– Γέροντα, τί σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη;
– Πρῶτα εἶναι ἡ πίστη καὶ μετὰ ἔρχεται ἡ ἀγάπη. Πρέπει νὰ πιστεύη κανείς, γιὰ νὰ ἀγαπάη. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήση κάτι ποὺ δὲν τὸ πιστεύει. Γι' αὐτό, γιὰ νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό, πρέπει νὰ πιστέψουμε στὸν Θεό. Ἀνάλογη μὲ τὴν πίστη ποὺ ἔχει κανεὶς εἶναι καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ θυσία γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἡ θερμὴ πίστη στὸν Θεὸ γεννάει τὴν θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν συνάνθρωπό μας. Καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερχείλιση τῆς ἀγάπης μας – ποὺ δὲν χωράει στὴν καρδιὰ καὶ χύνεται ἔξω – ποτίζονται καὶ τὰ καημένα τὰ ζῶα. Πιστεύουμε πολύ, ἀγαπᾶμε πολύ. Ἂν ἡ πίστη μας εἶναι χλιαρή, καὶ ἡ ἀγάπη μας θὰ εἶναι χλιαρή. Ἂν ἡ πίστη μας εἶναι θερμή, καὶ ἡ ἀγάπη μας θὰ εἶναι θερμή.
Ἡ πίστη μας πρέπει νὰ ἔχη φιλότιμο καὶ ἀπὸ ᾿κεῖ ξεκινάει ὁ φιλότιμος ἀγώνας. Καὶ ὅσο ἀγωνίζεται κανεὶς φιλότιμα, τόσο αὐξάνει καὶ ἡ πίστη, αὐξάνει καὶ ἡ ἀγάπη. Πολὺ βοηθάει στὸν φιλότιμο αὐτὸν ἀγώνα νὰ σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Ἕνας ποὺ ἔχει φιλότιμο δὲν σκέφτεται ἂν ὑπάρχη ἢ δὲν ὑπάρχη Παράδεισος, ἀλλὰ ἀγωνίζεται, γιατὶ πιστεύει στὸν Θεὸ καὶ Τὸν ἀγαπάει. Ἐνῶ ἕνας ποὺ δὲν ἔχει φιλότιμο, θὰ ἀρχίση νὰ σκέφτεται: «Καὶ γιατί νὰ ἀγωνισθῶ; Ἄραγε ὑπάρχει Παράδεισος; Ὑπάρχει Κρίση;». Καὶ ὅταν κανεὶς εἶναι ἀχάριστος, ὅ,τι καὶ νὰ τὸν κάνης, ἀχάριστος θὰ εἶναι. Ὁ φιλότιμος καὶ στοὺς πειρασμοὺς δοξολογεῖ τὸν Θεό, καὶ σιγὰ-σιγὰ φθάνει νὰ εὐγνωμονῆ συνέχεια τὸν Θεό, ὁπότε ἔρχεται ἡ θεία ἀλλοίωση στὴν ψυχή του καὶ χαίρεται συνέχεια καὶ ἀγάλλεται. Ἄλλος καὶ πειρασμοὺς μπορεῖ νὰ μὴν ἔχη, ἀλλὰ μόνον εὐλογίες, καὶ ποτὲ νὰ μὴν εἶναι εὐχαριστημένος.
Μετὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ἔρχεται ἡ θυσία. Καὶ ὅταν ὑπάρχη θυσία χωρὶς ἰδιοτέλεια, τότε ἀρχίζει κανεὶς νὰ ἔχη καὶ θεῖα γεγονότα. Νὰ κάνω μιὰ θυσία ὄχι γιὰ τίποτε ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ ἔφτιαξε αὐτὸ τὸ σύμπαν καὶ μᾶς δίνει τόσες εὐλογίες. Βλέπεις, οἱ εἰδωλολάτρες ποὺ θεοποιοῦσαν τὴν φύση, λάτρευαν τὸν ἥλιο, τὰ ποτάμια καὶ ἔφθαναν νὰ θυσιασθοῦν γι᾿ αὐτή τους τὴν πίστη. Ἂν λοιπὸν ἐκεῖνοι θυσιάζονταν γιὰ τὴν δημιουργία, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς πρέπει νὰ θυσιασθοῦμε γιὰ τὸν Δημιουργό!
Οἱ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν θυσιάζονται. Ὅλη ἡ ἀδιαφορία ἀπὸ ᾿κεῖ ξεκινάει. Ἄλλος βρίζει τὰ θεῖα, ἄλλος μισοπιστεύει καὶ ταλαιπωρεῖται. Γιὰ νὰ χαίρεται πραγματικὰ κανείς, πνευματικά, πρέπει νὰ πιστεύη καὶ νὰ ἀγαπάη.
ΠΗΓΗ: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β’, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999, σ. 152-153.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς