Ο Άγιος Στυλιανός κατάγεται από την Παφλαγονία της Μ. Ασίας (5ο με 6ο αι. μ.Χ.). «Οὗτος ἐκ μήτρας ἁγιασθείς, γέγονε τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἰκητήριον», αναφέρει χαρακτηριστικά το Συναξάρι του. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Έζησε τον αγιασμένο μοναχικό βίο, για να τελειωθεί εν Χριστώ επέλεξε τον αυστηρή άσκηση με τον αναχωρητισμό. Και στην έρημο πολλοί άνθρωποι τον επισκέπτονταν με ευλάβεια και αποκόμιζαν ψυχικά και σωματικά αγαθά.
Ο άγιος Στυλιανός από την έρημο επί δεκαετίες ολόκληρες πάλεψε σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του, για να φθάσει στην αγιότητα που θέλει ο Θεός, ο Οποίος είπε: «Γίνεσθε ἅγιοι, ὅτι Ἐγώ Ἅγιος εἰμί». Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει την ψυχή του, σαν τη ψυχή των μικρών παιδιών που είναι αθώα. Ήξερε, ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. Γι´ αυτό ήθελε να τα βοηθάει και να προστατεύει τα παιδιά. Αγάπησε πολύ τα παιδιά γι’ αυτό στην απεικόνισή του παριστάνεται κρατώντας ένα σπαργανωμένο παιδί στην αγκαλιά του.
Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενικά παιδιά. Μητέρες από κοντινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν, με πόνο και πίστη, κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους. Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ’ έρημα μέρη για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκητική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού. Και όταν έφθασαν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και τον παρακαλούσαν να γιατρέψει τα παιδιά τους.
Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλωσύνη και συμπόνοια έπαιρνε τ’ άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα εύρισκαν την υγειά τους. Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριό του. Και άλλες καταφιλούσαν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεό. Τα θαύματα όμως αυτά γινόταν γνωστά σε όλα τα μέρη και κόσμος πολύς έτρεχε στον Άγιο Στυλιανό, για να τον παρακαλέσει να γιατρέψει από κάποια ασθένεια τα παιδιά του.
Επιπλέον ο Άγιος δεν θεράπευε μόνο την ασθένεια των παιδιών, αλλά χάριζε και συνεχίζει να χαρίζει παιδιά στους ατέκνους, οι οποίοι δόξαζαν το όνομα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού. Ο Άγιος έτσι απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι έκανε τους άτεκνους εύτεκνους, με την προσευχή του. Με την προσευχή του Αγίου Στυλιανού πολλές στείρες τεκνοποιούσαν. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα, απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά. Και σήμερα οι γυναίκες που δεν γεννούν παιδιά επικαλούνται την πρεσβεία του και οι μητέρες, όταν αρρωσταίνουν τα μικρά τους, προστρέχουν στην βοήθειά του. Έτσι πολλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμησή του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντας σαν τάμα την εικόνα του, απέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.
Ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ημερών αλλά και αρετών.
ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από το βιβλίο: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ» του Αρχ. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου, Εκδ. Ορθόδοξου Τύπου.
Ἐκ τῆς Παρακλήσεως Προσόμοιον.
Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Παίδων καί νηπίων καί βρεφῶν, μέγας κηδεμών καί προστάτης, καί ἀληθής ἰατρός, Πνεύματος τῆ χάριτι, ἀποδεικνύμενος, μαρασμῶν καί κακώσεων, καί νόσων ποικίλων, ἄτρωτα διάσωζε τά ἀρτιγέννητα, ταῦτα εὐλογῶν καί διέπων, ὅπως ἀνδρωθῶσιν αἰσίως, ὦ Στυλιανέ θεομακάριστε.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας Στυλιανὲ ἀνεδείχθης μακάριε· ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἔτερον Ἀπολυτίκιον.
Στήλη ἐμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς ἐκκλησίαςε, Στυλιανέ, ἀνεδείχθης, μακάριε. Τὸν γὰρ σὸν πλοῦτον σκορπίσας τοῖς πένησιν, ἐν οὐρανοῖς ἐκομίσω τὸν ἄφθαρτον, καὶ ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις, πανόλβιε, χάριν εἴληφας νηπίων προστάτης γενόμενος καὶ φύλαξ νεογνῶν ἀπροσμάχητος.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς