Τήν προσευχήν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ποιός δέν τήν γνωρίζει; Ἀποτελεῖται ἀπό μίαν φράσιν μικράν, ἀπό μετρημένας τάς λέξεις.
«Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, τόν ἁμαρτωλόν».
Μέ τήν βοεράν κραυγήν «Κύριε», δοξολογοῦμεν τόν Θεόν, τήν ἔνδοξον μεγαλειότητά Του, τόν βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ, τόν δημιουργόν τῆς ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, ὅν φρίττουσι τά Σεραφίμ καί τά Χερουβίμ.
Μέ τήν γλυκυτάτην ἐπίκλησιν καί πρόσκλησιν «Ἰησοῦ», μαρτυροῦμεν ὅτι εἶναι παρών ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρ ἡμῶν, καί εὐγνωμόνως Τόν εὐχαριστοῦμεν, διότι μᾶς ἡτοίμασε ζωήν αἰώνιον.
Μέ τήν τρίτην λέξιν «Χριστέ», θεολογοῦμεν, ὁμολογοῦντες ὅτι ὁ Χριστός εἶναι αὐτός ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Θεός. Δέν μᾶς ἔσωσε κάποιος ἄνθρωπος οὔτε ἕνας ἄγγελος ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀληθινός Θεός.
Ἐν συνεχείᾳ, διά τῆς ἐνδομύχου αἰτήσεως «ἐλέησόν με», προσκυνοῦμεν καί παρακαλοῦμεν νά γίνη ἴλεως ὁ Θεός, ἐκπληρῶν τά σωτήρια αἰτήματά μας, τούς πόθους καί τάς ἀνάγκας τῶν καρδιῶν μας.
Καί ἐκεῖνο τό «μέ», τί εὖρος ἔχει! Δέν εἶναι μόνον ὁ ἑαυτός μου· εἶναι ἅπαντες οἱ πολιτογραφηθέντες εἰς τό κράτος τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν, εἶναι ὅλοι αὐτοί πού ἀποτελοῦν μέλος τοῦ ἰδικοῦ μου σώματος.
Καί τέλος, διά νά εἶναι πληρεστάτη ἡ προσευχή μας, κατακλείομεν μέ τήν λέξιν «τόν ἁμαρτωλόν», ἐξομολογούμενοι – πάντες γάρ ἁμαρτωλοί ἐσμεν – καθώς ἐξωμολογοῦντο καί ὅλοι οἱ ἅγιοι καί ἐγίνοντο διά ταύτηςτῆς φωνῆς υἱοί φωτός καί ἡμέρας.
Ἐξ αὐτῶν ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἡ εὐχή ἐμπεριέχει δοξολογίαν, εὐχαριστίαν, θεολογίαν, παράκλησιν καί ἐξομολόγησιν.
Μέσα εἰς τούς αἰώνας, ἡ Ἐκκλησία διά τῆς εὐχῆς ἀφ’ ἑνός μέν ὁμιλεῖ εἰς τόν Θεόν, ἀφ’ ἑτέρου δέ μέ αὐτήν ἐνθουσιάζει τά τέκνα της καί τά θεοποιεῖ.
Ἡ νοερά προσευχή εἶναι κάτι πού γεμίζει ὁλόκληρη τήν κτίσιν καί φθάνει καί μέχρις ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων.
ΠΗΓΗ: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, Μηνιαία Ἔκδοση τοῦ Ἱεροῦ Ἐνοριακοῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Νέου Θηβῶν, ἔτος 5ο – τεῦχος 48 – Φεβρουάριος 2006.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς