Οι Θλίψεις...
* Γεγονότα που φαίνονται τώρα ως συμφορές, αργότερα αποδεικνύονται ευλογίες Θεού.
* Εάν δεν υπήρχαν οι θλίψεις, δεν θα αναζητούσαμε τον Παράδεισο.
* Τις θλίψεις πρέπει να τις δεχόμαστε όπως δεχόμαστε την ταλαιπωρία μιας χειρουργικής επεμβάσεως, προκειμένου να εξασφαλίσουμε την υγεία μας. Ο πόνος ταπεινώνει τον άνθρωπο. και όσο αυτός ταπεινώνεται, τόσο πλησιάζει τον Θεό.
* Στις μεγάλες θλίψεις μόνο ο Θεός μπορεί να παρηγορήσει. Γι' αυτό, το καλύτερο είναι η προσευχή και όχι τόσο οι λόγοι παρηγοριάς.
- Ερώτησις: Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουν από φρικτές αρρώστιες δίκαιοι και ενάρετοι άνθρωποι;
- Απάντησις: Για να καθαρισθούν και από τα ελάχιστα ίχνη των παθών τους και για να πάρουν μεγαλύτερο στεφάνι στον ουρανό. Εξάλλου αφού στον Υιό Του τον αγαπητό επέτρεψε να υποφέρει και να πεθάνει επί του Σταυρού, τί να πούμε για τους ανθρώπους, οι οποίοι, όσο άγιοι κι αν είναι, έχουν ρύπους και κηλίδες από αμαρτίες;
* «Η μεγαλύτερη άσκηση είναι να υπομένουμε αγόγγυστα όλα όσα έρχονται επάνω μας μέσα σ' αυτή την κοιλάδα του κλαυθμώνος. «Ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται».
* «Εάν υπομείνεις την θλίψη με μακροθυμία, μαρτυρείς την πιστότητά σου στον Χριστό, την αφοσίωσή σου στον Σωτήρα και την αγάπη σου σ' Αυτόν, ο Οποίος ανεστήθη εκ των νεκρών και μας καλεί πλησίον Του».
*«Μην αφήνετε σε καμία περίπτωση την θλίψη να σας κυριεύση... Η κατάθλιψη είναι ο δήμιος που σκοτώνει την πνευματική ενεργητικότητα, που είναι αναγκαία για την υποδοχή του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά. Ένας καταθλιμμένος άνθρωπος χάνει την δυνατότητα να προσεύχεται και είναι νεκρός για τους πνευματικούς αγώνες».
* Με απόλυτη εμπιστοσύνη να αναφωνούμε και να ζούμε το «Ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».
Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου 1989
-Ἕνας γνωστός μου, μετὰ ἀπὸ μία δοκιμασία, εὐρισκόμενος σὲ κατάστασι ἐντόνων αἰσθημάτων μειονεξίας καὶ μελαγχολίας, μοῦ ἔλεγε:
«Μὰ ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε, κανένα τάλαντο. Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε. Τί εἶμαι;».
Προσπάθησα νὰ τοῦ πῶ μερικὰ πράγματα, ἀλλὰ δὲν καταλάβαινε. Σκέπτομαι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ πῆ: «Θεέ μου, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε μόνος μου. Δῶσε μοῦ τὴν Χάρι Σου νὰ πετύχω καὶ ἐγὼ κάτι». Τί λέτε;
- Βεβαίως. Κι ἂν ἔκανε ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες πού... εἶχε, αὐτὸ δὲν εἶναι τάλαντο; Εἶναι μικρὸ τὸ τάλαντο τῆς ὑπομονῆς; Τὸ νὰ ὑπομείνη κανεὶς τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς χωρὶς γογγυσμό, ἀλλ’ εὐχαριστώντας καὶ δοξολογώντας τὸν Θεό, εἶναι μικρὸ χάρισμα αὐτό; Ἂς ζητοῦσε, λοιπόν, τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπομένη.
Γνωρίζω κάποιον, ποὺ εἶναι τελείως ἀνάπηρος καὶ ἔχει σάκχαρο. Κάνει δύο ἰνσουλίνες τὴν ἡμέρα. Βρίσκεται διαρκῶς στὸ κρεββάτι ἢ στὸ καροτσάκι. Τρίτη λύσις δὲν ὑπάρχει.
Οἱ δικοί του τὸν ἔχουν ἐγκαταλείψει ὅλοι. Χριστιανὲς κυρίες τὸν διακονοῦν. Ὑπάρχουν δὲ καὶ νέοι, οἱ ὁποῖοι τὸν παίρνουν καὶ τὸν πηγαίνουν ἐκδρομὲς μὲ τ’ αὐτοκίνητά τους. Ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ὅλα οἱ ἄλλοι τοῦ τὰ προσφέρουν. Θὰ τὸν σηκώσουν, θὰ τὸν βάλουν στὸ κρεββάτι, θὰ τὸν κατεβάσουν, θὰ τοῦ φορέσουν τὰ ροῦχα του, ὅλα. Δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε μόνος. Ἀϊ, λοιπόν, στὴν κατάστασι αὐτὴ ὁ ἀδελφός μας αὐτὸς εἶναι πάντοτε χαρούμενος καὶ χαμογελαστός.
Μικρὸ τάλαντο εἶναι αὐτό; Μᾶς διδάσκει ὅλους. Μᾶς ἐμπνέει, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐλέγχει!
Καμμιὰ φορά πέφτουμε λίγες ἡμέρες στὸ κρεββάτι ἀπὸ γρίπη ἢ ἀπὸ κάτι ἄλλο καὶ δυσανασχετοῦμε, γογγύζουμε: «Μείναν οἱ δουλειές… Κουράσθηκα, ταλαιπωρήθηκα τόσες μέρες στὸ κρεββάτι».
Αὐτὸ τὸ παιδί, σ’ αὐτὴ τὴν κατάστασι, δὲν παραπονεῖται ποτέ. Λέγει πάντοτε: «Δόξα τῷ Θεῶ»! «Τί κάνεις;», τὸν ρωτᾶς, καὶ σοῦ ἀπαντᾶ: «Δόξα τῷ Θεῶ, καλά». Εἶναι μικρὸ χάρισμα αὐτό; Μικρὸ τάλαντο αὐτό; Αὐτὸς εἶναι ἱεροκήρυκας. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνη κηρύγματα. Μόνο νὰ τὸν βλέπη κανείς, διδάσκεται, ἐλέγχεται, ἐμπνέεται.
Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, πού, ἀπὸ πλευρᾶς κοσμικῆς κρινόμενος, εἶναι ἕνας ἐξωφλημένος, εἶναι ἕνα τίποτε, ἀξιοποιεῖ στὸ ἔπακρο τὰ χαρίσματα ποὺ ἔχει.
ΠΗΓΗ: Ἀρχιμ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ, ἐκδόσεις Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΡΟΙΖΗΝΟΣ, σ.27-29.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς