Ψυχοσάββατο Πεντηκοστής – Ευχή εις κεκοιμημένους

  «Μνήσθητι, Κύριε, πάντων τν κεκοιμημένων π λπίδι ναστάσεως ζως αωνίου καί νάπαυσον ατούς, Θεός, που πισκοπε τό φς το προσώπου Σου!»

 

Δέσποτα Κύριε Θεός, τ σοφί Σου κατασκευάσας ατόν καί θέμενος ν ατ πνοήν ζως, καί εσαγαγών ες τόν κόσμον τοτον πολιτεύεσθαι π’ λπίδι ζως αωνίου, μαρτήσαντα δ ατόν, θανάτου παγαγών καί διαλύσας, καί ποστρέφων, τήν δέ ψυχήν ες αυτόν προσκαλούμενος· Ατός νάπαυσον τήν ψυχήν το δούλου Σου (τοδε), ν τόπ φωτειν, ν τόπ ναψύξεως, νθα πισκοπε τ φς το προσώπου Σου Κύριε, ν κόλποις βραάμ καί σαάκ καί ακώβ, μετά πάντων τν γίων· καί ετι πλημμέλησεν ες Σέ, ν πράξει λόγ κατά διάνοιαν, Ατός ς γαθός καί φιλάνθρωπος Θεός, νες, φες, συγχώρησον, παριδών ατο τε καί μν τά νομήματα· μν δέ τά τέλη τς ζως νώδυνα καί καταίσχυντα καταξίωσον, τε θέλεις καί τε βούλ, μόνον νευ ασχύνης καί παραπτωμάτων.

 

...Σύ γάρ ε νάστασις το Σο δούλου καί Σοί τήν δόξαν ναπέμπομεν, τ Πατρί καί τ Υἱῷ καί τ γί Πνεύματι, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν.

 

Θες τν πνευμάτων καί πάσης σαρκός, τν ρωμένων κα τν οράτων ποιητής, κατά τήν πόρρητόν Σου βουλήν νώσας ψυχήν καί σμα, καί πάλιν κατά τό θέλημα τς Σς γαθότητος διαλύων τό πλάσμα Σου, ποίησας, καί τόν μέν χον, τ χοΐ ναλύων, τό δέ πνεμα πρός Ατόν προσκαλούμενος, καί κατατάσσων μονας μέχρι τς ναστάσεως καί ποκαλύψεως το μονογενος Σου Υο· Ατός, Δέσποτα, ντιλαβο τς ψυχς το δούλου Σου καί ναγαγών ατήν κ το κοσμικο σκότους καί τς ξουσίας τν ντικειμένων δυνάμεων ρυσάμενος· κατάταξον ν χώρ φωτειν, ν χώρ ζώντων, θεν πέδρα δύνη, λύπη καί στεναγμός· συγχώρησαι ατ τά μαρτήματα, συγγνώμην παρασχών τος νθρωπίνοις πλημμελήμασιν, ν δέ τ χάριτί Σου διαφυλάξας· μνήσθητι καί τν συνεληλυθότων τιμσαι τό μοιοπαθές, καί λογσαι ατος τόν κόπον καί τήν σπουδήν ες ργον δικαιοσύνης καί τν πενθούντων καί δημονούντων μνήσθητι Κύριε, καί παρεκάλεσον ατν τήν καρδίαν, καί παραμυθησάμενος, λέησον ατούς καί μς καί σσον ν τ νδόξ Σου βασιλεί.

 

τι πρέπει Σοί πσα δόξα, τιμή καί κράτος καί μεγαλοπρέπεια, τ Πατρί καί τ Υἱῷ καί τ γί Πνεύματι, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων. μήν»!

 

 


 

κ τς ερς Μονς