«Ἡ παραβολή τῶν δέκα παρθένων δεικνύει ὅτι δεν ὠφελούμεθα ἀπό τήν καθαρότητα τοῦ σώματος, ἐάν δέν συνυπάρχουν καί οἱ ὑπόλοιπες ἀρετές.»
Αδελφοί και πατέρες. Είναι καλόν πράγμα η μετάνοια και η ωφέλεια που προέρχεται από αυτήν. Αυτό γνωρίζοντας και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Θεός μας, ο οποίος όλα τα γνωρίζει εκ των προτέρων, είπε: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Θέλετε δε να μάθετε ότι χωρίς μετάνοια, και μάλιστα μετάνοιαν από το βάθος της ψυχής και τοιαύτην όπως ο Λόγος την ζητεί από εμάς, είναι αδύνατον να σωθούμε; Ακούστε τον ίδιον τον Απόστολο που λέγει: «…πᾶσα ἁμαρτία ἐκτός τοῦ σώματος ἐστίν. Ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει…».
Ημπορεί λοιπόν κάποιος λαμβάνοντας αφορμήν από αυτά να είπη: «ευχαριστώ τον Θεόν, διότι δεν εμόλυνα κανένα μέλος του σώματός μου με κάποιαν πονηρά πράξη», και έχει δήθεν παρηγορία από αυτό, επειδή είναι ξένος από σωματική αμαρτία. Αλλά αποκρίνεται ο Δεσπότης λέγοντας την παραβολήν των δέκα παρθένων, και δεικνύει σε όλους μας και μας βεβαιώνει ότι καθόλου δεν ωφελούμαστε από την καθαρότητα του σώματος, εάν δεν συνυπάρχουν σ’ εμάς και οι υπόλοιπες αρετές.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά ο ίδιος πάλιν ο Παύλος μαζί με τον Δεσπότην φωνάζει: «Εἰρήνην διώκετε μετά πάντων καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὐ χωρίς ουδείς ὄψεται τὸν Κύριον». Γιατί όμως είπε «διώκετε»; Διότι δεν είναι δυνατόν σε μίαν ώρα να γίνουμε και να είμεθα άγιοι, αλλά πρέπει αρχίζοντας από τα μικρά, να φθάσουμε προοδευτικώς στον αγιασμόν και την καθαρότητα, και διότι ακόμη και χίλια χρόνια εάν ζήσουμε στην ζωήν αυτήν, ουδέποτε θα ημπορέσωμε να τα αποκτήσουμε αυτά σε τέλειο βαθμό, αλλά βάζοντας αρχήν καθημερινώς, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε συνεχώς.
Αυτό φανέρωσε πάλιν ο ίδιος λέγοντας, «Διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω (μήπως κατορθώσω δηλαδή) ἐφ’ᾧ καὶ κατελήφθην (εκείνο δηλαδή για το οποίον και ο Χριστός με έφερε κοντά του)». Διότι κάθε άνθρωπος που έχει αμαρτήσει, όπως εγώ ο κατακεκριμένος, και έκλεισε με τoν βόρβορο των ηδονών τις αισθήσεις της ψυχής του, ακόμη και εάν όλη την περιουσία του την διαμοίρασε στους πτωχούς, και εγκατέλειψε όλη την δόξα και λαμπρότητα των αξιωμάτων και πολυτέλεια οίκου και ίππων, ποιμνίων και δούλων, και αυτούς τους ιδίους του φίλους και τους συγγενείς του όλους, και ήλθε πτωχός και ακτήμων και έγινε μοναχός, παρ’ όλα αυτά χρειάζεται τα δάκρυα της μετανοίας, ως αναγκαία για την ζωή του. Και αυτό για να αποπλύνει τον βόρβορο των αμαρτημάτων του, και ακόμη περισσότερο εάν είναι καλυμμένος, όπως εγώ, με την αιθάλη και τον βόρβορο των πολλών του κακών, όχι μόνον στο πρόσωπο και στα χέρια, αλλά σε όλον γενικώς το σώμα του. Πράγματι, δεν αρκεί για την κάθαρση της ψυχής μας η διανομή των υπαρχόντων, αδελφοί, εάν παραλλήλως δεν κλάψουμε και δεν θρηνήσουμε από τα βάθη της ψυχής μας. Διότι νομίζω ότι εάν δεν καθαρίσω ο ίδιος τον εαυτό μου με κάθε δυνατή προσπάθεια και με τα δάκρυα από τον μολυσμό των αμαρτημάτων μου, αλλά εξέλθω από τoν βίο μολυσμένος, δικαίως θα γελάσει και ο Θεός εις βάρος μου και οι άγγελοί του, και θα εκβληθώ στο πυρ το αιώνιο με τους δαίμονες. Ναι, πράγματι, έτσι είναι αδελφοί. Διότι τίποτε δεν φέραμε μαζί μας στον κόσμο, για να το δώσουμε στo Θεό ως αντίλυτρο για τις αμαρτίες μας.
Είναι λοιπόν δυνατόν αδελφοί, σε όλους, όχι μόνον στους μοναχούς αλλά και στους λαϊκούς, το να μετανοούν πάντοτε και διαρκώς, και να κλαίουν και να παρακαλούν τον Θεόν, και δι’ αυτών των πράξεων να αποκτήσουν και όλες τις υπόλοιπες αρετές.
ΠΗΓΗ: Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Περί μετανοίας και περί εξορίας του Αδάμ. http://thriskeftika.blogspot.com
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς