Ἐμή σε γλῶσσα, Κῆρυξ, πῶς ἂν αἰνέσῃ,
Ὃν γλῶσσα Χριστοῦ γηγενῶν μείζω λέγει;
Μνήμην ἑβδομάτῃ Προδρόμου λάχεν αἰδοίοιο.
«Ο Πρόδρομος ήταν το πρώτο χελιδόνι μιας καινούργιας άνοιξης. Δεν ήταν ο ήλιος της άνοιξης, ούτε η ευωδία και το άρωμα της άνοιξης ή το τραγούδι της άνοιξης. Ο Ιωάννης ήταν η σάλπιγγα που ξύπνησε εκείνους που τους είχε καταλάβει χειμέρια νάρκη. Ήταν απλά ο κήρυκας της άνοιξης. Άνοιξη ήταν ο ίδιος ο Κύριος».
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Ύμνος στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Τριάντα χρόνια νηστείας και σιωπής!
Αυτό, ούτε τα θηρία του δρυμού δεν μπορούν να το αντέξουν.
Το λιοντάρι ξεγελάει την πείνα του με τους ήχους του βρυχηθμού του,
Και το δέντρο θροΐζει, όταν πλησιάζει ο άνεμος.
Εσύ όμως ούτε θροΐζεις ούτε βρυχάσαι ούτε βογγάς,
Ούτε θρηνείς, ούτε το τραγούδι σου ηχεί μέσα στην ερημιά!
Πες μου, είσαι άνθρωπος; Ποιο είναι το όνομά σου;
Θα θελήσεις ποτέ με κάποιον να μιλήσεις;
Η Φωνή, η φωνή, η φωνή: Εγώ είμαι η φωνή-
όμως Εκείνος είναι ο Λόγος του Θεού.
Απεσταλμένος είμαι στα παιδιά του Ισραήλ, για να τους φωνάξω:
Μετανοείτε, ω άνθρωποι, δείτε, έρχεται Εκείνος!
Καλούς καρπούς ποιείτε, ο καθένας κατά τη δύναμή του.
Ιδού, ιδού έρχεται Αυτός-ώ Θαύμα Θαυμάτων,
καταμεσής των υδάτων κρύβεται το πυρ εξ ουρανού!
Ιδού, ο Αμνός του Θεού, βαδίζει εν μέσω λύκων.
Λύκοι, καθαρίστε στο νερό τη θηριώδη φύση σας!
Τριάντα χρόνια σιωπής και νηστείας,
τι απομένει από το σώμα σου, εκτός από τη φωνή σου;
Το ξεραμένο σώμα σου δεν είναι παρά
μια σκιά της φωνής σου, η οποία κηρύσσει το νέο:
Ιδού, ο Θεός έρχεται σε εμάς!
Το ξεραμένο σώμα σου, ήταν ένα καλάμι. που ο Ηρώδης το έσπασε
Αλλά η φωνή συνεχίζεται, συνεχίζεται! κανείς δεν μπορεί να τη φιμώσει.
Τίνος φωνή είναι αυτή; που στο άκουσμά της ακόμη και οι αιώνες τρέμουν;
Ενός πεινασμένου λιονταριού; Όχι, Όχι!
– Ενός ανθρώπου της πίστεως!
ΠΗΓΗ: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιανουάριος), Εκδ. Ἀθως.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς