Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια
από την εισβολή στην Κύπρο της 20-7-1974
Είκοσι δύο χιλιάδες Έλληνες ζούσαν στην Καρπασία πριν την εισβολή του Αττίλα. 1000 αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους... Λιγότεροι από 300 απέμειναν, γέροι πλέον, που θέλουν να αναπαυθούν στην πατρώα γη τους και τώρα καλούνται από την Κυπριακή Κυβέρνηση να καλλιεργήσουν «Κουλτούρα Συμφιλιώσεως» με τους Τούρκους εποίκους...
Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, που κατάγεται από την κατεχόμενη Μόρφου, επισήμανε: «το 1974 ο Ελληνισμός στήριξε την άμυνα της Κύπρου απέναντι στον εισβολέα. Και η υποστήριξη αυτή συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Άμυνα και αντίσταση στον εισβολέα, αποτελεί μέσο επιβίωσης του Ελληνικού πολιτισμού στην Κύπρο. Ο Ελληνοκυπριακός πολιτισμός έχει τρισχιλιετή εντυπωσιακή παρουσία. Αν δεν υπερασπιστούμε τον πολιτισμό μας θα επιτρέψουμε στον κατακτητή να αλλοιώσει τη χώρα μας, τη φυσιογνωμία μας και τις παραδόσεις μας. Να αφανίσει τελικά τον Κυπριακό Ελληνισμό. Το 1974 υπήρξε πολλαπλή προδοσία, αλλά η Τουρκία σχεδίαζε από τη δεκαετία του ’50 να καταλάβει την Κύπρο και να την ελέγξει ως γεωπολιτικό χώρο».
Και το μεγάλο έγκλημα της προδοσίας κατά της Κύπρου, ξεκίνησε με την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας. Οι Τούρκοι περίμεναν μία αφορμή για να υλοποιήσουν το σχεδιασθέν έγκλημα της εισβολής. Και η αφορμή δόθηκε με το πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών που συνεργάστηκε, συνειδητά ή ασυνείδητα με το έγκλημα της προδοσίας που διαπράχθηκε στην Κύπρο.
Οι στρατιώτες, έλληνες και ελληνοκύπριοι, κατήγγειλαν την προδοσία και αγωνίστηκαν μέχρις εσχάτων, για την τιμή των όπλων, για την τιμή της Ελλάδος.» (ραδιοφωνικές συνεντεύξεις σε επετειακό αφιέρωμα για την Κύπρο στον «ΑΘΗΝΑ 9,84»). Αναλόγου κύρους είναι και η διαπίστωση: «ως συνέπεια του ακρωτηριασμού της Κύπρου το 1974 εγκαινιάζεται μία νέα περίοδος, κατά την οποία η Τουρκία θέτει ως διεκδίκηση μία ιστορική αναθεώρηση του συσχετισμού δυνάμεων, που είχε προκύψει από τη συνθήκη της Λωζάνης. Ο Τουρκικός αναθεωρητισμός στηρίζεται στη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων στο πληθυσμιακό και οικονομικό πεδίο και κατ’ εξοχήν, στο αποφασιστικό γεγονός της Κατοχής της Κύπρου.» (περιοδικό Άρδην τ.47).
Συμπέρασμα η τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα προδοσίας και αναθεωρητισμού. Το καλοκαίρι του 1974, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, στρατιώτες και αξιωματικοί (με εξαίρεση μία μικρή ομάδα προδοτών), πολέμησαν με ηρωϊσμό και αυταπάρνηση τους Τούρκους εισβολείς, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Πολλοί έπεσαν στα πεδία των μαχών, προσφέροντας τη ζωή τους σπονδή στον βωμό της Ελευθερίας.
Πολλοί αγνοούνται, η θρυλική μορφή τους όμως αποτυπώνει την πιο δραματική διάσταση της Κυπριακής τραγωδίας. Οι υπόλοιποι αγωνιστές φέρουν διά βίου το βαρύ φορτίο των αναμνήσεων, από την απώλεια εδαφών, αλλά και των συμπολεμιστών τους. Και ακόμη, την πικρία διότι το Ελληνικό Κράτος, για πάνω από 20 χρόνια, δεν αναγνώριζε την θυσία τους. Σε όλους εμάς όμως, ανήκει η ευθύνη και η τιμή της μελέτης των ιστορικών γεγονότων, ώστε ποτέ πια ο Ελληνισμός, να μην γνωρίσει άλλη εθνική καταστροφή. Ο τουρκικός επεκτατισμός, ελλοχεύει συνεχώς απειλητικός.
Οι απώλειες ήταν τραγικές. Οι Τούρκοι με τον Αττίλα 1 και 2, κατόρθωσαν να καταλάβουν περίπου το 40% του Κυπριακού εδάφους. Το κόστος σε ανθρώπινα θύματα, της τουρκικής εισβολής, υπήρξε πολύ μεγάλο. Ως προς τον στρατιωτικό τομέα, ο θλιβερός κατάλογος των απωλειών έχει ως εξής:
Νεκροί έλληνες αξιωματικοί 18, νεκροί έλληνες στρατιώτες 72, νεκροί ελληνοκύπριοι αξιωματικοί 41, νεκροί ελληνοκύπριοι στρατιώτες 269, σύνολο νεκρών στρατιωτικών 400. Ακόμη, 1706 είναι οι τραυματίες έλληνες και ελληνοκύπριοι στρατιωτικοί και από αυτούς οι 224 με σοβαρές αναπηρίες. Οι αγνοούμενοι είναι 1619, από αυτούς οι 83 είναι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες. Μεγάλος είναι και ο αριθμός των θυμάτων μεταξύ των αμάχων ελληνοκυπρίων. Συνολικά τα θύματα της τουρκικής θηριωδίας το καλοκαίρι του 1974, ανέρχονται στους 2.000 νεκρούς (χωρίς τους αγνοούμενους). Ακόμη, η τουρκική εισβολή δημιούργησε και 200.000 ελληνοκυπρίους πρόσφυγες.
«Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο,
κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω».
Γ. Ρίτσος
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς