Ο Άγιος Μηνάς ο Μεγαλομάρτυς (εγεννήθη στην Αίγυπτο στα μέσα του 3ου αιώνα μ.Χ, εκοιμήθη πιθανότατα το 304 μ.Χ.) επιτελεί αναρίθμητα θαύματα μέχρι και σήμερα. Όσοι πιστοί τον επικαλούνται, θυμούνται με ευγνωμοσύνη τις πάμπολλες ευεργεσίες του Αγίου Μηνά. Παραθέτουμε δύο θαύματά του:
Ο Άγιος Μηνάς σώζει από βιασμό μία γυναίκα που τον επικαλέστηκε και θεατρίζει τον επίδοξο βιαστή!
Ενώ κάποια γυναίκα πήγαινε στην Εκκλησία του αγίου Μηνά, κατά την ημέρα της γιορτής του για να εκκλησιαστεί, ξαφνικά κάποιος όρμησε εναντίον της και προσπάθησε να την βιάσει. Τότε, η γυναίκα επικαλέστηκε τον άγιο, να σπεύσει για να την βοηθήσει και γι’ αυτό ο άγιος δεν άργησε να της συμπαρασταθεί. Και όχι μόνον την έσωσε αλλά και θεάτρισε, διαπόμπευσε και ρεζίλεψε τον επίδοξο βιαστή με τον εξής τρόπο.
Ο άνθρωπος αυτός για να μην του φύγει το άλογό του, το έδεσε επάνω στο πόδι του και ενώ επιχειρούσε να βιάσει την γυναίκα, εξαγριώθηκε εναντίον του το ζώο γι’ αυτό που προσπαθούσε να κάνει το αφεντικό του, και έτσι όχι μόνο τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει την βάναυση και αισχρή αυτή πράξη, αλλά και άρχισε να τον τραβά και να τον σέρνει κατά γης. Το άλογο δεν σταμάτησε να σέρνει τον αφέντη του μέχρι που τον οδήγησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του αγίου Μηνά. Όταν, λοιπόν, έφτασαν έξω από την Εκκλησία, το ζώο άρχισε να χρεμετίζει δυνατά και έτσι κίνησε την προσοχή του κόσμου που βρισκόταν στον ναό, όπως και όλων όσων έφταναν εκείνη την στιγμή.
Κατατρομαγμένος ο επίδοξος βιαστής από την συμπεριφορά του αλόγου του το οποίο συνέχιζε να εξαγριώνεται εναντίον του, κατάλαβε το λάθος του και την θαυμαστή επέμβαση του αγίου Μηνά, και φοβούμενος μήπως πάθει κάτι χειρότερο, απέβαλε την ντροπή που ένιωθε, και άρχισε να εξομολογείται δημόσια το αμαρτωλό του ατόπημα.
Και, τότε, ημέρεψε το άλογο, και αυτός το έλυσε από πάνω και κατέφυγε στον ναό και προσέπεσε με ταπείνωση μπροστά στην εικόνα του αγίου Μηνά και τον παρακαλούσε να μην τον αφήσει να πέσει ξανά σε τέτοιο ή αντίστοιχο πειρασμό.
ΠΗΓΗ: Από τον Μεγάλο Συναξαριστή της Εκκλησίας, τόμος 11ος, μήνας Νοέμβριος. (Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
«῞Αγιε Μηνᾶ μου, ἐδῶ εἶσαι καί δέν μοῦ μιλᾶς; Εἶσαι ἡ τελευταία μου ἐλπίδα!»
Ένα ακόμα θαυμαστό περιστατικό από την ζωή των οσίων γερόντων του Αγίου Όρους, που συνέβη στον Μακαριστό Γέρων Εμμανουήλ Γρηγοριάτη (1918-2008)
~ Ἐγώ κάποτε, ὡς Μοναχός θυμᾶμαι, ἤμουν πολύ ἄρρωστος. ῎Επρεπε νά κάνω μία ἐγχείρησι στήν καροτίδα. Οἱ ἰατροί μοῦ εἶπαν, ὅτι ἐάν δέν τήν κάνω, θά τελειώσω τήν ζωήν μου σέ ὀλίγες ἡμέρες. Ἐάν θά τήν κάνω, θά συμβοῦν δύο πράγματα· ἤ θά πεθάνω ἐπάνω εἰς τήν ἐγχείρησι, ἤ θά παραμείνω «φυτό».
Εἶπα στόν ἑαυτόν μου, ὅτι ἐκείνη τήν νύκτα θά κάνω ἀγρυπνία, νά παρακαλέσω τόν Χριστό, τούς ῾Αγίους μας, νά μέ πληροφορήσουν τί πρέπει νά κάνω. Προσευχόμουν ὄρθιος ἐπί ἀρκετές ὧρες. Κουράσθηκα κάι κάθισα λίγο νά ξεκουρασθῶ. Τότε μέ πῆρε ὁ ὕπνος καί εἶδα τό ἑξῆς ὄνειρο.
Εἶδα ὅτι εὑρισκόμουν σέ μία ἐκκλησία. Στό τέμπλο τῆς ὁποίας οἱ ῞Αγιοι ἦσαν διαστάσεων τριῶν μέτρων καί φάρδους δύο μέτρων. Μέ θαυμασμό ἔβλεπα, ὅτι τά πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ, καί τῆς Παναγίας, ἦσαν ζωντανά, δηλαδή ἐστέκοντο ἐκεῖ ὡς ζωντανοί ἄνθρωποι. Ἐπλησίασα στόν Χριστό, τοῦ ἔβαλα τρεῖς μετάνοιες, καί τοῦ εἶπα· «Πές μου Δέσποτα Χριστέ μου, εἶναι θέλημά σου νά γίνῃ ἡ ἐγχείρησις ἤ ὄχι;»
Ἐκεῖνος μοῦ χαμογέλασε χωρίς νά μοῦ μιλήσῃ. Μετά ἐπῆγα δίπλα στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Στεκόταν σοβαρή, ὁλόσωμη καί μέ ἐκύτταζε. Τῆς εἶπα: «Παναγία μου, ἐσύ εἶσαι ἡ ἐγγυήτριά μου στόν Χριστό γιά τήν σωτηρία μου. Σέ παρακαλῶ, πές μου τί νά κάνω;»
Καί ἐκείνη μοῦ χαμογέλασε χωρίς νά μοῦ μιλήσῃ. Τότε ἀναρωτήθηκα εἰς τόν ὕπνο μου: «Σέ ποῖον ῞Αγιο ἄραγε νά εἶναι ἀφιερωμένη αὐτή ἡ ἐκκλησία;». Κυττάζω δίπλα, καί τί βλέπω; Τόν ῞Αγιο Μηνᾶ. Αὐτόν τόν ῞Αγιο τόν εὐλαβούμην ἀπό χρόνια καί τόν αἰσθανόμουν στενό φίλο καί σύντροφό μου σέ κάθε δυσκολία μου. ῞Οταν τόν εἶδα τοῦ εἶπα:
«῞Αγιε Μηνᾶ μου, ἐδῶ εἶσαι καί δέν μοῦ μιλᾶς; Εἶσαι ἡ τελευταία μου ἐλπίδα. Σέ παρακαλῶ μή παραβλέψῃς τόν πόνο μου καί τήν δυσκολία πού μέ βρῆκε. Πές μου καθαρά, μέ ἕνα ναί ἤ ἕνα ὄχι, διατί καί ἀγράμματος καί χονδροκέφαλος εἶμαι. Νά γίνῃ ἡ ἐγχείρησις ἤ νά μή γίνῃ;».
Τότε εἶδα μέ χρυσᾶ γράμματα μήκους ἑνός μέτρου μπροστά εἰς τό σῶμα τοῦ ῾Αγίου τρία γράμματα «Ναί». ῎Αρχισα νά κλαίω ἀπό τήν χαρά μου, νά κάνω προσευχές εὐχαριστίας καί νά τρέχω πλέον στούς ἰατρούς, νά τούς εἰπῶ, ὅτι ἐπιθυμῶ νά κάνω τήν ἐγχείρησι. ῎Εγινε ἡ ἐγχείρησις, χωρίς κανένα πρόβλημα, καί ἐπέστρεψα στό κελλίον μου.
Δόξα σοι ὁ Θεός καί ὁ ῞Αγιος Μηνᾶς, βοήθειά μας νά εἶναι πάντοτε!.
ΠΗΓΗ: Από το βιβλίο: «ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ»
– Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς