Ο άγιος Νήφων έλαβε χάριν επί χάριτος, έζησε ως άγγελος επί γης. Η Χάρις του Θεού μεταμόρφωνε την σάρκα και τις αισθήσεις του, τόσο που όταν προσευχόταν ανυψωνόταν από το έδαφος και το πρόσωπό του ακτινοβολούσε απαστράπτον φως. Για τους κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως ήταν κάτι σαν νέος προφήτης· μάρτυς μεγαλειωδών οραμάτων και φοβερών αποκαλύψεων για την Ημέρα της Κρίσεως και την εξέταση στην οποία θα υποβληθούν οι ψυχές μετά τον θάνατο… Παραθέτουμε δύο επίκαιρες αποκαλύψεις του Αγίου νήφωνος:
...Εκείνον τον καιρό έπεσε φοβερό θανατικό στη γη. Οι άνθρωποι πέθαιναν ξαφνικά και με φρικτό τρόπο. Ένας φίλος του Οσίου, που λεγόταν Γρηγόριος, ήρθε στο κελί του και τον ρώτησε:
-Σε παρακαλώ, πάτερ, πες μου, πώς έγινε και μας βρήκε τέτοιο κακό;
-Ήταν φυσικό, παιδί μου, αποκρίθηκε ο δίκαιος χωρίς δισταγμό. Πικραίνουμε τόσο πολύ τον αθάνατο Θεό, παραβαίνοντας συνέχεια τον νόμο του. Γι΄ αυτό μας έστειλε τούτο το δρεπάνι, που μας θερίζει. Είναι γραμμένο ότι «ἁμαρτία θάνατον κατεργάζεται». Να, χθες είδα έναν άνδρα φοβερό, που απειλούσε τη γη και της έλεγε: «Όλους τους ακόλαστους που ζούνε πάνω σου, όλους τους μέθυσους και τους κοιλιόδουλους, όλους τους φιλάργυρους και τους τοκογλύφους, όλους τους σοδομίτες, που δεν μετανοούν, εγώ θα τους εξολοθρεύσω!…» αν λοιπόν, παιδάκι μου, δεν είχαμε παροργίσει τον Πλάστη και προστάτη μας, δεν θα παθαίναμε ό,τι πάθαμε.
Αλλά πού να ακούσεις και πόσα άλλα χειρότερα είπε! Δεν θα τ΄ αντέξεις… Απείλησε πως θα μας θερίσει με δρεπάνι και θα μας περάσει από λεπίδι, γιατί δεν βλέπει να έχουμε καθόλου μετάνοια, ούτε την παραμικρή διόρθωση. Η δοξασμένη Του Μητέρα στεκόταν δίπλα Του περίλυπη και Τον ικέτευε ν΄ αναβάλει την τιμωρία. Το ίδιο κι ένας ιεράρχης –δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος, μόνο θυμάμαι πως ήταν λευκότριχος και λίγο φαλακρός. Αλλά μάταιο. «Μήπως εσείς είστε πιο σπλαχνικοί από μένα;» τους έλεγε. «Μήπως πονάτε περισσότερο;… Δεν βλέπετε τι κακό γίνεται; Όλοι σχεδόν περιφρονούν τον άγιο νόμο μου! Κανείς δεν με σέβεται!» . . .
-Πραγματικά, πάτερ, είπε ο Γρηγόριος, ο λαός αποδεκατίστηκε, οι πιο πολλοί βασανίζονται στο κρεβάτι του πόνου… Πες μου όμως ποια είναι η κύρια αιτία του θανατικού αυτού, αλλά και όλων γενικά των ασθενειών;
-Παιδί μου Γρηγόριε, αποκρίθηκε ο γέροντας, γι΄ αυτούς που αρρωσταίνουν βαριά είναι γραμμένο το «κατέβαλες αυτούς ἐν τῶ ἐπαρθῆναι», ενώ για τους υγιείς εναρέτους το «ὁ ἰώμενος τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν»! Τους ταπεινούς δηλαδή! Σκέψου, λοιπόν: Αν ο Θεός δεν λυπήθηκε ούτε τον Απόστολο Παύλο, τον μεγάλο φωστήρα, αλλά του έδωσε αρρώστια αγιάτρευτη, «ἄγγελον σατάν, ἵνα αὐτόν κολαφίζη» κι έτσι να μην υπερηφανεύεται για το πλήθος των αποκαλύψεων που του έγιναν, πώς δεν θα δώσει εξουσία στο σατανά να χτυπήσει με την αρρώστια κι εμάς τους αμαρτωλούς, ώσπου να γίνουμε ταπεινοί; Γιατί δεν φτάνει που είμαστε αμαρτωλοί, αλλά το παίρνουμε και πάνω μας! Αλλά τι λέει η Γραφή; Ότι «τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλόν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».
Και ο Γρηγόριος συνέχισε: -Σε παρακαλώ λοιπόν, πες μου και κάτι ακόμα: Γιατί στην εποχή μας φανερώθηκαν τόσοι άγιοι σε όλο τον κόσμο; Πολλοί λάμπουνε σήμερα σαν τον ήλιο και τα ονόματά τους διαλαλούνται παντού. Και πρώτα – πρώτα ο Αντώνιος, ο Ιλαρίων, ο Συμεών, ο Παύλος ο απλούστατος και τόσοι άλλοι, που τους ξέρει ο Κύριος...
-Πρέπει να ξέρεις, αδελφέ μου, ότι μέχρι την συντέλεια του κόσμου δεν θα λείψουν οι άγιοι του Θεού, όπως δεν θα λείψουν, βέβαια, και οι εργάτες του σατανά. Στις έσχατες ημέρες, ωστόσο, όσοι θα είναι αληθινά ευάρεστοι στον Κύριο, θα κρύβονται έξυπνα από τους ανθρώπους. Δεν θα κάνουν σημεία και τέρατα, όπως οι σημερινοί, αλλά θα βαδίζουν στο δρόμο των πρακτικών αρετών με πολλή ταπείνωση. Έ, λοιπόν, αυτοί θα δοξαστούν στη Βασιλεία των ουρανών πιο πολύ κι από τους θαυματουργούς αγίους! Και ξέρεις γιατί; Επειδή τότε δεν θα υπάρχει κανείς που να τονώνεται το αγωνιστικό τους φρόνημα. Ακόμα και εκείνοι που θα έχουν το αξίωμα της ιεροσύνης, θα είναι άνθρωποι ασήμαντοι οι περισσότεροι, ανίδεοι από αρετή. Μα και των μοναχών οι πρόκριτοι δεν θα είναι καλύτεροι. Κενόδοξοι, και γαστρίμαργοι, θα αποτελούν όχι υπόδειγμα αλλά μάλλον σκάνδαλο για τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και θα παραμεληθεί γενικά η αρετή. Θα βασιλεύει παντού η φιλαργυρία και η πλεονεξία. Μοναχοί και λαϊκοί θα συνάζουν χρήματα και θα τα τοκίζουν. Δεν θα τα προσφέρουν στο Θεό, δίνοντάς τα ελεημοσύνη στους φτωχούς. Και οι περισσότεροι, από άγνοια, θα πλανηθούν μέσα στο χάος του άνετου δρόμου της απώλειας...
Αλλά είπα κιόλας πολλά, παιδί μου, σαν φλύαρος που είμαι. Συγχώρεσέ με, τον αμαρτωλό, και μην ξεχνάς να προσεύχεσαι για μένα, τον άθλιο που σπατάλησα μέσα στις ανομίες και τα νιάτα και τα γηρατειά μου... Θαυμάζοντας την ταπείνωση του γέροντα ο Γρηγόριος, έπεσε στα πόδια του, ζητώντας αυτός μάλλον τις προσευχές του.
Πηγή: Από το Βιβλίο «Ένας ασκητής Επίσκοπος», Άγιος Νήφων Κων/πόλεως, ΕΚΔΟΣΗ ΔΕΚΑΤΗ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ σ. 187-188, 190.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς