Όταν ο πειρασμός σε παρακινεί για ν’ αμαρτήσεις, να θυμάσαι πως η αμαρτία δυσαρεστεί πάρα πολύ το Θεό. Ο Θεός αποστρέφεται και μισεί την ανομία. «Ἐμίσησας πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν», λέει ο ψαλμωδός (Ψαλ.Ε’6). Και για να το καταλάβεις καλύτερα αυτό, φέρε στο νου σου έναν πατέρα δίκαιο και αυστηρό, ο οποίος αγαπάει την οικογένειά του και προσπαθεί με κάθε μέσο να αναθρέψει τα παιδιά του με αρχές, να τα κάνει τίμια, ώστε να τα επιβραβεύσει αργότερα για την καλή τους συμπεριφορά και να τους χαρίσει τα πλούσια αγαθά που με πολλούς κόπους απόκτησε. Με λύπη του όμως διαπιστώνει πως τα παιδιά του δεν ανταποκρίνονται στην αγάπη του πατέρα τους, δεν τον αγαπούν, δεν φροντίζουν για την κληρονομιά που με τόση αγάπη ετοίμασε γι’ αυτά, αλλά ζουν απρόσεκτα, τρέχουν ακάθεκτα προς την καταστροφή.
Και «ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον» (Ἰακ. Α’ 15), σκοτώνει την ψυχή, μας κάνει δούλους του διαβόλου, του ανθρωποκτόνου. Κι όσο περισσότερο μείνουμε στην αμαρτία, τόσο πιο δύσκολη θα ’ναι η επιστροφή μας και τόσο πιο σίγουρη η απώλειά μας. Γι’ αυτό και τ’ αποτελέσματα κάθε αμαρτίας είναι οδυνηρά. Αν η καρδιά σου ρέπει προς την αμαρτία και ο διάβολος αρχίζει να υποδαυλίζει την ψυχή σου, ώστε να την απομακρύνει ολότελα από την πέτρα της πίστης, να λες μέσα σου: «Γνωρίζω πὼς πνευματικά εἶμαι φτωχός, πὼς χωρίς πίστη εἶμαι ἕνα τίποτα. Τὸ πνεῦμα μου εἶναι τόσο ἀδύναμο, ὥστε μόνο μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ζῶ καὶ εἰρηνεύω, εὐφραίνομαι καὶ χαίρεται ἡ καρδιά μου. Χωρίς τὸν Χριστό βασανίζομαι, ἡ καρδιά μου θλίβεται, εἶμαι πνευματικά νεκρός. Χωρίς τὸν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ θὰ εἶχα γίνει ἀπό καιρό θῦμα τῆς πιὸ ἄγριας κατάθλιψης καὶ ἀπόγνωσης. Μόνο ὁ Χριστός μὲ κρατεῖ ζωντανό. Καί ὁ Σταυρός εἶναι ἡ εἰρήνη μου, ἡ παρηγοριά μου».
(Ἁγίου Ἰωάννου Κρονστάνδης «Ἡ ἐν Χριστῶ ζωή μου»).
Περί αμαρτίας
•Είναι αδύνατον να αφήσει κανείς με άλλον τρόπο τη συνήθεια της αμαρτίας, παρά αν αποκτήσει έχθρα προς αυτήν. Και αδύνατον να πετύχει κανείς τη συγχώρεση των αμαρτιών του, εάν δεν τις εξομολογηθεί. Διότι η μεν έχθρα της αμαρτίας, είναι ένδειξη αληθινής ταπείνωσης, ενώ η εξομολόγηση είναι ένδειξη κατάνυξης, που προκύπτει στην καρδιά από αισχύνη. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)
•Μεγάλο καλό για να μην αμαρτάνουμε και να μην πέφτουμε στα ίδια αμαρτήματα, είναι το να ανακρίνουμε στο τέλος της ημέρας, την συνείδησή μας, σε τι σφάλαμε και τι καλό κάναμε. Αυτό έκανε και ο Ιώβ για τον εαυτό του και για τα παιδιά του. Γιατί οι ανακρίσεις των πράξεών μας, όταν γίνονται κάθε μέρα, μας φωτίζουν τι πρέπει να κάνουμε κάθε στιγμή. (Μέγας Βασίλειος)
•Μου έρχεται να δακρύσω για σένα άνθρωπε, όταν θυμάμαι ότι προτιμάς τα έργα της ντροπής, από την μεγάλη δόξα του Θεού και λόγω της γλυκύτητας της ακολασίας, δύσκολα αποκόπτεσαι από την αμαρτία. (Μέγας Βασίλειος)
•Φωτιά που καίει είναι η αμαρτία και όσο περισσότερο περιορίζεις την ύλη που την τρέφει, τόσο περισσότερο σβήνεται και όσο περισσότερη ύλη της ρίξεις, τόσο περισσότερο θα ανάψει. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
•Είναι μισητοί στον Θεό, όχι μόνο όσοι αμαρτάνουν, αλλά και όσοι επικροτούν τα αμαρτήματά τους. (Άγιος Κλήμης Ρώμης)
•Μεγαλύτερη απολογία και συγγνώμη θα έχει όποιος αμάρτησε αφού τον έσπρωξε άλλος, παρά όποιος αμάρτησε από μόνος του. (Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός)
•Ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τη δουλεία της αμαρτίας και γίνεται πνευματικά ελεύθερος, μόνο όταν ενωθεί με τον Χριστό. (Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας)
•Η ελευθερία να αμαρτάνεις, να πορνεύεις, να είσαι ακρατής και να μεθάς, να μνησικακείς, να εκβιάζεις, να φονεύεις ή να κάνεις κάτι παρόμοιο, όλα αυτά δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία, καθώς είπε ο Κύριος: «πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν, δοῦλος ἔστι τῆς ἁμαρτίας» (Ἰωάν. 8,34). (Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης)
•Ο Κύριος µας αγαπά πολύ. Και όµως εµείς πέφτουµε σε αµαρτίες, γιατί δεν έχουµε ταπείνωση. Για να διαφυλάξεις την ταπείνωση, πρέπει να νεκρώσεις τη σάρκα και να δεχτείς το Πνεύµα του Χριστού. (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
•Ο λόγος για τον οποίο αμαρτάνει ο άνθρωπος, είναι ότι ξεγελάστηκε πάνω στην αναζήτηση του αγαθού, εξαιτίας της αθέτησης του ηθικού νόμου που είναι γραμμένος στην καρδιά του. (Άγιος Νεκτάριος)
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς