Η Εκκλησία μας μετά την Κυριακή του Θωμά τιμά τη μνήμη των Μυροφόρων γυναικών, του Ιωσήφ από την Αριμαθαία και του Νικοδήμου, που ήταν κρυφός μαθητής του Χριστού. Οι γυναίκες είναι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού, ενώ ο Ιωσήφ ο βουλευτής και ο Νικόδημος, ο επίσημος διδάσκαλος των Ιουδαίων είναι οι μάρτυρες της ταφής του Χριστού.
Το δράμα της Σταυρικής θυσίας του αθώου Ιησού στο Γολγοθά συγκλόνισε τους δύο μαθητές του Χριστού, οι οποίοι Τον ακολουθούσαν κρυφά. Τώρα όμως βλέποντας την αδικία απέβαλαν τον φόβο, ζήτησαν από τον Πιλάτο το άχραντο Σώμα και με ευλάβεια ενήργησαν τα της Ταφής. Δεν υπολόγισαν τα αξιώματά τους και αν τους κηρύξουν αποσυναγώγους. Και η τιμωρία τους δεν άργησε.
Μετά από την Ανάσταση, οι Εβραίοι κήρυξαν αποσυνάγωγο το Νικόδημο, γιατί πίστευε στον Χριστό, έχοντας διαφορετική πίστη από τους άρχοντες των Ιουδαίων. Και τον Ιωσήφ, μετά από την Ανάσταση τον έριξαν οι Εβραίοι μέσα σε ένα βόθρο, κι από εκεί σώθηκε θαυματουργικά μεταφερόμενος στην πατρίδα του την Αριμαθαία, όπου κήρυξε το θαύμα της Αναστάσεως του Χριστού. Μάλιστα, όταν ήταν δεμένος, του εμφανίστηκε ο Χριστός, και έτσι πιστοποιήθηκε μέσα του για τα καλά η Ανάσταση. Όπως ο Νικόδημος, έτσι κι ο Ιωσήφ κατέγραψε τις εμπειρίες του σχετικά με τον Χριστό, τη δίκη και την καταδίκη Του, γιατί γνώριζε με λεπτομέρειες το παρασκήνιο των διαβουλεύσεων και των αποφάσεων, αφού ήταν βουλευτής των Ιουδαίων.
Οι γυναίκες μυροφόρες πρώτες είδαν και έμαθαν την Ανάσταση του Διδασκάλου, ξεπερνώντας τη δειλία και τον φόβο. Πρώτες άκουσαν το «Χαίρετε» από τον Κύριο και πρώτες έτρεξαν να μεταφέρουν στους μαθητές τη χαρμόσυνη είδηση κι όλοι μαζί να πανηγυρίσουν. Αυτές στάθηκαν δίπλα Του σε όλη τη μαρτυρική πορεία Του στο Γολγοθά, στη θυσία Του και στον Ενταφιασμό Του. Και εορτάζονται σήμερα όχι μόνο γιατί είδαν πρώτες και πιστοποίησαν την Ανάσταση του Χριστού, αλλά και επειδή έζησαν βίο άγιο κοντά στον Μεγάλο Διδάσκαλο.
Το θάρρος της ομολογίας της πίστεως προς τον Σωτήρα Χριστό προϋποθέτει ανδρεία, τόλμη και αγάπη σε κάθε εποχή, για την επιτέλεση του ιερού καθήκοντος της διακηρύξεως της Πίστεώς μας. «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῆ πίστει, ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιοῦσθε, πάντα ἐν ἀγάπη γινέσθω» διασαλπίζει ο Απόστολος Παύλος (Α΄Κορ. 16, 13).
ΕΩΘΙΝΟΝ Β', Ἦχος β΄.
Μετὰ μύρων προσελθούσαις, ταῖς περὶ τὴν Μαριὰμ γυναιξί, καὶ διαπορουμέναις, πῶς ἔσται αὐταῖς τυχεῖν τοῦ ἐφετοῦ, ὡράθη ὁ λίθος μετηρμένος, καὶ θεῖος νεανίας, καταστέλλων τὸν θόρυβον αὐτῶν τῆς ψυχῆς. Ἠγέρθη γὰρ φησιν, Ἰησοῦς ὁ Κύριος, διὸ κηρύξατε τοῖς κήρυξιν αὐτοῦ Μαθηταῖς, εἰς τὴν Γαλιλαίαν δραμεῖν, καὶ ὄψεσθε αὐτόν, ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, ὡς ζωοδότην καὶ Κύριον.
(=Καθώς οι γυναίκες που περιστοίχιζαν την Μαριάμ ερχόντουσαν με μύρα και απορούσαν πώς θα επιτύχουν τον σκοπό τους, να μυρώσουν δηλαδή τον Χριστό, φάνηκε ο λίθος μετακινημένος και ένας θείος νεανίας να καθησυχάζει την ταραχή στην ψυχή τους. «Αναστήθηκε Ιησούς ο Κύριος» είπε «γι’ αυτό να κηρύξετε στους κήρυκες και μαθητές Του να τρέξουν στη Γαλιλαία και θα τον δείτε Αναστημένο από τους νεκρούς, γιατί είναι Ζωοδότης και Κύριος»).
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς