Από την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

22ος Λόγος – Περί υπερηφανείας (απόσπασμα)

 


 

...Υπερηφάνεια είναι άρνηση του Θεού, εφεύρεση των δαιμόνων, μητέρα της κατακρίσεως, απόδειξη ακαρπίας, φυγαδευτήριο της βοήθειας του Θεού, πρόδρομος της παραφροσύνης, πρόξενος πτώσεων, αιτία της επιληψίας, πηγή του θυμού, θύρα της υποκρισίας, στήριγμα των δαιμόνων, φύλακας των αμαρτημάτων, δημιουργός της ασπλαχνίας, άγνοια της συμπαθείας, πικρός κριτής, απάνθρωπος δικαστής, αντίπαλος του Θεού,, ρίζα της βλασφημίας. Αρχή της υπερηφάνειας είναι το τέλος της κενοδοξίας. Μέσον η εξουδένωσις του πλησίον, η αναιδής φανέρωσις των κοπών μας, ο εσωτερικός αυτοέπαινος, το μίσος των ελέγχων. Και τέλος, η άρνηση της βοήθειας του Θεού, η εξύψωση της δικής μας ικανότητας, η δαιμονική συμπεριφορά.

 

    Ας το ακούσουμε όλοι όσοι θέλουμε να διαφύγουμε αυτόν τον βαθύ λάκκο.

 

Πολλές φορές αυτό το πάθος αγαπά να τρέφεται από τις ευχαριστίες που εκφράζουμε στο Θεό. Γιατί δεν παρουσιάζεται τόσο αναιδής, ώστε από την αρχή να μας προτρέπει να αρνηθούμε το Θεό. Είδα άνθρωπο να ευχαριστεί το Θεό με το στόμα και να κομπάζει με το εσωτερικό φρόνημα.

 

Περί αυτού είναι αψευδής μάρτυρας εκείνος ο Φαρισαίος που έλεγε στο Θεό με απρεπή καύχηση «Ο ΘΕΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΟΙ»!! (ΛΟΥΚΑ.ιη.11). Όπου συνέβη πτώση, εκεί κατασκήνωσε προηγουμένως η υπερηφάνεια. Γιατί το δεύτερο είναι το προμήνυμα του πρώτου.

 

    Άκουσα κάποιον αξιοσέβαστο άνδρα να λέει. «Υπόθεσε ότι είναι δώδεκα τα πάθη, της ατιμίας. Εάν ένα από αυτά, την οίηση την αγαπήσεις ολόψυχα, αυτή θα αναπληρώσει τον τόπο και των υπολοίπων ένδεκα». Είναι ντροπή να καμαρώνει κάποιος για το ξένο στολισμό. Ομοίως είναι εσχάτη ανοησία να υπερηφανευτεί κανείς για τα χαρίσματα του Θεού. Όσα κατορθώματα πέτυχες πριν γεννηθείς, για αυτά μόνο να υπερηφανεύεσαι, γιατί τα μετά την γέννηση σου τα χάρισε ο Θεός, καθώς επίσης και αυτή την γέννηση. Όσες αρετές κατόρθωσες χωρίς τον νου και την λογική αυτές και μόνο είναι δικές σου, εφ όσον του νου και την λογική σου την χάρισε ο Θεός. Όσες νίκες πέτυχες χωρίς το σώμα σου, αυτές και μόνο οφείλονται στην δική σου προσπάθεια, εφ όσον το σώμα δεν είναι δικό σου δημιούργημα αλλά του Θεού. Την λήθη των αμαρτημάτων την προκαλεί η υπερηφάνεια, γιατί η ενθύμηση τους προξενεί ταπεινοφροσύνη.

 


 

 

    Συνέλαβα κάποτε τούτη την ακέφαλο πλάνη να πλησιάζει την καρδιά μου, ανεβασμένη πάνω στους ώμους της μητέρας της (την κενοδοξία). Τις  έδεσα και τις δυο, με τα δεσμά της υπακοής, τις μαστίγωσα με το μαστίγιο της ευτελείας και έτσι τις ανέκρινα με ποιο τρόπο εισέρχονται μέσα μου. ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΚΑΘΩΣ ΜΑΣΤΙΓΩΝΟΝΤΑΝ ΕΛΕΓΑΝ:

 

«Εμείς δεν έχουμε ούτε αρχή ούτε γέννηση, γιατί είμαστε αρχηγοί και γεννήτορες όλων των παθών. Εμάς μας πολεμά υπερβολικά η συντριβή της καρδιάς που γεννάται από την υποταγή. Εμείς δεν ανεχόμεθα κανένα να μας εξουσιάζει. Για αυτό και όταν λάβαμε εξουσία στους ουρανούς, αποστατήσαμε από εκεί. Εμείς με ένα λόγο γεννούμε όλα τα πάθη που αντιστρατεύονται στην ταπεινοφροσύνη, γιατί όλα όσα την ευνοούν είναι αντιμέτωπα μας.

 

   Αλλά αφού στον ουρανό σημειώσαμε νίκη, πώς μπορείς εσύ να μας ξεφύγεις;

Εμείς συνηθίζουμε πολλές φορές να εμφανιζόμαστε μετά από την υπακοή, την αοργησία, την αμνησικακία, από την πρόθυμη διακονία. Τέκνα δικά μας είναι οι πτώσεις των πνευματικών ανθρώπων, η οργή, η καταλαλιά, η πικρία, η βλασφημία, ο θυμός , η κραυγή, η υποκρισία, το μίσος, ο φθόνος, η αντιλογία, η ιδιορρυθμία, η απείθεια. Ένα μόνο υπάρχει που δεν μπορούμε να νικήσουμε, και σου το φανερώνουμε επειδή μας μαστιγώνεις. Εάν κατηγορείς διαρκώς τον εαυτό σου ενώπιον του Κυρίου με ειλικρίνεια, θα μας θεωρείς ωσάν αράχνη…».

 

ΠΗΓΗ:http://paterikakeime.blogspot.gr/p/blog-page_7052.html

 

 


 

 

ΑΙΝΟΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΛΙΜΑΚΟΣ

χος πλ. δ’.  το παραδξου θαματος

 

Πτερ ωννη σιε, διαπαντς ληθς, το Θεο ν τ λρυγγι, τς ψσεις φερες, μελετν πρακτικτατα, τ θεπνευστα, λγια πνσοφε, κα τν κεθεν, ναπηγζουσαν, χριν πλοτησας, γεγονώς μακριος, τν σεβν, πντων τ βουλεματα, καταστρεψμενος.

 

Πτερ ωννη νδοξε, τας τν δακρων πηγας, τν ψυχν καθαιρμενος, κα παννχοις στσεσι τν Θεν λασκμενος, νεπτερθης πρς τν γπησιν τν τοτου Μκαρ, κα ραιτητα, ς παξως νν πολαεις ληκτα, χαρμονικς, μετ τν συνθλων σου, θεφρον σιε.

 

Πτερ ωννη σιε, ναπτερσας τν νον, πρς Θεν δι πστεως, κοσμικς συγχσεως, βδελξω τ στατον, κα τν Σταυρν σου, ναλαβμενος τ Παντεππτη, κατηκολοθησας, σμα δυσνιον γωγας σκσεως τ λογισμ, σθνει δουλωσμενος το θεου Πνεματος.

 


 

 

κ τς ερς Μονς