«Τῇ 27η τοῦ Μαΐου μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Ῥώσσου, τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ, ὅστις πωληθεὶς εἴς τινα Ἀγαρηνὸν ὡς αἰχμάλωτος, καὶ παρ΄ αὐτοῦ, ἐν τῇ ἐν Μ. Ἀσίᾳ κωμοπόλει τῆς Καππαδοκίας, Προκοπίῳ, ἀχθείς, καὶ ἀσκητικῶς ἐκεῖ ἀγωνισάμενος, κοιμήθη ἐν Κυρίῳ κατὰ τό 1730».
Ο μακάριος Ιωάννης ο Ρώσος πουλήθηκε ως αιχμάλωτος, στον Τούρκο Ομέρ Esat (Eset) αγά στο Προκόπι-Urgup της Μικράς Ασίας. Έζησε στην οθωμανική συνοικία Kayakapi. Ο αγάς τον έβαλλε στον σταύλο, για να φροντίζει τα ζώα του. Σε μία γωνιά του σταύλου ξάπλωνε το κουρασμένο σώμα του και αναπαυόταν, ευχαριστώντας τον Θεό, είχε εκείνο τον σταύλο ως ασκητήριο, και εκεί πορευόταν με μεγάλη ταπείνωση, πίστη και υπομονή, επί ώρες γονυπετής και προσευχόμενος, κοιμώμενος για λίγο επάνω στα άχυρα, χωρίς άλλο σκέπασμα παρά μία παλαιά κάπα, γευόμενος με διάκριση, πολλές φορές μόνο λίγο ψωμί και νερό, και νηστεύοντας τις περισσότερες ημέρες.
Ο Άγιος ιπποκόμος, εκτός της προσευχής και της νηστείας, που έκανε ως άλλος Ιώβ, πήγαινε τη νύχτα και έκανε αγρυπνίες στο νάρθηκα της Εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, η οποία ήταν λαξευτή μέσα σε ένα βράχο και βρισκόταν κοντά στον οίκο του Τούρκου κυρίου του. Εκεί πήγαινε κρυφά τη νύχτα, και κάθε Σάββατο κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια. Ο Ιωάννης, στις 27 Μαΐου του 1730 μόλις έλαβε το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου, παρέδωσε την αγία ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο τόσο αγάπησε. Ήταν περίπου σαράντα ετών.
Τρία χρόνια αργότερα, ένα φως εμφανίστηκε πάνω από τον τάφο, το οποίο θεωρήθηκε από πολλούς. Την ίδια στιγμή, ο Άγιος εμφανίστηκε σε όνειρο στον πνευματικό του, αποκαλύπτοντας ότι ήταν το θέλημα του Θεού να κάνουν εκταφή του λειψάνου του, γιατί το σώμα του ήταν άφθαρτο.
Το 1733 μ.Χ., το ακέραιο και ευωδιάζον ιερό λείψανο του Οσίου Ιωάννου μεταφέρθηκε, μετά την εκταφή του, αρχικά στη λατομημένη σε βράχο Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Το 1832 ο Οσμάν πασάς, διερχόμενος από το Προκόπιο με προορισμό την Αίγυπτο, βρίσκει αντίσταση, λεηλατεί την περιοχή και διατάζει να κάψουν το λείψανο του Αγίου. Οι στρατιώτες άναψαν τεράστια φωτιά, ρίχνουν την λάρνακα μέσα, αλλά έντρομοι είδαν τον Άγιο να κινείται και εγκατέλειψαν το ιερό σκήνωμα στη φωτιά. Οι χριστιανοί επιστρέφοντας από τα όρη, βρήκαν το λείψανο ακέραιο, διότι σύμφωνα με την παράδοση, είναι εντολή Θεού να παραμείνει ως ευλογία μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Το 1924 με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες μ εταφέρεται στο Προκόπι Ευβοίας.
Το 1930 άρχισε να χτίζεται ναός προς τιμή του Αγίου στο νέο Προκόπι, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από πολλούς κόπους των πιστών το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό και εκεί βρίσκεται μέχρι τις μέρες μας. Πολλοί πιστοί επισκέπτονται τον ναό αυτό και προσκυνούν τον Άγιο από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα του Αγίου, πολλά άγνωστα, αλλά και αρκετά από αυτά γνωστά στο ευρύ κοινό. Κάθε χρόνο στην εκκλησία του φτάνουν εκατοντάδες πιστοί για να προσευχηθούν και να ανάψουν κερί. Κάποιοι συγκινημένοι μιλούν για τα θαύματα που έζησαν και που φυσικά δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ.
Από τα θαύματα του οσίου Ιωάννου του Ρώσου του Ομολογητού
*Ο π. Γεράσιμος Φωκάς συχνά έλεγε ότι είχε γνωρίσει και είχε μιλήσει με την εγγονή μιας όμορφης γυναίκας από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
«Ε, Γιάννη, με παίρνουν… Σώσε με…» και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η Εκκλησία του ήταν κοντά στο σπίτι της, μαρμάρωσε τους Τσέτες, που ήρθαν να κλέψουν την πανέμορφη νεόνυμφη και δεν ολοκλήρωσαν το ανόσιο έργο τους.
*Τον Μάρτιο του 1999 είδαν τον άγιο Ιωάννη το Ρώσο με τον άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, ντυμένοι στρατιωτικά, να πηγαίνουν στο μέτωπο πολέμου στη Σερβία να βοηθήσουν τους αδελφούς ορθοδόξους Σέρβους με τη θαυματουργική παρουσία τους, εναντίον όλων των αντίχριστων δυνάμεων του σκότους, ο δε άγιος Ιωάννης ο Ρώσος είπε χαρακτηριστικά: «Πηγαίνω στο Βελιγράδι, γιατί σφαγιάζεται η Ορθοδοξία!».
Ταῖς τοῦ σοῦ Ἁγίου πρεσβείαις
Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Δοξαστικόν, ἦχος πλ. β'.
Τίς μὴ ἐπαινέσει
σε, τὸν ὄντως ἀξιέπαινον; Ἢ τίς μὴ θαυμάσει σου τὸν τρόπον ἀξιοθαύμαστον; Οὐ γὰρ ἠρκέσθης χαριτώνυμε, ἐν τῇ τῆς αἰχμαλωσίας κακουχίᾳ, ἀλλ' ἔσπευσας αὐξῆσαι
αὐτήν, διὰ τῶν ἀσκητικῶν καμάτων, καὶ ἱδρώτων.
Οὐκ ἐπτοήθης δὲ τὸ
σύνολον, τοῦ φυλάττειν
σεαυτὸν ἐν εὐσεβείᾳ, ἐνώπιον
Ἀγαρηνῶν παρανόμων. Ὕβρεις καθυπέμεινας, καὶ γυμνότητας, καὶ πᾶσαν ἄλλην θλίψιν. Διὰ πολλῶν γὰρ ἐπειράσθης,
καὶ δι΄ ὑπομονῆς ἐδοκιμάσθης
ἐκ Θεοῦ, Ἰωάννη
ὄντως μακάριε· ὃν ἱκέτευε, δεόμεθα, σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς