Ἐρυθρά θάλασσα. Σέ μία τέτοια περίοδο Σκηνοπηγίας, στό μέσον τῆς ἑβδομάδος, τήν τέταρτη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, ὁ Κύριος ἀνέβηκε στά Ἱεροσόλυμα καί δίδασκε τά πλήθη μέ θεία σοφία καί χάρι, ὥστε νά ἀποροῦν μεταξύ τους οἱ Ἰουδαῖοι: «πῶς οὗτος γράμματα οἶδε μὴ μεμαθηκώς;» (Ἰωάν. 7, 15).
Ὁ Χριστός μᾶς μίλησε τότε μιλάει καί σήμερα, ὡς Μεσσίας καί Θεός· ἤλεγξε τήν ἀπιστία τους, διότι ἐκτός τῶν ἄλλων θαυμάτων πού εἶχε κάνει καί ἀποδείκνυε τήν Θεότητά Του, πρό ὀλίγων ἡμερῶν, εἶχε θεραπεύσει καί τόν παράλυτο τῆς προβατικῆς κολυμβήθρας, θαῦμα τό ὁποῖο ἐπιβεβαίωνε τήν θεία Του καταγωγή. Ἀλλά, βλέπουμε δυστυχῶς, τήν ἀμετανοησία καί τήν σκληρότητα τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι ἐπεχείρησαν νά λιθοβολήσουν τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί τούς ἐλέγχει, πρός μετάνοια καί σωτηρία τους.
Μέσα ἀπό τά Ἱερά Ἀναγνώσματα τῆς ἡμέρας, βλέπουμε δύο πράγματα. Ἀπό τήν μία, τήν μεγάλη ἀχαριστία καί ἀνυπακοή, πού ἔδειξε ὁ Ἰσραηλιτικός λαός πρός τόν Θεό καί ἀπό τήν ἄλλη διακρίνουμε τήν Μεσσιανική ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ μας, μέσα ἀπό τήν ἄπειρη Σοφία Του.
Ὁ Θεός ὑπῆρξε ὁ σωτῆρας καί ὁ ἐλευθερωτής τῶν Ἑβραίων. Ἐνῷ θά ἔπρεπε ὁ λαός αὐτός νά δείξει τήν πίστη καί τήν εὐγνωμοσύνη του πρός τόν Θεό, φανέρωσε τήν ἀπιστία του καί κάθε τόσο ἔδειχνε ἀχαριστία, πού προκαλοῦσε τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἀναφέρει ὁ Προφήτης Μιχαίας: «Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί ἐλύπησά σε; ἀποκρίθητί μοι» (Μιχ. 4, 5).
Ἄς προσέχουμε καί ἄς ἀποφεύγουμε καί ἐμεῖς τήν ἀχαριστία πρός τόν Θεό. Τί δέν ἔδωσε στό καθένα μας ὁ Κύριος; Μᾶς βάπτισε, κάνοντάς μας μέλη τοῦ Σώματός Του, μᾶς μύρωσε, δωρίζοντάς μας τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος, μᾶς προσφέρει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, μᾶς ὑπόσχεται αἰώνια ζωή στήν Βασιλεία Του. Ἡ ἀχαριστία, λοιπόν, εἶναι φοβερή ἁμαρτία, καί ἐφ’ ὅσον δέν ἔρχεται ἡ μετάνοια, τιμωρεῖται σκληρά ἀπό τόν Θεό.
Διακρίνουμε, σήμερα ὅμως, καί τήν Μεσσιανική ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ μας, μέσα ἀπό τήν Σοφία Του. Τό Ἀνάγνωσμα τῶν Παροιμιῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, εἶναι μία ἐπίσημη καί ὑψηλή πρόσκληση τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ πρός κάθε ἄνθρωπο, νά πιστεύσει στόν Θεό καί ἀκολουθῶντας Τον, μέσα ἀπό τίς ἐντολές Του καί τά Ἱερά Μυστήρια, νά γευθεῖ καί νά ἀπολαύσει ὁ ἄνθρωπος, θεῖα καί πνευματικά ἀγαθά. «Οἱ διψῶντες, πορεύεσθε ἐφ΄ ὕδωρ» (Ἡσ. 55, 1), προφητεύει ὁ Ἡσαΐας καί ὁ Χριστός μας ἐπαληθεύει αὐτήν τήν προφητεία, λέγοντας: « ἐάν τίς διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω» (Ἰωάν. 7, 37).
Μόνο ὅποιος βρίσκεται κοντά στόν Θεό ξεδιψᾷ ἀπό τήν πηγή πίνοντας τό ὕδωρ τό ζῶν. Μόνο ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τήν ἐνυπόστατη Σοφία τοῦ Θεοῦ καί δείχνει αὐτήν τήν πίστη καί εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό, αὐτός ἀντλεῖ καί λαμβάνει τήν σωτηρία καί αἰσθάνεται ἀνάπαυση στήν ψυχή του, εἰρήνη καί χάρά. Ἀμήν.
Μὲ ὅλη μου τὴν πατρικὴ ἀγάπη,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ