«Ἐν θλίψεσιν, ὑπομονῇ πολλῇ» (Β΄ Κορινθ. 6:1-10)
«..Μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν..» (Β΄Κορ. 6,3-7)
(=Δὲν δίνουμε σὲ κανένα καμμία ἀφορμὴ προσκόμματος διὰ νὰ μὴ δυσφημισθῇ ἡ ὑπηρεσία μας, ἀλλὰ σὰν ὑπηρέται τοῦ Θεοῦ συσταίνουμε τοὺς ἑαυτούς μας σὲ ὅλα διὰ τῆς μεγάλης ὑπομονῆς μας σὲ θλίψεις, σὲ ταλαιπωρίες, σὲ στερήσεις, σὲ μαστιγώσεις, σὲ φυλακίσεις, σὲ ταραχές, σὲ κόπους, σὲ ἀγρυπνίες καὶ πεῖναν· μὲ ἁγνότητα, σύνεσιν, μακροθυμίαν καὶ καλωσύνην, μὲ Πνεῦμα Ἅγιον, μὲ ἀγάπη χωρὶς ὑπόκρισιν, μὲ τὸ κήρυγμα τῆς ἀληθείας καὶ μὲ δύναμιν Θεοῦ, μὲ τὰ ὅπλα τῆς δικαιοσύνης, τὰ ἐπιθετικὰ καὶ ἀμυντικά…)
Ο Απόστολος Παύλος μέσα από τα παθήματά του συμβουλεύει ποιο είναι το γνήσιο φρόνημα των χριστιανών, για να μην δυσφημίζεται η διδασκαλία του Χριστού. Οι διάκονοι του Θεού οφείλουν να υπομείνουν οποιαδήποτε θλίψη και εναντίωση στο θείο έργο, μιμούμενοι τον ίδιο τον Χριστό και ενισχυόμενοι από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Γι’αυτό η ζωή του χριστιανού είναι σταυρική.
Η πίστη του δοκιμάζεται καθημερινά μέσα από τις πράξεις και τη στάση ζωής που λαμβάνει έναντι των προβλημάτων και των ανθρωπίνων συμπεριφορών. Καλείται να υπομείνει αντίξοες και παράδοξες καταστάσεις, με πίστη, μακροθυμία, καλωσύνη και συγχωρητικότητα. Η κάθε επιλογή του κρίνεται ως προς την γνησιότητα της εφαρμογής του Θελήματος του Θεού. Οφείλει να έχει επακριβώς συνέπεια θεωρίας και πράξεως, λόγων και έργων. Διότι σύμφωνα με το απόφθεγμα των Αγίων Πατέρων «ἡ πρᾶξις ἐστί θεωρίας ἐπίβασις».
Η ζωή παρουσιάζει πολλές δυσκολίες και απρόβλεπτες εκπλήξεις. Ο πόλεμος εναντίον του Θεού είναι πολύ μεγάλος και η στάση του χριστιανού καθίσταται μία ομολογία και μαρτυρία Χριστού. Οφείλει να μεταλλάσσει την κακία σε αγαθότητα. Να αγιάζεται συνεχώς με την καρτερική υπομονή και την αγάπη, με την νηστεία, την αγρυπνία και την παρατεταμένη προσευχή για την λήψη της άνωθεν βοήθειας. Με τη ζωή του να δοξάζει τον Θεό και στην σκληροκαρδία του κόσμου να μην οδηγείται στην έπαρση, αλλά να διατηρεί ταπεινό το φρόνημα και πνεύμα μετανοίας. Ο πιστός αγωνιστής επιζητεί τη θεία βοήθεια, απ’ όπου αντλεί τα απαιτούμενα εφόδια ώστε στις δυσκολίες να αφήνει την ζωή του στα χέρια του Κυρίου, με την πεποίθηση ότι «ἡ σωτηρία τῶν δικαίων παρά Κυρίου, καὶ ὑπερασπιστής αὐτῶν ἐστιν ἐν καιρῷ θλίψεως» (Ψαλμ. 36, 39)
Ο άνθρωπος του Θεού οφείλει διαρκώς να αγωνίζεται τον αγιοπνευματικόν αγώνα για την απόκτηση του «καθ’ομοίωσιν», για να ελκύει την χάρη του Θεού και να καταξιωθεί της Βασιλείας Του.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς