Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς απέδιδε μεγάλο σεβασμό και τιμή στην Παναγία. Αισθανόταν υποχρεωμένος και ευγνώμων απέναντι στην Κυρία Θεοτόκο, για τις άπειρες ευεργεσίες της στο ανθρώπινο γένος, καθώς και για τα άπειρα χαρίσματά της και τις προσωπικές εμπειρίες που αξιώθηκε. Όπως μαρτυρεί ο βιογράφος του Φιλόθεος Κόκκινος, η Θεοτόκος πληροφόρησε τον Γρηγόριο μέσω της εμφάνισης του ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου ότι, πάντοτε υπήρξε σύμμαχος και βοηθός του: «Καὶ πάλαι καὶ νῦν, κἄν τῷ παρόντι, μάλα χαριέντως καὶ ἠδέως, φησί, κἄν τῷ μέλλοντι» (PG 151, 566C-D).
Ω Παρθένε θεία… πώς να περιγράψω όλες σου τις χάριτες; Πώς να σε δοξάσω, τον θησαυρό της δόξης;
Και μόνο η δική σου μνήμη αγιάζει αυτόν που σε επικαλείται. Κι ένα μόνο νεύμα προς εσένα κάμνει το νου μας πιο καθαρό, ανυψώνοντάς τον αμέσως σε θείο ύφος. Με τη δική σου μεσολάβηση γίνεται πιο καθαρό το μάτι της διάνοιας, φωτίζεται το πνεύμα με την έλευση του θείου Πνεύματος. Διότι έγινες οικονόμος και φρούριο χαρίτων, όχι για να τις κρατήσεις αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό σου, αλλά για να γεμίσεις τα σύμπαντα με τη Χάρη. Και βέβαια ο οικονόμος των ακένωτων θησαυρών είναι επόπτης, για να επιβλέπει τη διανομή. Για ποιο λόγο άλλωστε να κρατήσει κανείς κλειδωμένο τον πλούτο, αφού δεν κινδυνεύει να μειωθεί;
Μετάδωσε λοιπόν, Δέσποινα, πλουσιοπάροχα σε όλο το λαό σου, στο κτήμα αυτό το δικό σου, την ευσπλαχνία και τις χάριτές σου. Απάλλαξέ μας από τα δεινά που μας έχουν κατακυριεύσει. Βλέπεις από πόσες και τι είδους συμφορές καταπονούμεθα, δικές μας και ξένες, οι οποίες προέρχονται από εξωτερικές και εσωτερικές αιτίες. Όλα με τη δική σου δύναμη μεταμόρφωσε τα προς το καλύτερο, αφενός μεν συμφιλιώνοντας τους ομοεθνείς μας μεταξύ τους και αφετέρου απομακρύνοντας τους εξωτερικούς εχθρούς, οι οποίοι μας επιτίθενται σαν άγρια θηρία. Δώσε αντιστάθμισμα στα δικά μας πάθη τη δική σου βοήθεια και θεραπεία, προσφέροντας και στις ψυχές και στα σώματα πλούσια τη χάρη σου και διαρκή. Κι αν δεν την χωρούμε, κάνε μας πιο χωρητικούς και με τέτοια ευρύτητα πνεύματος, ώστε να δοξάζουμε, σωζόμενοι και ενδυναμούμενοι από τη δική σου χάρη, τον προαιώνιο Λόγο, ο Οποίος έλαβε σάρκα από σένα, μαζί με τον άναρχο Πατέρα Του και το ζωοποιό Πνεύμα, νυν και αεί και στους ατελεύτητους αιώνες. Αμήν.
ΠΗΓΗ: Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, Λόγος ΛΖ΄, PG 151,473.Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 2038 – Φεβρουάριος 2012.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὸ πολύφωνον στόμα τῆς θείας χάριτος, τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων τόν ἀληθῆ θησαυρόν, ἀνυμνοῦμέν σε πιστῶς Πάτερ Γρηγόριε· τῆς Ἐκκλησίας γὰρ φωστήρ, ἀνεδείχθης φαεινός, καὶ κλέος Θεσσαλονίκης· ἥτις ἐν σοὶ καυχωμένη, λαμπρῶς γεραίρει τοὺς ἀγῶνάς σου.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς