Η Υπεραγία Θεοτόκος υμνείται και δοξάζεται ευλαβικά από το ανθρώπινο γένος στην ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου, κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή κάθε Παρασκευή τις πέντε εβδομάδες των Νηστειών. Η δοξολογία αυτή μέσω των γλυκύτατων ύμνων εισχωρεί στα κατάβαθα των ψυχών των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η αγάπη προς το πρόσωπο της Κεχαριτωμένης Παναγίας, η οποία μεσολαβεί με τις πρεσβείες της στον Δεσπότη Κύριο προς ευμένεια και άφεση των αμαρτιών ημών.
Ο Άγιος Νικόδημος έχει διακηρύξει για την Παναγία: «όσο περισσότερο χαίρονται και αγάλλονται άγγελοι και άνθρωποι να σε δοξάζουν, τόσο περισσότερο λαμβάνουν τας εκ Θεού διά σου ελλάμψεις… και όση περισσότερη αγάπη χωρούν σε εσένα, τόσο περισσότερο μετέχουν της Χάριτος του Θεού».
Το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου πληρώθηκε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, γι’αυτό και υμνείται επάξια από τον ιερό υμνογράφο: «Χαῖρε, κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι» αφού «ὁ γάρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς κατασκεύασέ σε ποιητής ἄχραντε» ούτως ώστε να γίνει χώρα του Αχωρήτου Θεού «Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα», «Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου».
Η Παρθένος Μαριάμ δεν είναι απλώς αγία, αλλά Παναγία: «Χαῖρε, Ἁγία ἁγίων μείζων». Δεν είναι χαριτωμένη αλλά Κεχαριτωμένη.
Γι’ αυτό καταφεύγουμε με ευλάβεια στο πανάγιο πρόσωπό της και την παρακαλούμε να μεσολαβεί με τη βοήθειά της, ώστε να ζούμε μέσα στην Εκκλησία με τα χαριτόβρυτα Μυστήρια, να τρεφόμαστε με τη ζωή της Εκκλησίας, για να ελπίζουμε στα αγαθά της αιωνίου ζωής. Η Πανάχραντη Θεοτόκος είναι για μας και υμνείται ως: «ἡ ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι», «ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ’ οὗ σκέπονται πολλοί», «πύρινος στῦλος ὁδηγῶν τοὺς ἐν σκότει» και «Φωτοδόχος λαμπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανεῖσα», «ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ βασιλείας», «ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων», «χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία και ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία»…
Ο μακαριστός Γέροντας Μωυσής, ο Αγιορείτης γράφει για την Παναγία: «Η Παναγία είναι η μόνη ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη για τους πολλούς απελπισμένους. Δεν στεκόταν στα δεκανίκια των λόγων των άλλων. Στηριζόταν στον Σταυρό του Υιού της. Ο πόνος την ομόρφαινε πιο πολύ. Στον κίνδυνο βρήκε τη λύτρωση. Επέλεξε τη σιωπή. Κυνηγήθηκε. Αγάπησε τα δύσκολα. Άντεξε στον πόνο. Έπαθε λοιπόν και έμαθε. Κέρδισε και έχει να δώσει. Ό,τι έχει είναι δικό μας. Ο πλούτος ακένωτος, ζωοδόχος πηγή, ζωηφόρος αγάπη, επιτάφιος της απόγνωσης. Το πέμπτο Ευαγγέλιο της Παναγίας είναι όλο λευκές σελίδες, είναι γραμμένο από θωπευτική σιωπή, από μελάνι παραμυθίας».
«Χαρά τοῦ κόσμου ὑπάρχεις, ἁμαρτωλών ὁ λιμήν· χειμαζομένων ρύστις, Θεοτόκε Παρθένε· δέξαι οὖν βοῶ σοι κἀμοῦ τὴν εὐχήν, καὶ τὴν δέησιν ἄχραντε, ἥν καὶ προσάγαγε τάχει τῷ σῷ Υἱῷ, ἵνα σώση με τὸν ἄσωτον». ΑΜΗΝ!
«ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων, ἁγιώτατον Λόγον· δεξαμένη γὰρ τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας, καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τοὺς σοὶ βοῶντας· ΑΛΛΗΛΟΥΪΑ»!
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς