Κατά την Ανάληψη οι Απόστολοι, η Παναγία Παρθένος Μαρία και οι υπόλοιποι μαθητές έλαβαν την αδιάψευστη υπόσχεση από τον Κύριο και Διδάσκαλο ότι «οὐκ ἐάσει ἡμᾶς ὀρφανούς» (Ἰωάν. 14,18) ότι ήλθε η ώρα να «ἀναληφθῆ εἰς τοὺς οὐρανούς» και «ὁ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν (Ἰωάν. 14, 26).
Με την προσδοκία αυτής της επαγγελίας του Πατρός η καρδιά τους ενισχύθηκε και όλοι παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ, στο υπερώο του όρους των Ελαιών με παρηγορία, αγάπη και συνοχή: «προσκαρτεροῦντες τῇ προσευχῇ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου» (Πράξ. 1,14). Για δέκα ημέρες βίωσαν τον πόνο της στερήσεως του αγαπημένου Διδασκάλου τους, περιμένοντας την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση του Χριστού. Την θλίψη τους τη μετέτρεψαν σε πύρινη προσευχή και αυτό τους έδινε δύναμη να κηρύττουν και να προσκαλούν τους ανθρώπους να βαπτισθούν και να λάβουν και αυτοί τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Πληρωθέντες οι Απόστολοι από το Άγιο Πνεύμα, τώρα γνωρίζουν συνειδητά ότι αρχίζει μία καινούργια ζωή και οδηγούν τον λαό στο Δείπνο της Ζωής, στην Τράπεζα της Θείας Ευχαριστίας, γύρω από την οποία θα είναι συναγμένη όλη η Εκκλησία ως σώμα Χριστού και θα τρέφεται με το Σώμα Του το Αίμα Του, συμμετέχοντας έτσι στην αιώνια ζωή της Βασιλείας του Θεού.
Αυτή η βίωση των λόγων του Χριστού ενίσχυσε τους Αποστόλους και τους έκανε δεκτικούς στο χάρισμα του Παρακλήτου, οπότε την ημέρα της Πεντηκοστής τους οδήγησε «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν. 16,13).
Με την Πεντηκοστή δεν γεννήθηκε η Εκκλησία ως απλός θεσμός, αλλά ως συνεχής παρουσία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό η Πεντηκοστή ως γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας δεν είναι ένα γεγονός που συνέβη μία φορά κάποτε, αλλά είναι η ζωή της Εκκλησίας, ως αδιάκοπη κοινωνία του Αγίου Πνεύματος.
Επομένως σκοπός της περιόδου του Πεντηκοσταρίου, ιδιαίτερα τις τελευταίες δέκα ημέρες είναι να διεγείρει μέσα μας την αποστολική αυτή εμπειρία και εν αναμονή της Πεντηκοστής, να ανάψει τον πόθο μέσα μας για τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, ώστε να δεχθούμε και εμείς μία μικρή πύρινη φλόγα, η οποία θα μας καταστήσει ικανούς να επικαλούμαστε «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» το άγιο Όνομα του Κυρίου Ιησού και θα μας ενισχύσει να βιώσουμε τη θεία Αγάπη. Άλλωστε, ο προαιώνιος προορισμός για τον οποίο δημιουργήθηκε ο άνθρωπος, είναι να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, να δοξάζει τον Θεό και να δοξάζεται από Εκείνον.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος· βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς