Ήταν κάποτε η Ελλάς ένα καθαρό έθνος, μια αμιγής χώρα, μια καθαρή φυλή, λαός χριστιανικός. Είναι το πρώτο έθνος που πίστεψε στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Στη μικρή αυτή ευλογημένη γωνιά ιδρύθηκαν οι πρώτες Εκκλησίες, και όλοι ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, με αληθινή ευγένεια, απαλλαγμένοι πια από την ειδωλολατρία.
Αλλά τα τελευταία χρόνια τι έπαθε η Πατρίδα μας, η ορθόδοξη χριστιανική Ελλάς; Ανακατευτήκαμε. Βγήκαμε έξω, ταξιδέψαμε, πήγαμε σε ξένα κράτη, επικοινωνήσαμε με Ευρωπαίους και άλλους λαούς. Πέντε εκατομμύρια είναι οι Έλληνες που βρίσκονται σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Άνοιξαν έπειτα οι πόρτες της Ελλάδος, ήρθαν ξένοι σ’ εμάς. Εκατομμύρια τουρίστες δεχόμαστε κάθε χρόνο απ’ όλο τον κόσμο.
Με ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και έντυπα μας μεταδίδονται κακές συνήθειες και ξένα έθιμα. Και τι πάθαμε· αλλοιώσαμε το χαρακτήρα μας, νοθεύσαμε τα ήθη μας, χάσαμε την παράδοσή μας. Γίναμε αυτό που λέει το Ευαγγέλιο, «Γαλιλαία των Εθνών»! Όλοι έχουμε επηρεαστεί. Αν όμως έχει αξία η Ελλάς, η αξία της είναι ότι έχει μία δική της φυσιογνωμία, ένα ιδιαίτερο πολιτισμό· και ο πολιτισμός της είναι η Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία είναι η ψυχή της Ελλάδος· αν χάσουμε την Ορθοδοξία, χάσαμε την Ελλάδα…
Όλες οι λέξεις του Χριστού μας έχουν αξία, αλλά ιδιαιτέρως η πρώτη και η τελευταία που είπε. Η πρώτη λέξη που βγήκε από τα πανάχραντα χείλη του Χριστού μας είναι το «Μετανοεῖτε» (Ματθ. 4:17), και η τελευταία λέξη που είπε επάνω στο Σταυρό είναι το «Τετέλεσται» (Ἰω. 19:30).
«Μετανοεῖτε», είπε ο Χριστός. «Μετανοεῖτε», άντρες και γυναίκες, κλήρος και λαός, μικροί και μεγάλοι. Ο δρόμος που πήραμε είναι λάθος. Σωστός δρόμος είναι μόνο η οδός όπου μας καλεί ο Χριστός.
Ξεφύγαμε, απομακρυνθήκαμε, βρεθήκαμε μακριά από τις ρίζες μας. Γίναμε Ευρωπαίοι, λαός έκφυλος, γεμάτος ελαττώματα. Πού είναι οι προγονικές αρετές; Πού είναι η ευγένεια, η σεμνότητα, ο φόβος του Θεού, η εργατικότητα, η τιμιότητα, η φιλαλήθεια, η συνέπεια, η ακρίβεια; Φύγαμε μακριά από το Θεό. Ένα μας υπολείπεται· να μετανοήσουμε, μετάνοια και εξομολόγηση.
Είθε ο Θεός να μας δώσει ένα δάκρυ, δάκρυ από ‘κείνα που έχυναν οι άγιοι, κι αυτό να γίνει Ιορδάνης, μέσα στον οποίο θα πλύνουμε τα αμαρτήματά μας. Διαφορετικά, μας περιμένει τσεκούρι και φωτιά. Το είπε ο Πρόδρομος: Δέντρο που δεν κάνει καρπό, «ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3:10)· το άκαρπο δέντρο το κόβουν και το καίνε. Γι’ αυτό «Μετανοεῖτε».
Αγαπητοί μου! Πιστή στα θεία ήταν ανέκαθεν η πατρίδα μας. Η αθεΐα ετιμωρείτο ως το μεγαλύτερο έγκλημα. Αλλά τελευταία μια μερίδα λαού παρασύρθηκε από υλιστικές θεωρίες και αποστάτησε. Τον κίνδυνο αυτόν είχε διαβλέψει ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης και επισφραγίζοντας την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους σημείωνε: «Μέγας εἶναι ὁ κίνδυνος ὁ ἐκ τοῦ κράτους τοῦ ὑλισμοῦ ἀπειλῶν τὴν ἠθικήν ὑπόστασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους». Εξέφραζε όμως και την πεποίθηση ότι η πίστη θα νικήσει την απιστία.
Μόνη ελπίδα η επάνοδος στην πίστη! Και πράγματι, αυτή σώζει κάθε φορά το έθνος θαυματουργικά…
ΠΗΓΗ: Επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Αισιόδοξα μηνύματα για διέξοδο στα αδιέξοδά μας και ασφάλεια στις ανασφάλειές μας. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2013, σελ. 3.
Μετά τὸ Κοινωνικόν, ἦχος β΄.
Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες, αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς