Γέροντα, ἕνας νέος ἐξαφανίσθηκε, ἀφοῦ ἄφησε σημείωμα στοὺς γονεῖς του ὅτι θὰ αὐτοκτονήση, γιατὶ δὲν εἶναι ὄμορφος καὶ ὅτι γι᾿ αὐτὸ φταῖνε ἐκεῖνοι.
– Δὲν ἔχουν συλλάβει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι. Δὲν πιστεύουν στὴν ἄλλη ζωή. Ὅλο τὸ βάσανο ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινάει. «Εἶμαι ἀδικημένος, σοῦ λέει· οἱ ἄλλοι χαίρονται, ἐγὼ δὲν χαίρομαι». Δὲν εἶναι εὐχαριστημένοι μὲ ὅ,τι ἔχουν, μπαίνει καὶ ὁ ἐγωϊσμός, καὶ βασανίζονται. Ὁ Θεὸς ὅλον τὸν κόσμο τὸν ἀγαπάει. Στὸν κάθε ἄνθρωπο ἔδωσε αὐτὰ ποὺ τὸν ὠφελοῦν, εἴτε τὸ μπόϊ εἴτε τὴν λεβεντιὰ εἴτε τὴν ὀμορφιὰ κ.λπ., ὅ,τι θὰ τὸν βοηθήση, ἂν τὸ ἀξιοποιήση, νὰ σωθῆ. Ἀλλὰ ὁ κόσμος βασανίζεται … Ὁ καθένας νὰ χαίρεται, ὅπως ὁ Δημιουργὸς τὸν ἔφτιαξε.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βοηθηθῆ νὰ πιστέψη στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τὴν αἰώνια, – συλλάβη δηλαδὴ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – καὶ μετανοήση, ἀλλάξη ζωή, ἔρχεται ἀμέσως ἡ θεία παρηγοριὰ μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τὸν ἀλλοιώνει, διώχνοντας καὶ ὅλα τὰ κληρονομικά του ἐλαττώματα. Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ μετανόησαν, ἀγωνίσθηκαν μὲ φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, ἔγιναν καὶ Ἅγιοι, καὶ τοὺς προσκυνᾶμε τώρα μὲ εὐλάβεια καὶ ζητᾶμε καὶ τὶς πρεσβεῖες τους, ἐνῶ προηγουμένως εἶχαν πολλὰ πάθη καὶ κληρονομικά. Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς ὁ Αἰθίοψ λ.χ., ἐνῶ ἦταν ὁ πιὸ αἱμοβόρος ληστής, μὲ κληρονομικὴ κακία, μόλις πίστεψε στὸν Θεό, μετανόησε, ἀσκήθηκε, ἔφυγαν ὅλα τὰ πάθη, τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀξιώθηκε νὰ λάβη καὶ τὸ προφητικὸ χάρισμα. Πέρασε στὴν εὐαισθησία ἀκόμη καὶ τὸν Μέγα Ἀββᾶ Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ ἀρχοντικὴ οἰκογένεια τῆς Ρώμης, κατεῖχε τὴν σοφία καὶ τὴν ἀρετή, ἀφοῦ ὁ αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος τοῦ ἀνέθεσε τὴν μόρφωση τῶν δύο παιδιῶν του. Ἀλλά διακρίθηκε ὡς μοναχὸς γιὰ τὴν μεγάλη αὐστηρότητα καὶ τὴν σκληραγωγία του.
– Γέροντα, δηλαδὴ ποιό εἶναι ἀκριβῶς τὸ νόημα αὐτῆς τῆς ζωῆς;
– Ποιό εἶναι; Νὰ ἑτοιμασθοῦμε γιὰ τὴν Πατρίδα μας, τὸν Οὐρανό, τὸν Παράδεισο. Τὸ πᾶν εἶναι νὰ συλλάβη ὁ ἄνθρωπος αὐτὸ τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιστεύη στὸν Θεὸ καὶ στὴν μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι μάταιη καὶ ἑτοιμάζει τὸ διαβατήριό του γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ξεχνοῦμε ὅτι ὅλοι θὰ φύγουμε. Δὲν θὰ βγάλουμε ρίζες ἐδῶ. Αὐτὴ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι γιὰ νὰ καλοπεράσουμε. Εἶναι νὰ δίνουμε ἐξετάσεις, γιὰ νὰ περάσουμε στὴν ἄλλη ζωή. Γι' αὐτὸ ὁ σκοπός μας πρέπει νὰ εἶναι νὰ ἑτοιμασθοῦμε, ὥστε νὰ φύγουμε μὲ ἀναπαυμένη συνείδηση, ὅταν μᾶς καλέση ὁ Θεός, καὶ νὰ πετάξουμε κοντά Του… Σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ δοκιμάζεται ὁ καθένας, ἂν ἀνταποκρίνεται σὲ ὅσα ζητάει ὁ Θεός.
– Γέροντα, τί πρέπει νὰ ἔχη κανεὶς πάντα στὸν νοῦ του, γιὰ νὰ κάνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;
– Νὰ ἔχη τὸν νοῦ του στὸν Θεό. Νὰ σκέφτεται γιατί ἤρθαμε σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωή. Ἐδῶ δὲν ἤρθαμε γιὰ νὰ κάνουμε τὰ πάντα καὶ νὰ βολευτοῦμε. Ἤρθαμε γιὰ νὰ ἑτοιμασθοῦμε γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Ὁ νοῦς μας λοιπὸν πρέπει νὰ εἶναι διαρκῶς ἐκεῖ καὶ σὲ ὅ,τι θὰ μᾶς βοηθήση νὰ πᾶμε ἐκεῖ. Μὲ τὴν φιλότιμη ἀντιμετώπιση, μὲ τὸν ταπεινὸ καὶ φιλότιμο ἀγώνα καταλαβαίνει κανεὶς τὸ νόημα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι λεβεντιά, γλέντι πνευματικό. Ξέρετε τί θὰ πῆ γλέντι!.. Τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς – ὄχι τοῦ Μοναχισμοῦ ἀλλὰ τῆς ζωῆς – ἔχουν ὑποχρέωση ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ τὸ συλλάβουν. Ἂν τὸ ἔκαναν αὐτό, δὲν θὰ εἶχαν καθόλου μικροπρέπειες, γκρίνιες κ.λπ. Ἀφοῦ ὑπάρχει θεία ἀνταπόδοση, νὰ κοιτάξουμε πῶς θὰ βγάλουμε κανένα φράγκο γιὰ ᾿κεῖ, καὶ ὄχι πῶς θὰ ἔχουμε ἐδῶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας καὶ πῶς θὰ ἀπολαμβάνουμε ἀνθρώπινες τιμές.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τοποθετῆ τὸν ἑαυτό του στὴν πραγματικὴ ζωή, ὅλα τὰ χαίρεται. Χαίρεται ποὺ ζῆ, χαίρεται ποὺ θὰ πεθάνη. Ὄχι γιατὶ βαρέθηκε τὴν ζωή του, ἀλλὰ χαίρεται ποὺ θὰ πεθάνη καὶ θὰ πάη κοντὰ στὸν Χριστό. Χαίρεται, γιατὶ βλέπει ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ εἶναι πρόσκαιρη, ἐνῶ ἡ ἄλλη αἰώνια. Δὲν βαρέθηκε τὴν ζωή, ἀλλὰ σκέφτεται «τί θὰ κάνουμε, δὲν θὰ φύγουμε;» καὶ ἑτοιμάζεται γιὰ ᾿κεῖ, γιατὶ καταλαβαίνει ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμός του, τὸ νόημα τῆς ζωῆς.
ΠΗΓΗ: Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: Λόγοι Β’ «Πνευματική Αφύπνιση», ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1999, σ. 191-192.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς