Πόσο ὡραία, πόσο εὐχάριστη, πόσο χαριτωμένη εἶναι ἡ εἰκόνα ἐκείνου ποὺ ἐλπίζει στὸν Θεὸ ποὺ σώζει, στὸν Θεὸ τῶν οἰκτιρμῶν, τὸν Θεὸ τοῦ ἐλέους, τὸν ἀγαθὸ καὶ φιλάνθρωπο Θεό.
Ἀληθινὰ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐλπίζει στὸν Θεό! Ὁ Θεὸς εἶναι πάντα βοηθός του καὶ δὲν φοβᾶται ὅ,τι κακὸ κι ἂν τοῦ προξενήσει ἄνθρωπος. Ἐλπίζει στὸν Κύριο καὶ πράττει τὰ ἀγαθά! Κάθε του ἐλπίδα τὴν ἔχει ἐναποθέσει σ’ Αὐτόν, καὶ σ’ Αὐτὸν ἐξομολογεῖται μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Εἶναι τὸ καύχημά του, εἶναι ὁ Θεός του καὶ Τὸν ἐπικαλεῖται μέρα καὶ νύχτα. Τὸ στόμα του ὡραῖο, ἀναπέμπει αἴνους στὸν Θεό, τὰ χείλη του, πιὸ γλυκὰ ἀπὸ μέλι καὶ κερὶ σὰν ἀνοίγουν γιὰ νὰ ψάλλουν στὸν Θεό· ἡ δὲ γλώσσα του γεμάτη χάρη, κινεῖται πρὸς δοξολογία Θεοῦ.
Ἡ καρδιὰ του εἶναι ἕτοιμη νὰ Τὸν ἐπικαλεσθεῖ, ἡ διάνοιά του ἕτοιμη νὰ ἀνυψωθεῖ πρὸς Αὐτόν, ἡ ψυχὴ του εἶναι προσηλωμένη στὸν Θεὸ καὶ «ἡ δεξιά του Κυρίου ἀντελάβετο αὐτοῦ». «Ἐν τῷ Κυρίω ἐπαινεθήσεται ἡ ψυχὴ αὐτοῦ». Ζητᾶ καὶ λαμβάνει ἀπὸ τὸν Θεὸ αὐτὸ ποὺ ζητᾶ ἡ καρδιά του. Ζητᾶ καὶ βρίσκει ὅσα ποθεῖ. Κρούει καὶ τοῦ ἀνοίγονται οἱ θύρες τοῦ ἐλέους.
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο ἐπαναπαύεται σὲ ἥσυχα νερά. Ὁ δὲ Κύριος του δίνει πλούσια τα ἐλέη του. Ἡ δεξιά του Κυρίου κατευθύνει τὴν πορεία του καὶ δάκτυλος Κυρίου τὸν καθοδηγεῖ στοὺς δρόμους του.
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο δὲν ἀστοχεῖ. Ἡ ἐλπίδα του δὲν πεθαίνει ποτέ. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ προσδοκία του, ἡ ἀκρότατη ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς του. Πρὸς Αὐτὸν στενάζει ἡ καρδιὰ του ὅλη τὴν ἡμέρα: «Κύριε μὴν ἀργήσεις, σήκω, κάνε γρήγορα, ἔλα καὶ ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν ψυχή μου κάθε ἀνάγκη, ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχή μου! Θὰ σὲ δοξολογήσω μὲ ὅλη μου τὴν καρδιὰ, Κύριε. Σὲ Σένα θὰ ἀπευθύνεται κάθε λόγος ποὺ θὰ βγαίνει ἀπ’ τὸ στόμα μου».
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο, εὐλογεῖ τὸν Ὕψιστο, τὸν λυτρωτή του καὶ ἁγιάζει «τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ». Ελπίζει καὶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του κραυγάζει πρὸς τὸν Θεό: «Κύριε πότε ἤξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπω σου;».
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο, θὰ ἐπικαλεσθεῖ τὸν Ὕψιστο γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸ ἁγιαστήριό Του, γιὰ νὰ δεῖ καὶ νὰ χαρεῖ τὰ θαυμάσια Του· καὶ ὁ Κύριος θὰ ἀκούσει τὴ φωνὴ τῆς δέησής του.
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο, ἀπολαμβάνει ἄκρα εἰρήνη· γαλήνη ἐπικρατεῖ στὴν καρδιά του καὶ στὴν ψυχὴ του βασιλεύει πλήρης ἀταραξία. Ὅταν ἔχει βοηθὸ του τὸν Θεό, ἀπὸ τί νὰ φοβηθεῖ; Ἀπὸ τί νὰ δειλιάσει; Ἂν ξεσηκωθεῖ ἐναντίον του πόλεμος, δὲν πτοεῖται, γιατί ἐλπίζει στὸν Κύριο. Ἂν τὸν καταδιώξουν πονηροὶ δὲν φοβᾶται, γιατί ξέρει ὅτι ὅλα εἶναι ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ Κυρίου. Δὲν ἐλπίζει στὸ τόξο του οὔτε στὴ φαρέτρα του· οὔτε ἐξαρτᾶ τὴ σωτηρία του ἀπὸ τὴ ρομφαία, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ Θεό του, ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν γλιτώσει ἀπὸ τὰ χέρια αὐτῶν ποὺ τὸν πολεμοῦν, ἀπὸ τὴν παγίδα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ ἀπὸ τὴν καταιγίδα. Εἶναι πεπεισμένος γιὰ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου καὶ «ἐπὶ τὸν βραχίονα τὸν ὑψηλὸν αὐτοῦ καὶ ὁ Κύριος σώσει αὐτόν».
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο, βαδίζει ἤρεμος στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς του καὶ διανύει τὸν δρόμο αὐτὸ δίχως τὸ ἄγχος τῶν μερίμνων. Ἐργάζεται ἀκατάπαυστα το ἀγαθό, τὸ εὐάρεστο καὶ τέλειο, τὰ δὲ ἔργα του τὰ εὐλογεῖ ὁ Θεός. Σπέρνει εὐλογημένα καὶ λαμβάνει πλούσιους τους καρποὺς τῶν κόπων του. Ἔχει θάρρος στὸν Κύριο καὶ δὲν παρεκτρέπεται ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ τὸν κυκλώνουν. Στὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, δὲν παραιτεῖται, ἀλλὰ ἐλπίζει, διότι ἐκεῖ ποὺ τὰ πράγματα φαίνονται ἀδύνατα, ὁ Θεὸς φανερώνει τὴ διέξοδο. Μέσω τῆς πίστης προσδοκᾶ καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς δικαιοσύνης.
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο δὲν ἐλπίζει σὲ χρήματα, οὔτε στὸ μέγεθος τῆς δύναμής του, ἀλλὰ ἐπαναπαύεται στὴ βοήθεια ποὺ θὰ τοῦ παράσχει ὁ Θεός.
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο, εἶναι γεμάτος πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ζεῖ ἔχοντας θάρρος στὴν ἀγαθή του συνείδηση, ἐμφανίζεται μὲ τὴν παρρησία γιοῦ ἀπέναντι στὸν οὐράνιο Πατέρα του καὶ Τὸν ἐπικαλεῖται γιὰ νὰ ἔλθει ἡ βασιλεία Του στὴ γῆ καὶ τὸ θέλημά Του νὰ πραγματώνεται στὴ γῆ ὅπως καὶ στὸν οὐρανό.
Αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο, εἶναι ἀφοσιωμένος ὁλοκληρωτικὰ σ’ Ἐκεῖνον καὶ ὑψώνει τὴν καρδιά του στὸν ἀγαθὸ καὶ ἀθάνατο Θεό. Ζητᾶ ἀπ’ Αὐτὸν τὸ ὕψιστο ἀγαθὸ καὶ τὴν ἀθανασία στὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, καὶ ὁ Θεὸς τὸν εἰσακούει.
Μακάριος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐλπίζει στὸν Κύριο!
ΠΗΓΗ: Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Τὸ γνῶθι σαυτόν, Κείμενα Αυτογνωσίας, ἔκδ. Ἄθως, 2017, σ. 101-104.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς