«Εἶναι ζωντανή ἡ παρουσία τῶν Ἀγίων! Καὶ ὅταν ἀκόμη ἐμεῖς δὲν τοὺς βρίσκουμε, ἐκεῖνοι μᾶς βρίσκουν!
– Γέροντα, διάβασα κάπου ὅτι οἱ Ἅγιοι τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης τους δίνουν δῶρα σὲ ὅσους τοὺς ἐπικαλοῦνται. Ἔτσι εἶναι;
– Ναὶ, κερνοῦν πνευματικά κανταΐφια! Ἅμα γλυκαίνουμε τοὺς Ἁγίους μὲ τὴν ζωή μας, μᾶς κερνοῦν γλυκά πνευματικά.
Οἱ Ἅγιοι μὲ τὴν πολλή τους ἀγάπη μοῦ προσφέρουν ἀπό τὸν οὐράνιο ἄρτο καὶ ἀπό τό παραδεισένιο μέλι.
Μόνον ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών· οἱ Ἅγιοι πηγαίνουν ἀπό τό ἕνα μέρος στὸ ἄλλο μὲ τέτοια ταχύτητα, ποὺ οἱ ἀποστάσεις καταργοῦνται· δὲν ὑπάρχουν γι’ αὐτούς κοντινές ἤ μακρινές ἀποστάσεις. Ὅταν ἤμουν στό Σανατόριο, ἦταν ἕνας, ὁ καημένος, χρόνια ἄρρωστος – Χαράλαμπο τὸν ἔλεγαν. Εἶχε ἀρραβωνιασθῆ μέ μία νοσοκόμα ἀπό τό Σανατόριο. Τότε οἱ γιατροί δὲν εἶχαν τά μέσα γιά τήν θεραπεία τῆς φυματίωσης, καὶ κινδύνευε νά πεθάνη. Ἡ μάνα του, πάνω στόν πόνο της, πῆγε σὲ ἕνα Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, γιά νά προσευχηθῆ. Ἐν τῷ μεταξύ αὐτόν τόν εἶχαν στήν ἐντατική καὶ δὲν ἄφηναν οὔτε τὴν ἀρραβωνιαστικιά του νὰ μπῆ μέσα. Κάποια στιγμή τὴν παίρνει τηλέφωνο ἡ μάνα του καὶ τῆς λέει: «Μὴν στενοχωριέσαι. Ἡ Ἁγία Παρασκευή μοῦ εἶπε ὅτι ὁ Χαράλαμπος θά γίνη καλά. Μοῦ εἶπε ἀκόμη: “Τώρα πάω καὶ στὸ Σανατόριο τῆς Λαμίας· κινδυνεύει κι ἐκεῖ κάποιος”». Ἐκείνη τὴν ὥρα ὁ ἄρρωστος ἔγινε καλά. Τηλεφωνεῖ μετά ἡ νοσοκόμα στό Σανατόριο τῆς Λαμίας καὶ ἀκριβῶς ἐκείνη τὴν ὥρα κάποιος πού κινδύνευε ἐκεῖ ἔγινε καλά ὡς ἐκ θαύματος. Μέ τί ταχύτητα πῆγε ἡ Ἁγία! Ἄν ἔτρεχε ἕνα αὐτοκίνητο μέ τέτοια ταχύτητα, θά εἶχε διαλυθῆ. Ἐκείνη οὔτε βενζίνη σοῦπερ ἔκαψε, οὔτε τά λάστιχα χάλασαν!
Αὐτή εἶναι καὶ ἠ δουλειά ὅλων γενικά τῶν Ἁγίων· νά βοηθοῦν καὶ νὰ προστατεύουν ἐμᾶς τούς ταλαίπωρους ἀνθρώπους ἀπό τούς ὁρατούς καὶ ἀοράτους πειρασμούς. Δική μας δουλειά εἶναι, ὅσο μποροῦμε, νά ζοῦμε πνευματικά, νά μή στενοχωροῦμε τόν Χριστό, νά ἀνάβουμε τό καντηλάκι στούς Ἁγίους καί νά τούς παρακαλοῦμε νά μᾶς βοηθοῦν. Σέ αὐτήν τήν ζωή ἔχουμε ἀνάγκη βοηθείας, γιά νά μπορέσουμε νά πᾶμε κοντά στόν Χριστό. Στὴν ἄλλη ζωή, ἐάν ὁ Θεός μᾶς ἀξιώση καὶ πᾶμε κοντά Του, οὔτε καί τούς Ἁγίους θά «κουράζουμε», ἄλλά οὔτε καὶ θὰ ὑπάρχη λόγος νά τούς παρακαλοῦμε νά μᾶς βοηθήσουν.… Τό θαῦμα εἶναι μυστήριο· μόνο ζῆται καὶ δὲν ἐξηγεῖται· τό μυαλό δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἑρμηνεύση.
ΠΗΓΗ: Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου. Λόγοι ΣΤ’. Περί Προσευχῆς, σ. 53,54.
Κάθισµα τῆς Ἁγίας. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὸν ὡραιότατον Χριστὸν ἀγαπήσασα, καὶ δι’ ἁγνείας τὴν ψυχὴν ὡραΐσασα, διὰ παντοίων πόνων τε καὶ θλίψεων, τούτῳ κατηγγύησαι, ὥσπερ ἄμωμος νύμφη· ὅθεν σε ἠξίωσεν, οὐρανίων θαλάμων, ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύουσαν αὐτῷ, τῶν σὲ τιμώντων Παρασκευὴ πανεύφημε.
Κάθισμα τῆς Ἁγίας. Ἦχος α΄. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ὡς ἄμωμος ἀμνάς, καὶ ἁγνὴ τῷ Κυρίῳ, συνήφθης μυστικῶς, ἐν σεμνότητι βίου, τῷ κάλλει τῆς ἀθλήσεως, σεαυτὴν ὡραΐσασα· ὅθεν εἴληφας, τῶν ἰαμάτων τὴν χάριν, ἰατρεύουσα τὰ ἀρρωστήματα πάντα, δυνάμει τοῦ Πνεύματος.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς