Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!

 Ο Θεός μας Έριξε στους Τούρκους

για να μην Αλλοιωθούμε από τον Παπισμό!

 


 

Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγάλος αυτός άγιος και προφήτης, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 24 Αυγούστου, λέγει τα εξής φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα [=βασίλεια] εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του [=χρήματα] και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη».

 

Αυτός ο λόγος του Αγίου Κοσμά θα πρέπει να μας συγκλονίσει και να μας αφυπνίσει: Ο Άγιος λέει ότι ο Θεός προτίμησε να πέσει ο Ελληνισμός στα χέρια ενός τυραννικού δυνάστη που σκότωνε, βίαζε, έκλεβε, βασάνιζε, εξισλάμιζε και ατίμαζε τους χριστιανούς, γιατί είδε –με την παντογνωσία Του– ότι αν έμενε ελεύθερος θα πάθαινε κάτι απείρως χειρότερο: Θα έχανε την ορθή Πίστη του και θα εκλατινιζόταν!

 

ΠΗΓΗ: Ιωάννου Μενούνου, Κοσμά Αιτωλού Διδαχές, εκδ. Τήνος, Αθήνα 1999, Διδαχή Ε’, σελ. 269- 270.

 

 


 

 

Πάντοτε (και ιστορικά), η μετάνοια των λαών ήταν αυτή που έσωζε και ανύψωνε τους λαούς και η αμετανοησία αυτή που οδηγούσε σε θρήνους και αλώσεις. Η προστασία του Θεού ήταν ολοζώντανη στο Βυζάντιο, εκδηλουμένη με θαυμαστές επεμβάσεις, όπως στον προχριστιανικό λαό του, τον αγνώμονα Ισραήλ.

 

Και όπως, όταν εκείνος μετανοούσε από τις θεήλατες μάστιγες, αιχμαλωσίες και λιμούς, τον βοηθούσε με λευκοφόρους Αγγέλους επάνω σε χρυσοχάλινα άλογα να τρέπουν σε άτακτη φυγή τους κατακτητές του (βιβλία Μακκαβαίων), έτσι σήκωνε φουρτούνες και καταπόντιζε αύτανδρα τα πλοία των πολιορκητών του.

 

Πολλοί δεν γνωρίζουν μια συνταρακτική πτυχή της αλώσεως της Πόλεως, κατά την οποία συνέβη κάτι υπερφυσικό, για να καταφανεί ότι ο Θεός ήταν εκείνος που προστάτευε το Βυζάντιο επί χίλια έτη.

 

Ο πορθητής Μωάμεθ, απελπισθείς από τη δίμηνη σχεδόν πολιορκία και τη μεγάλη φθορά των βαρβάρων ορδών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το κατακτητικό του εγχείρημα. Διέταξε το στρατό του να ετοιμασθεί για αναχώρηση.

 

Πράγματι, η διαταγή γινόταν πράξη, μέχρι τότε που ένας στρατηγός του τον εξορκίζει να κάνει μία τελευταία επίθεση, πείθοντάς τον με κοινή μαρτυρία του στρατού του ότι, ενώ σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας έβλεπαν οι στρατιώτες ένα λευκό σύννεφο να καλύπτει την Βασιλίδα των Πόλεων, την τελευταία νύχτα είδαν αυτή την φωτεινή νεφέλη να ανυψώνεται προς τον ουρανό, δίνοντας την ερμηνεία: «ο Θεός τους, τους εγκαταλείπει». Οπότε πεισθείς ο Μωάμεθ επιχείρησε την τελευταία και μοιραία έφοδό του με τα γνωστά δραματικά γεγονότα.

 

Αυτό το αναφέρει ο χρονικογράφος της αλώσεως, Δούκας. Η ερμηνεία των επιφανειακών συμπτώσεων (τραυματισμός Ιουστινιάνη και κερκόπορτα) δεν πείθει. Αυτά είναι εξωτερικά φαινόμενα που δεν εξαντλούν την εσωτερική αλληλουχία των αιτιών, που είναι η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού. Και «τις έγνω νουν Κυρίου;». Άλλωστε «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

 

ΠΗΓΗ: από το βιβλίο: «Η Μητέρα των Χριστιανών – Γιορτές και θαύματά της στον Άθωνα» – Ιερομόναχος Μάξιμος, Άγιον Όρος.

 

 

κ τς ερς Μονς