Όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν νομίζετε ότι υπάρχει ένα σχέδιο υπονόμευσης των θεσμών του Έθνους και στη συνέχεια υπονόμευση των φορέων τους; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι το πρώτο βήμα είναι τα θεμέλια αυτού του πολιτισμού θα έλθει η ώρα που θα τρανταχθούν, που οι πολίτες πλέον δεν θα εμπιστεύονται τους θεσμούς, εξ αιτίας κάποιων σκανδάλων, τα οποία μεγαλοποιούνται κατά τέτοιον τρόπο απαράδεκτο, ώστε να δημιουργούν την εντύπωση ότι πάντες είναι διεφθαρμένοι σε αυτόν τον τόπο. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να μας οδηγήσει σε έναν έντονο προβληματισμό, για να δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτήν την μεθοδευμένη υπονόμευση των θεσμών, γιατί όταν οι θεσμοί θα παύσουν να υπάρχουν, δεν θα υπάρχουν πλέον ερείσματα πάνω στα οποία θα μπορούσε κανείς πράγματι να στηρίξει την ενότητα του κοινωνικού μας ιστού.
Προς τούτο λοιπόν, χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα που υπάρχουν στη διάθεσή μας και πολλά από αυτά ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους, όπως η υπονόμευση των Θεσμών, η αναθεώρηση της Ιστορίας, η οποία δεν έχει γραφεί τάχα αντικειμενικά και πρέπει τάχα να ξαναγραφεί ώστε τα παιδιά μας να μαθαίνουν την αληθινή αλήθεια και όχι αυτήν που μέχρι τώρα μάθαιναν. Έρχεται έπειτα η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, η οποία πρέπει και αυτή να χάσει την ιερότητά της. Γι’αυτό και προβάλλονται σκάνδαλα υπαρκτά ή και ανύπαρκτα κάποιων ιερωμένων, αλλά το αποτέλεσμα είναι να πλήττεται όλη η Εκκλησία και να μην γίνεται καμμία διάκρισις μεταξύ αθώων και ενόχων, πράγμα το οποίο διευκολύνει το πέρασμα μέσα στη λαϊκή ψυχή κατά ένα τρόπον αριστοτεχνικόν της ιδέας ότι «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν.
Έπειτα είναι ο εξωραϊσμός του εκσυγχρονισμού. Λέγοντας εκσυγχρονισμό, εννοούν κάποιοι οι οποίοι μας προσφέρουν αυτόν τον όρο τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ότι τάχα θα γίνουμε ένα Έθνος, ένας λαός που θα είμαστε ανταγωνιστικός απέναντι των ξένων. Ένας λαός όμως ο οποίος δεν πρέπει να προβάλλει τα ιδιώματα της ιδιοπροσωπείας του, δεν θα πρέπει με άλλα λόγια να είναι προσηλωμένος σε ορισμένες αρχές, όταν αυτές οι αρχές δεν θα αρέσουν σε κείνους που μας προσφέρουν την «χυμοποίηση» του λαού μας, ώστε ο λαός αυτός να χάσει την οντότητά του και να γίνει ένα έρμαιο στα χέρια των επιτήδειων δημαγωγών.
Έτσι σήμερα ο Ελληνικός λαός τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, βρίσκεται ενώπιον μίας μεθοδευμένης και συνδεδιασμένης επίθεσης κατά της Ιστορικής του πορείας, προκειμένου αφού αποδυναμωθούν οι θύλακες αντίστασης απέναντι στη «χυλοποίηση ή χυμοποίηση» να μετατραπεί ο λαός μας σε μία εύκολη λεία για την ουσιαστική του αυτοχειρίαση. Επομένως, επειδή εκείνο το οποίο σήμερα η μετανεωτερικότητα επιδιώκει είναι να δημιουργήσει χρηστούς πολίτες, οι οποίοι όμως δεν θα ενοχλούν και δεν θα ενοχλούν όταν τρώνε καλά και δεν θα ενοχλούν, όταν δεν θα τους λείπουν τα υλικά αγαθά. Κατά τα άλλα όμως, δεν θα έχει κανένας δικαίωμα να ομιλεί, δεν θα έχει κανένας δικαίωμα να υπερασπίζεται αυτά εις τα οποία ο καθένας πιστεύει.
Οι ρίζες μας ασφαλώς βρίσκονται στην αρχαία κλασσική Ελληνική αρχαιότητα. Κατόπιν βρίσκεται στο Βυζάντιο, όπου ο Χριστιανισμός συνήντησε τον Ελληνισμό και κατά την ιστορική αυτή συνάντηση μεταξύ των δύο αυτών μεγεθών, διεμορφώθη το σχήμα του Ελληνοχριστιανισμού ή του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, με πρόσληψη από τον Χριστιανισμό επιλεκτικά όσων στοιχείων του Ελληνισμού ήταν συμβατά με τη νέα χριστιανική Πίστη. Το Βυζάντιο κατά ταύτα, η χιλιετής δηλαδή Βασιλεία, ο ένδοξός μας Βυζαντινισμός, όπως τον αποκαλεί ο Κων/νος Καβάφης, αυτό το Βυζάντιο αποτελεί την πιο μεγαλόπρεπη και την πιο ένδοξη ιστορική περίοδο της διαδρομής μας και της πορείας μας.
Και στα χρόνια ακόμη της Τουρκοκρατίας, υπήρχαν πολλοί οι οποίοι υποστήριζαν ότι δήθεν οι Έλληνες στα χρόνια εκείνα, δεν είμασταν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, ότι είχε διασπαστεί η διαδοχική σειρά των γενεών. Οι τότε Έλληνες και κατ’επέκτασιν οι σημερινοί είμαστε ένα μείγμα προσμίξεων πολλών φυλών, που πέρασαν από αυτή τη γη, που επηρέασαν κατά έναν τρόπο σημαντικόν την συνείδηση αυτού του λαού και αυτού του Έθνους. Βέβαια όλα αυτά όμως είναι θεωρίες, τις οποίες έχει απορρίψει η λαϊκή ψυχή, γιατί η λαϊκή ψυχή έχει διδαχθεί αυτό που ο Κων/νος Παραρρηγόπουλος γράφει στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ότι δηλαδή το Έθνος του 1821 ήταν το ίδιο και απαράλλακτο το Έθνος του 1453, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μέσα στα 400 χρόνια της τουρκικής δουλείας, δεν είχε επηρεαστεί διόλου η ταυτότητα των Ελλήνων, ένα γεγονός το οποίο είναι πρωτοφανές στην Ιστορία. Λέγει ο Κύριλλος Λούκαρις Πατριάρχης Κων/πόλεως, εάν επί 10 μόνον χρόνους διαρκούσε η τουρκοκρατία στην Ευρώπη, δεν θα έβρισκες χριστιανό στην Ευρώπη να υπάρχει. Και εδώ στην Ανατολή, εδώ στην Ελλάδα μας 400 χρόνια ξενικής δουλείας υπό το πέλμα του δυνάστη Τούρκου, δεν κατάφεραν να αλλοιώσουν την συνείδησή μας. Ξέρετε γιατί; Γιατί λειτούργησε η Θρησκεία και η διαφορά της Θρησκείας λειτούργησε σαν διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο κοινότητες σε τέτοιο μάλιστα σημείο ώστε πάλι ο Κων/νος Παπαρρηγόπουλος να γράφει στην Ιστορία του: στη διάρκεια των 400 χρόνων δουλείας τα δύο στοιχεία που υπήρχαν, δηλαδή το ελληνικό και το τουρκικό «έμειναν άμεικτα ώσπερ το ύδωρ και το έλαιον»…
Έτσι με την πάροδο των χρόνων Ελληνικότητα και Θρησκευτικότητα πάνε μαζί και αυτό είναι φαινόμενο ιστορικό.
Για ποιό λόγο εδώ στην Ελλάδα υπάρχει τόσο στενή σύνδεση, ανάμεσα στη Θρησκεία και στην Πατρίδα, ανάμεσα στην Εκκλησία και στο κράτος; Γιατί να υπάρχει αυτό που δεν υπάρχει πουθενά αλλού; Και απαντούμε και λέμε: εδώ έχουμε μία Ιστορία που δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Εδώ έχουμε μία παράδοση που δεν υπάρχει πουθενά αλλού! Δείξτε μου αν θέλετε μίαν άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου η Εκκλησία θυσιάστηκε γι’ αυτόν τον λαό! Δέκα Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως έχουν δώσει τη ζωή τους στα 400 χρόνια. Εκατό Ιεράρχες της Ορθοδοξίας θυσιάστηκαν. Έξι χιλιάδες παπάδες, διάκοι και μοναχοί θυσιάστηκαν στον αγώνα αυτόν. Γι αυτό και δεν πρέπει να παρασύρεται κανείς από το τι συμβαίνει κάπου αλλού. Και επομένως ένα κουστούμι που έχει κοπεί και ραφτεί στα μέτρα κάποιου άλλου λαού, δεν μπορεί να μας το φορέσει κανένας εμάς, γιατί δεν μας ταιριάζει!..
Ο λαός αποδεικνύεται ότι έχει ζωηρά αντανακλαστικά. Αντιδρά ενστικτωδώς μερικές φορές, έχει την αίσθηση του κινδύνου και προσπαθεί να διαφυλάξει τα βασικά στοιχεία της παράδοσής του. Και ποια είναι αυτά; Η Θρησκεία, ο απλός έλληνας φυλάττει την γνησιότητα της πίστης του, η Οικογένεια είναι ένα στοιχείο της ταυτότητός μας, η οποία διασώζει τα ζώπυρά μας, η Πατρίδα μας είναι άλλο ένα στοιχείο της ταυτότητος, τα οποία απαρτίζουν την εθνική μας ταυτότητα, που οφείλουμε με κάθε θυσία να διατηρήσουμε…
Κλείνω με το λόγο του Γ. Σεφέρη: «Είμαστε συνηθισμένοι να στοχαζόμαστε το «Ιησούς Χριστός Νικά». Αυτό είναι το βασικό στοιχείο της ταυτότητός μας για την αληθινή πρόοδο και την ουσιαστική μας επιβίωση.
ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από την ομιλία που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ευαγόρας Παλληκαρίδης» Πάφου, την 1η Μαΐου 2007.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς