Τῇ ΙΕ‘ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς πανσέπτου Μεταστάσεως
τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας.
Κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου τιμάται ο αγιότερος άνθρωπος, η αγιότερη γυναίκα, η Παναγία μας. Η Παναγία μας έμεινε άφθορος στην ζωή, έμεινε άφθορος και στον θάνατο. Η γέννηση του Υιού της δεν έφθειρε την παρθενία της, η αμαρτία δεν έφθειρε την ψυχή της. Ο θάνατός της δεν έφθειρε το σώμα της. Όπως το σώμα του Χριστού έμεινε άφθορο με τον σταυρικό θάνατο, έτσι και το σώμα της Παναγίας μας έμεινε άφθορο. Απέθανε μεν, αλλά έμεινε άφθορο.
Αφού στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε άφθορα σώματα αγίων, που τα προσκυνούμε, πόσο μάλλον ήταν φυσικό να μείνει άφθορο και το θεοδόχο σκήνωμα της Μητέρας του Κυρίου και Θεού μας; Και ήταν ποτέ δυνατόν να έμενε στη γη; Όχι. Μετετέθη στον Ουρανό. Η Παναγία μας με τα Εισόδιά Της μπήκε στα Άγια των Αγίων του ναού του Σολομώντος, ενώ με την Κοίμησή Της μπήκε με την πεντακάθαρη, πανέμορφη ψυχή Της και με το ένδοξο άφθορο σώμα Της στα Άγια των Αγίων του Ουρανού.
Αν για τους άλλους ανθρώπους είναι φθορά σώματος ο θάνατος, για την Παναγία μας υπήρξε ζωηφόρος. Θα γίνει, βέβαια, η μεταστοιχείωση όλων των πιστών στην κοινή ανάσταση, αλλά στην Παναγία μας αυτή η μεταστοιχείωση έγινε τρεις ημέρες μετά την ταφή Της. Δηλαδή η εκδημία της προς τον Κύριο είναι η αρχή της δευτέρας υπάρξεως, της αιωνίου και ως προς την ψυχή και ως προς το σώμα. Δεν ήταν δυνατόν ο θάνατος να κρατήσει την «ὅλην Θεῷ ἑνωθεῖσαν».
Αν για την επίγεια πορεία του Ιησού Χριστού Πρόδρομος υπήρξε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, για την ουράνια πορεία της Θεοτόκου Πρόδρομος υπήρξε ο Χριστός. Ο Χριστός πρώτος νίκησε τον θάνατο και με το σώμα Του άφθορο και θεοπρεπές ανελήφθη και έγινε ο Πρόδρομος της Παναγίας μας στον Ουρανό. Πρωτότοκος εκ των νεκρών ο Χριστός, ανέβηκε να ετοιμάσει τον δρόμο, για να περάσουν οι πιστοί προς τον ουρανό. Το λέγει ο Απ. Παύλος: «ὅπου πρόδρομος ὑπέρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ, ἀρχιερεύς γενόμενος εἰς τόν αἰῶνα» (Ἑβρ. 6:20).
Όπως εξεπλάγησαν οι Άγγελοι με την Ανάληψη του Χριστού μας, διότι είδαν να ανεβαίνει Θεός και άνθρωπος ενωμένος μαζί σε μία υπόσταση Θεανθρώπινη – ενώ όταν κατέβηκε για την σάρκωση ήταν μόνον Θεός – έτσι και τώρα εκπλήσσονται με την μετάσταση της Θεοτόκου. Μέχρι τώρα είχαν συνηθίσει να υποδέχονται μόνον ψυχές αγίων σεσωσμένες και λυτρωμένες. Τώρα όμως με την Κοίμηση υποδέχονται και σώμα. Είναι το άχραντο σώμα της Θεοτόκου, που «τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησε».
Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζομέν σε, τὴν μόνην Θεοτόκον.
Ἧς ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. Ἀμήν.
Δόξα Πατρί. Ἦχος πλ. β’
Τῇ ἀθανάτῳ σου Κοιμήσει, Θεοτόκε Μήτηρ τῆς ζωῆς, νεφέλαι τοὺς Ἀποστόλους, αἰθερίους διήρπαζον΄ καὶ κοσμικῶς διεσπαρμένους, ὁμοχώρους παρέστησαν τῷ ἀχράντῳ σου σώματι΄ οἳ καὶ κηδεύσαντες σεπτῶς, τὴν φωνὴν τοῦ Γαβριήλ, μελῳδοῦντες ἀνεβόων΄ Χαῖρε κεχαριτωμένη, Παρθένε Μήτηρ ἀνυμφευτε, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. Μεθ’ ὧν ὡς Υἱόν σου καὶ Θεὸν ἡμῶν, ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΠΗΓΗ: Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου, Η τέχνη της σωτηρίας. Έκδ. Ι.Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 2005. Ομιλία ΚΘ’, Η Πλατυτέρα των Ουρανών, σελ. 444 (αποσπάσματα).
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς