Η Α΄ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αφιερώνεται στη νίκη, στους αγώνες και στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας και είναι θριαμβική εορτή, γιατί εορτάζομε την οριστική αναστήλωση των αγίων Εικόνων και τον θρίαμβο της Ορθοδόξου Πίστεως κατά της φοβερής αιρέσεως των Εικονομάχων, των αιρετικών δηλαδή εκείνων που δεν δέχονταν να τιμούν τις άγιες Εικόνες.
Η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα το 842 μ.Χ., στερέωσε την Ορθοδοξία μαζί με τον Πατριάρχη Μεθόδιο τον Ομολογητή και διακήρυξε δημόσια ότι ασπαζόμεθα τις Εικόνες, όχι λατρευτικά, αλλά ως εικόνες των αρχετύπων. Διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τὸ πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P. G. 32,149) και «Προσκυνοῦμεν δὲ ταῖς εἰκόσιν οὐ τῆ ὕλη προσφέροντες τὴν προσκύνησιν, ἀλλά δι΄αὐτῶν τοῖς ἐν αὐταῖς εἰκονιζομένοις» (Ἰ. Δαμασκ. P. G.94, 1356). Και σήμανε το τέλος της Εικονομαχίας (726-843), της πολιτικοθρησκευτικής διαμάχης που συντάραξε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και απείλησε τη συνοχή της. Την πρώτη Κυριακή των νηστειών το έτος 843, η Θεοδώρα μαζί με το υιό της αυτοκράτορα Μιχαήλ, λιτάνευσαν και αναστήλωσαν τις άγιες Εικόνες μαζί με τον κλήρο και το λαό της Βασιλεύουσας πόλης.
Επομένως η Ορθοδοξία είναι η πίστη μας στη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία». Η ορθόδοξη αυτή πίστη για μας τους Έλληνες είναι η πολύτιμη κληρονομιά των Πατέρων μας. Και Ορθοδοξία σημαίνει Ορθοπραξία καθότι το αξίωμα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι το «πράξις θεωρίας ἐπίβασις».
Το Συνοδικό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787 μ.Χ.) τονίζει:
Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες.
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.
Τούτων τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας μέχρι θανάτου ἄθλοις τε καὶ ἀγωνίσμασι καὶ διδασκαλίαις παιδαγωγεῖσθαί τε καὶ κρατύνεσθαι Θεὸν ἐκλιπαροῦντες, καὶ μιμητός τῆς ἐνθέου αὐτῶν πολιτείας μέχρι τέλους ἀναδεικνύσθαι ἐκδυσωποῦντες, ἀξιωθείημεν τῶν ἐξαιτουμένων, οἰκτιρμοῖς καὶ χάριτι τοῦ Μεγάλου καὶ Πρώτου Ἀρχιερέως Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν θεοειδῶν Ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.
«Αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον,
η πίστις ημών» (Α’ Ιω. 5, 5)
Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν;
Σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς