Η Παναγία και Υπεραγία

 Ο Φώτης Κόντογλου αγαπούσε πολύ τους Αγίους, αλλά πάνω από όλα την Παναγία, για την οποία έχει γράψει λογοτεχνικές σελίδες ομορφιάς και χάριτος. Ιδιαίτερα συγκινητικός είναι ο λόγος του για την Κοίμηση της Παναγίας και την πάντιμη γιορτή της τον Δεκαπενταύγουστο, που ονομάζεται «Πάσχα του Καλοκαιριού»!

 

 


 

Η Παναγία κατά τον Φ. Κόντογλου «είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων. Η θρησκεία του Χριστού είναι πονεμένη θρησκεία, ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο και η μητέρα του η Παναγία πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο.

 

Γι’ αυτό καταφεύγουμε σε Κεiνη που την είπανε οι πατεράδες μας: «Καταφυγή», «Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα», «Οξεία αντίληψη», «Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια άλλα ονόματα, που δεν βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και που πονούσανε.

 

Μονάχα στην Ελλάδα προσκυνείται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο, ήγουν με δάκρυα, με πόνο και με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Ελλάδα είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος από κάθε λογής βάσανο. Κι από τούτη την αιτία το Έθνος μας, στα σκληρά τα χρόνια, βρίσκει παρηγοριά και στήριγμα στα αγιασμένα μυστήρια της Ορθόδοξης θρησκείας μας, και παραπάνω από όλα στον Σταυρωμένο τον Χριστό και στη χαροκαμένη Μητέρα Του, που πέρασε την καρδιά της σπαθί δίκοπο.

 

Σε άλλες χώρες, τραγουδάνε την Παναγία με τραγούδια κοσμικά, σαν νάναι καμιά φιλενάδα τους, μα εμείς Την υμνολογούμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά μα με συστολή, με αγάπη μα και με σέβας, σαν μητέρα μας μα και σαν μητέρα του Θεού μας.

 

Ανοίγουμε την καρδιά μας να τη δει τι έχει μέσα και να μας συμπονέσει. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο χρυσοπλοκώτατος πύργος και η δωδεκάτειχος πόλις».

 

ΠΗΓΗ: ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΦΩΤΗΣ - ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΓΙΑ - Η μετά τόκον Παρθένος και μετά θάνατον ζώσα. Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, 2000.

 

 

Πραγματικά δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε άλλη μορφή που να συνοδεύει τόσο πολύ τη ζωή των ανθρώπων στην καθημερινή βιοπάλη, στις χαρές και στις λύπες, στις αρρώστιες και σε όλους τους κινδύνους. Είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στους ανθρώπους. Η Πάναγνη μορφή της υμνήθηκε με ύμνους και άσματα και μελωδίες αγγελικές και έγινε προσευχή και δέηση από κάθε πιστή ψυχή που προσφεύγει στη βοήθειά της.

 

Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η πνευματική Μητέρα, το αληθινό πρότυπο στη ζωή μας, η Μεσίτρια μεταξύ Θεού και ανθρώπων, η Παρηγορήτρια,  η ελπίδα και προστασία, η Πάντων Χαρά, είναι η σκάλα που ενώνει γη και ουρανό, που μεσολαβεί για έλεος και σωτηρία ενώπιον του Υιού της και Θεού, ενώπιον του Κυρίου, του Χριστού της Αγάπης. Της οφείλουμε πάρα πολλά για τις πλούσιες δωρεές της.

 

Ας επικαλεσθούμε την βοήθειά Της για τη σωτηρία του κόσμου και τούτο το Δεκαπενταύγουστο, με ευχαριστιακή αγάπη και ταπείνωση, με πόνο, συντριβή και κατάνυξη, να μας συντρέξει στα αδιέξοδα της ζωής και να γεμίσει με ελπίδα και ουράνιο Φως τη ζωή μας!

 


 

 

κ τς ερς Μονς