Μετά από ένα χρόνο…
Ο αείμνηστος Μητροπολίτης μας κυρός Κοσμάς ήταν ένας ἀσκητής Επίσκοπος, σεβάσμιος, ταπεινόφρων, αγιοπνευματικός, διακριτικός, φιλακόλουθος, αεικίνητος εργάτης του Ευαγγελίου, διαπρύσιος ιεροκήρυκας και ομολογητής. Αγάπησε πολύ τον Θεό και τον συνάνθρωπο, αφιερώνοντας την ζωή του σε μία συνεχή ποιμαντική διακονία Ιεραποστολής. Πιστός στην Ορθόδοξη Παράδοση και Θεολογία βίωνε την παρουσία του Θεού με ιερότητα και ευλάβεια.
Ο Κύριος αγαπά την ψυχή, η οποία Τον αναζητεί εξ όλης ψυχής και καρδίας, και είπε: «τοὺς Ἐμὲ φιλοῦντας ἀγαπῶ, οἱ δὲ Ἐμὲ ζητοῦντες εὑρήσουσι χάριν» (Παρ. Σολομῶντος, 8,17-18).
Η χάρις αυτή περιέλουσε την μορφή του μακαριστού Επισκόπου Κοσμά με θείο φωτισμό, ώστε να λειτουργεί «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ καὶ ὡς ποιμὴν καὶ πατήρ φιλόστοργος τῶν πρεσβυτέρων καὶ πάντων τῶν ὑπ᾿ αὐτὸν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν» σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες (Ἀποστ. ιγ´ ΑΒ´). Με το φιλάγιο παράδειγμά του, πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις της αληθινής διακονίας του Επισκόπου μέσα στην Εκκλησία μας.
Πόθος του ήταν να οδηγήσει όλα τα πνευματικά του παιδιά στη συνειδητή «ἐν Χριστῷ ζωή» με στόχο την σωτηρία των ψυχών τους. Ζούσε ασκητικά και ήταν έμπρακτος διδάσκαλος της μετανοίας, την οποία βίωνε απλά και ταπεινά.
Εφόσον ο Επίσκοπος είναι «ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ», ο μακαριστός Ποιμενάρχης ήταν και ζούσε ως διάκονος Ιησού Χριστού και στην άσκηση του ποιμαντικού του έργου λειτουργούσε ως καλός Ποιμήν και πνευματικός Πατέρας. Με τον αγιοπνευματικό του λόγο ανάπαυε πολλές ψυχές που κατέφευγαν στο πετραχήλι του. Υπήρξε έμπειρος και σοφός καθοδηγητής, στοργικός και φιλεύσπλαχνος απέναντι στον πονεμένο, ανεξίκακος και συγχωρητικός στον αμαρτωλό, άγγιζε την ψυχή του πιστού και την ελευθέρωνε από τα δεσμά του κακού.
Η ζωή του μακαριστού θύμιζε τους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που θυσιάζονταν για την αγάπη του Θεού και τον συνάνθρωπο, μιμούμενος την βιοτή τους. Πρότυπο και εμπνευστής του ήταν ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος είχε δύο αγάπες, την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Πορεύθηκε στα βήματά του αγαπώντας όπως εκείνος, με ανιδιοτελή αγάπη όλους τους ανθρώπους. Κήρυττε το λόγο του Θεού και συγχρόνως δίδασκε με το παράδειγμά του την αγάπη, την πίστη, την ταπείνωση, την ανεξικακία, την μετάνοια.
Η θυσιαστική και πατρική του αγάπη προσφέρθηκε νυχθημερόν στη διακονία του ποιμνίου του. Διακαής ιεραποστολικός πόθος του ήταν η σωτηρία όλων των ψυχών της Μητροπόλεώς του. Όταν συνέβαινε ένα θλιβερό ή αναπάντεχο γεγονός, μία φυσική καταστροφή ή ο,τιδήποτε άλλο, η παρουσία του ήταν άμεση για βοήθεια και παντοειδή στήριξη. Στο πλαίσιο αυτό ίδρυσε και την Διακονία στηρίξεως γυναικών «Παναγία η Παραμυθία», της οποίας ήταν πρόεδρος.
Πέρασε ένας χρόνος από την κοίμησή του και όμως νιώθουμε ότι βρίσκεται ανάμεσά μας. Ακούμε την φωνή του σαν αύρα λεπτή στο εσωτερικό της καρδιάς μας, που έχει διατηρήσει κάθε συμβουλή του και παραίνεση. Ο παραμυθητικός λόγος του μας γέμιζε από Θεό. Η παρουσία του μας καθοδηγούσε και μας ειρήνευε και συγχρόνως μας άνοιγε τον δρόμο να ενωθούμε με τον Χριστό. Ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα για όλα τα πνευματικά του παιδιά.
Ἅγιε Δέσποτα καί πνευματικέ μας Πατέρα ἀναπαύου ἐν σκηναῖς δικαίων
καὶ «μή διαλίπης πρεσβεύειν ὑπέρ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν».
Αἰωνία θὰ εἶναι ἡ μνήμη του!
Εκ της Ιεράς Μονής