Η μνήμη του Οσίου Δαυίδ τιμάται την 1ην Νοεμβρίου
Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης διηγείται πολλά θαύματα του οσίου Δαβίδ.
Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Σε άλλον έχει δώσει το φως του, άλλον φέρνει σε μετάνοια και άλλα διάφορα θαύματα κάνει. Να έχετε την ευλογία και την ευχή του Αγίου.
Σε μία γυναίκα έδωσε το φως της και έκανε καλά το πόδι της, που είχε πρηστεί σαν τούμπανο. Της εμφανίστηκε στον ύπνο της και, χωρίς να γνωρίζει το όνομά του, τον επικαλέστηκε. Άλλη γυναίκα, δεν είχε παιδί. Ακούμπησε στο λείψανο του Αγίου και είπε: «Άγιέ μου, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων, σε παρακαλώ να μου χαρίσεις ένα παιδί». Στον χρόνο επάνω απέκτησε παιδί.
Όταν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή βγαίνει η αγία Κάρα του, πάντα βρέχει στο χωριό, έστω κι αν όλη την ημέρα ο ήλιος καίει.
Ο Άγιος, κατά την πίστη θαυματουργεί. Κατά το «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ενεργεί το θαύμα. Γι αυτό, συνέχεια ο κόσμος κάνει ευχαριστήριες Λειτουργίες.
Από τα θαύματα του Οσίου
Ο Άγιος Δαυίδ βοηθάει τον Γέροντα Ιάκωβο να κοινωνήσει τους πιστούς!
Στο Μοναστήρι τις περισσότερες φορές (ομολογεί ο Κώστας, πνευματικό τέκνο του Γέροντα Ιακώβου), έφθανα το Σάββατο το απόγευμα, συνήθως πριν τον Εσπερινό. Αποβραδίς ο Άγιος Γέροντας μου διάβαζε την ευχή για να κοινωνήσω την επομένη.
Ένα Σάββατο έφθασα αργά στο Μοναστήρι και δεν συνάντησα τον Γέροντα. Την Κυριακή από τις 5:30 είμαι στο Ναό και ο λογισμός μου – πώς θα κοινωνήσω, χωρίς ο Γέροντας να μου έχει διαβάσει την ευχή – είναι έντονος κατά την ώρα του Κοινωνικού.
Και ενώ πλησιάζει η στιγμή για να ακουστεί η φωνή του Γέροντα «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», έρχεται προς το μέρος μου ένας Μοναχός, ο π. Νικόδημος αν θυμάμαι καλά και μου λέει:
– Κώστα σε θέλει ο π. Ιάκωβος, στο Ιερό Βήμα.
Πλημμύρισε η ψυχή μου από χαρά και αγαλλίαση που θα συναντούσα τον Γέροντα. Τον είδα καθισμένο σε μία πολυθρόνα, δίπλα από την Ωραία Πύλη, φαινόταν πολύ αδυνατισμένος -είχε πρόσφατα βγει από το νοσοκομείο- και το πρόσωπό του ήταν χλωμό, αλλά ιλαρό και λαμπερό, όπως πάντα.
– Έλα Κώστα μου, μου είπε με εκείνο το γλυκό, πατρικό χαμόγελο. Τι κάνεις; Έλα να σου διαβάσω την ευχή για να κοινωνήσεις.
Συγκλονίστηκα, που διάβασε και ανάπαυσε τον λογισμό μου.
Δάκρυσα, γονάτισα και του ασπάστηκα το χέρι.
– Γέροντα, τι κάνετε, πώς είναι η υγεία σας;
– Τι να κάνω, Κώστα μου, έχω τις ταλαιπωρίες μου. Καλά δεν είμαι, αλλά να, είναι εδώ ο Άγιος Δαυίδ για να με βοηθήσει να κοινωνήσω τους πιστούς, γιατί μόνος μου δεν μπορώ. Να, Κώστα μου, να είναι εδώ ο Άγιος Δαυίδ, και μου έδειξε με το χέρι του προς το μέρος της Αγίας Τράπεζας, όπου ήταν το Άγιο Ποτήριο.
Έστριψα το πρόσωπό μου προς τα εκεί που έδειχνε ο Γέροντας.
– Κώστα μου, να, να, εδώ είναι ο Άγιος Δαυίδ, επανέλαβε ο Γέροντας και, δείχνοντάς μου ξανά το σημείο, συμπλήρωσε:
– Εσύ Κώστα μου, όμως, δεν τον βλέπεις.
Μου διάβασε στη συνέχεια την ευχή και η ψυχική μου ευφορία και πνευματική μου αγαλλίαση την μέρα εκείνη ήταν μοναδική.
Και είναι γεγονός ότι πολλές άλλες φορές ο Γέροντας «διάβασε» και ανάπαυσε τους λογισμούς μου…
ΠΗΓΗ: Από το βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ: «Ένας σύγχρονος Άγιος - Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)» Θαύματα και Θαυμάσια, Λίμνη Ευβοίας, 2018.
Ἀπολυτίκιον. Ἧχος γ'. Θείας πίστεως.
Μέγαν εὕρατο, Εὐβοία κλέος, τὸν πανένδοξον, Δαβίδ τὸν θεῖον, ὡς ἱερᾶς ἀρετῆς καταγώγιον, καί τοῦ Χριστοῦ ὁπαδόν ἀληθέστατον, καί τῶν Ὁσίων ἁπάντων ἐφάμιλλον. Διό Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τὸν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς