Ο Άγιος Νεκτάριος ήταν και πολυγραφώτατος συγγραφέας. Το αγιασμένο πνεύμα του μας άφησε συγγράμματα θεολογικά, δογματικά, λειτουργικά και οικοδομητικά, που κυκλοφορούν και μελετώνται από πολλούς πιστούς. Συγχρόνως είχε και χάρισμα ποιητικό, υμνογραφικό και ύμνησε με αυτό προ πάντων την Υπεραγία Θεοτόκο, την οποία ιδιαιτέρως ευλαβούνταν.
Συνέθεσε πολλούς ύμνους και ωδές προς την Αειπάρθενο Παναγία, που απετέλεσαν τη συλλογή με τίτλο «Θεοτοκάριον». Στην εισαγωγή αυτού του βιβλίου, αναφέρει ο Άγιος ότι οι ύμνοι αυτοί είναι έκφραση της ευγνωμοσύνης του προς την Παναγία. «Ἐποίησα ὠδάς τινας καὶ ὕμνους πρὸς αἴνεσιν καὶ ἀνύμνησιν τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου, τῆς Γοργοεπηκόου καὶ ταχείας εἰς ἀντίληψιν, βοήθειαν καὶ προστασίαν τῶν ἐπικαλουμένων αὐτήν, καὶ πρὸς ἔκφρασιν τῆς Ἀπείρου πρός αὐτήν εὐγνωμοσύνης μου διά τάς πολλάς πρός ἐμέ Αὐτῆς εὐεργεσίας».
Στις Ωδές και στους Ύμνους αυτούς απευθύνεται ο Άγιος με θερμό και προσωπικό τρόπο προς την Θεοτόκο και καταφεύγει με απόλυτη εμπιστοσύνη στην Χάρη της. «Παναγία μου, Δέσποινα ἐπάκουσον, εἰς τὴν Σὴν παρρησίαν ἐπήλπισα». (Α´Ωδή)
Ο ύμνος «Ἁγνὴ Παρθένε Δέσποινα» είναι ένας μη λειτουργικός ύμνος, που συνέθεσε ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης, στο τέλος του 19ου αιώνα μ.Χ., κατά τη διάρκεια της θητείας του ως διευθυντής της Θεολογικής Σχολής στην Ριζάρειο της Αθήνας (1894-1908). Η παράδοση θέλει την Παναγία να εμφανίζεται ενώπιον του Αγίου Νεκταρίου, στο μοναστήρι της Αίγινας και να του ζητάει να καταγράψει σε χαρτί έναν ιδιαίτερο ύμνο, όπου οι αγγελικές χορωδίες ήταν έτοιμες να το ψάλλουν. Αυτός ο Ύμνος είναι: «Ἁγνὴ Παρθένε Δέσποινα».
ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΣΤΙΧΟΙ από τις Ωδές δευτέρα, τετάρτη και Πέμπτη
(Από Ωδή β’) Ήχος πλ.α΄
Ἁγνή Παρθένε Δέσποινα, Ἄχραντε Θεοτόκε
Παρθένε Μήτηρ ἄνασσα, Πανένδροσέ τε πόκε
Ὑψηλοτέρα οὐρανῶν, ἀκτίνων λαμπροτέρα
Χαρά Παρθενικῶν Χορῶν, ἀγγέλων ὑπερτέρα
Ἐκλαμπροτέρα οὐρανῶν φωτός καθαρωτέρα
τῶν οὐρανίων στρατιῶν πασῶν ἁγιωτέρα.
(από Ωδή ε΄)
Μαρία Ἀειπάρθενε, Κόσμου παντός Κυρία
Ἄχραντε Νύμφη πάναγνε, Δέσποινα Παναγία
Μαρία Νύμφη Ἄνασσα, χαρᾶς ἡμῶν αἰτία
Κόρη σεμνή Βασίλισσα, Μήτηρ ὑπεραγία.
Τιμιωτέρα Χερουβείμ ὑπερενδοξοτέρα.
τῶν Ἀσωμάτων Σεραφείμ, τῶν θρόνων ὑπερτέρα
(από Ωδή δ’)
Χαῖρε τό ἆσμα Χερουβείμ, χαῖρε ὕμνος Ἀγγέλων
Χαῖρε ὠδή τῶν Σεραφείμ, χαρά τῶν Ἀρχαγγέλων.
Χαῖρε εἰρήνη καὶ χαρά, λιμήν τῆς σωτηρίας
Παστάς τοῦ Λόγου ἱερά, ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας.
Χαῖρε Παράδεισε τρυφῆς, ζωῆς τε αἰωνίας
Χαῖρε το ξύλον τῆς ζωῆς, Πηγή ἀθανασίας
(Από Ωδή ε’)
Σέ ἱκετεύω Δέσποινα, Σέ νῦν ἐπικαλοῦμαι
Σέ δυσωπῶ, Παντάνασσα, Σήν χάριν ἐξαιτοῦμαι
(Από Ωδή β΄)
Κόρη σεμνή καὶ ἄσπιλε, Δέσποινα Παναγία
Θερμῶς ἐπικαλοῦμαι Σε, Ναέ ἡγιασμένε.
(Από Ωδή ε΄)
Ἀντιλαβού μου, ρῦσαι με, ἀπό τοῦ πολεμίου.
Καὶ κληρονόμον δεῖξον με, ζωῆς τῆς αἰωνίου!
Είθε και σε μας να ανάψει αυτός ο θείος πόθος να υμνούμε την
Θεοτόκο, και μαζί με τον Άγιο Νεκτάριο ας την παρακαλούμε.
«Χάρισαί μοι, Πανάχραντε, τὴν ἠθικήν ἀνδρείαν.
Τὸ θάρρος, τήν εὐστάθειαν, δός μοι τήν καρτερίαν.
Δός μοι τήν αὐταπάρνησιν, τήν ἀφιλαργυρίαν,
Ζῆλον μετ’ ἐπιγνώσεως καί ἀμνησικακίαν.
Δός πίστιν ζῶσαν, ἐνεργόν, θερμήν, ἁγνήν, ἁγίαν,
Ἐλπίδα ἀδιάσειστον, βεβαίαν καί ὁσίαν»!
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς