«Ελπίδα στον Θεό και πίστη. Έφτασε ο καιρός. Οι Τούρκοι δεν έχουν τους μέρες ακόμα… θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι, έχουν τα κόλλυβά τους στο ζωνάρι. Πιστεύω ότι έφτασε η ώρα να πάρουμε την Πόλη.…»
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Ξαφνικά ένα πρωί βρεθήκαμε υπό ζυγόν, περικυκλωμένοι από «σωτήρες» που ψάχνουν με σπουδή να βρουν τρόπους εξόντωσης… Να τρώμε χώμα και να δοξάζουμε αυτούς που μας εξασφαλίζουν το έδεσμα, χώμα χωρίς ουρανό, χώμα έως θανάτου… Οι «σωτήρες» μας δεν ξέρουν ότι είμαστε από κείνη τη γενιά των αθανάτων, που βγαίνει ζωντανή από τις συμφορές… Είμαστε από κείνη τη γενιά που δεν πεθαίνει, όταν ενταφιάζεται!
Ο ενταφιασμός μας δεν είναι τέλος, είναι αρχή. Κυοφορία είναι… προσμονή επερχόμενης άνοιξης… Προσδοκία ζωής αθανάτου! Τα δικά μας χώματα είναι ζυμωμένα με ουρανό. Είναι ραντισμένα με αγιασμό. Και γι’ αυτό δεν πέθαιναν τους ζωντανούς. Ζωντανεύουν τους νεκρούς. Φυτεύεις σπόρο και παίρνεις δέντρο! Δύει ένας και αναδύεται Έθνος! (της Μαρίας Μουρζά)
Επιστολή μελλοθανάτου Αντωνίου Τζινόγλου, Διευθυντού του Γραφείου Προσφύγων στην Αμισό.
Φυλακές Αμάσειας, Οκτώβριος 1921
Σεβαστοί μου γονείς, προσφιλή μου σύζυγε, τέκνα μου αγαπητά, λοιποί συγγενείς και φίλοι.
Καταδικάστηκα σε θάνατο ενώ είμαι αθώος. Ήταν θέλημα Θεού, γι’ αυτό και εγώ δεν λυπάμαι. Κι εσείς μη λυπηθείτε. Έχω πίστη, ότι θα συναντηθούμε στην άλλη ζωή. Σας στέλνω τον χαιρετισμό και την αγάπη μου. Όσο ζείτε να με μνημονεύετε.
Αντιόπη, ο Θεός δεν με αξίωσε να γηροκομήσω τους γονείς μας, το έργο αυτό το αφήνω μόνο σε σένα. Για εσένα και για τα παιδιά μας είμαι βέβαιος ότι θα φροντίσει ο καλός Θεός. Να μη λυπηθείς και αγανακτήσεις εναντίον του θελήματος του Θεού.
Εάν επιζήσετε από αυτή την καταιγίδα, να πάτε κοντά στους γονείς μας και να γράψεις και στον Φώτη και τον Χρύσανθο την παράκλησή μου, να λάβουν υπό την μέριμνα τους την Ιουλία και την Χρυσάνθη. Tη βέρα και το ρολόι μου παρέδωσα στον Bαλιoύλη να σας τα φέρει. Τα ρούχα μου θα διαμοιρασθούν εδώ. Πήρα την τελευταία σου επιστολή στη φυλακή και είμαι ήσυχος. Εξομολογήθηκα, έγινε λειτουργία και κοινώνησα. Θα πεθάνω ήσυχος και ατάραχος. Επιθυμώ να μην κλάψετε πολύ.
Ο Θεός μαζί σας. Σας φιλώ όλους εκ ψυχής.
Ο δικός σας,
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΤΖΙΝΟΓΛΟΥ
Αιωνία η μνήμη των μαρτύρων
της ποντιακής γης…
«Την πατρίδα μας θα την χάσουμε, αλλά πάλι θα την βρούμε… θα απελευθερωθούν τα χωριά μας και οι αλύτρωτες πατρίδες μας..»
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης