Ο Άγιος Χαράλαμπος έχει λάβει ειδικό χάρισμα για τα λοιμώδη νοσήματα γι’αυτό απεικονίζεται σε πολλές εικόνες να πατά την πανώλη, η οποία παρουσιάζεται, σαν ένα τερατόμορφο γύναιο που ξερνάει καπνούς από το στόμα. Σε άλλες εικόνες ο Άγιος κρατεί από τα μαλλιά ένα μαύρο δαίμονα, προσωποποίηση της πανούκλας.
Η φωτεινή ζωή του ήταν μία υπέρβαση των νόμων της φύσεως διά της χάριτος του Θεού. Είχε και έχει παρρησία στο Θεό, οι πρεσβείες του γίνονται ευπρόσδεκτες, οπότε τα θαύματά του είναι αναρίθμητα. Άλλα έχουν καταγραφεί σε βιβλία και πολλά στην ψυχή και στη ζωή των πιστών χριστιανών που τον επικαλούνται. Σε πολλούς Ναούς και Μοναστήρια υπάρχουν σήμερα τεμάχια λειψάνων του Αγίου Χαραλάμπους και εορτάζουν τον Άγιο. Η Αγία και πάντιμος Κάρα του βρίσκεται στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, στο Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου.
Ο Άγιος ιδιαίτερα προστατεύει και θεραπεύει τους ανθρώπους από την φοβερή νόσο της πανώλης. Γι’ αυτό όσες φορές ενέσκηπτε η φοβερή αυτή αρρώστια, οι Πατέρες κατέβαζαν την Αγία Κάρα του κάτω στις πόλεις και το κακό σταματούσε αμέσως. Το 1812 μ.Χ. η τρομερή αρρώστια της πανώλης θέριζε όλη την Ήπειρο. Τότε κάποιος, Μολοσσός ονόματι, πατέρας του Ζώτου Μολοσσού, που έγραψε το λεξικό των Αγίων Πάντων, πήγε στα Μετέωρα κι έφερε στην Ήπειρο την Τιμία Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους και σταμάτησε το θανατικό. Πολλοί πιστοί την κατασπάζονται με ευλάβεια και κάνουν Αγιασμό. Και έτσι απαλλάσσονται από κάθε κακό.
Το 1897 έγινε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος. Τότε οι Τούρκοι πήραν την Αγία Κάρα και την κτύπησαν με χίλιους δυο τρόπους για να ανοίξει και να πάρουν μόνον το αργυρό κουτί της. Δεν μπορέσανε όμως να το ανοίξουν. Ο Θεός τους έδωσε την τιμωρία, γιατί έκαναν οι Τούρκοι και άλλες ιεροσυλίες. Και αρρώστησαν όλοι τους βαριά. Πέθαναν τότε 35.000 Τούρκοι στη Θεσσαλία από τύφο διά θαύματος του Αγίου. Όταν έμαθε ο Σουλτάνος, ότι χάθηκε τόσος πολύς στρατός στη Θεσσαλία, έγραψε στον Διοικητή του τουρκικού στρατού, Εδέμ, επίσημο γράμμα και τον ρωτούσε:
—Πώς χάθηκε αυτός ο στρατός, αφού δεν έγινε καμιά μάχη με τους Έλληνας; Και ο Εδέμ απήντησε τότε ως εξής!
—Όσοι Τούρκοι χάλασαν Εκκλησίες και Μοναστήρια πέθαναν από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να Το εμποδίσω. Όλοι οι κακοί Τούρκοι κακώς απέθαναν!
Το 1908 είχε πέσει πανώλης σε όλον τον κόσμο και η νόσος έφθασε και στο Άγιον Όρος. Οι μοναχοί έφεραν τότε την Τιμία κάρα του Αγίου Χαραλάμπους από τα Μετέωρα και την έθεσαν σε προσκύνηση στο Ναό του Πρωτάτου. Όλη τη νύχτα έκαναν αγρυπνία και παράκληση στο μεγάλο Άγιο και η επάρατος νόσος κατέπαυσε. Από τότε, οι Αγιορείτες μοναχοί όλων των Ιερών Μονών καθιέρωσαν να τιμούν κάθε χρόνο τη μνήμη του στις 10 Φεβρουαρίου με ολονύκτια αγρυπνία.
Ο Άγιος βοήθησε πολύ τους γεωργούς και κτηνοτρόφους τότε που δεν υπήρχαν κτηνίατροι και τα βόδια ήταν πολύ αναγκαία στην οικογένεια. Έτσι έγινε προστάτης των γεωργών και κτηνοτρόφων. Στην Κρήτη οι τσοπάνηδες, όταν τα ζωντανά τους αρρωστήσουν, παρακαλούν τον Άγιο και άμεσα θεραπεύονται.
Ο Άγιος Χαράλαμπος τιμάται πολύ και σήμερα σε όλη την Ελλάδα. Η μνήμη του διατηρείται ζωηρή και αυτό οφείλεται στη μεγάλη αγιότητά του, στη φλογερή του αγάπη στο Χριστό και στους ανθρώπους, στα σκληρά του μαρτύρια και στα πολλά θαύματά του, που έχει επιτελέσει και συνεχώς επιτελεί.
Διά πρεσβειῶν τοῦ Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.
ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΟΡΘΡΟΥ ΕΟΡΤΗΣ. Ἦχος πλ. α’.
Ὥσπερ ἀλάβαστρον πλῆρες, ἡ τιμία σου κάρα θεσπέσιε, προχέει οἷόν τι μύρον πολύτιμον, τὰ ἰάματα, τούς τε πιστοὺς εὐωδιάζει θαυμασίως, καὶ τοὺς μετὰ πίστεως αὐτῇ προσιόντας, τῶν δεινῶν πάντων ῥύεται, τὴν δυσώδη τε πλάνην, καὶ νόσους παντοίας, καὶ τὴν πανώλην λοιμικὴν καταπαύουσα, εὐρωστίαν δωρεῖται πᾶσι, καὶ εἰρήνην καὶ μέγα ἔλεος.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ
Τροπάρια. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῶ.
Τῷ Ἀθλοφόρω οἱ πιστοί δεῦτε πάντες, εὐσεβοφρόνως προσπέσοντες βοῶμεν, Ἱερομάρτυς ἔνδοξε Χαράλαμπε ρῡσαι τούς τιμώντας σέ, λοιμικῆς ἀσθενείας, πάσης περιστάσεως, καί δεινῶν καί κινδύνων, ταῖς πρός Χριστόν λιταῖς σου, ἀθλητά, σέ γάρ προστάτην κεκτήμεθα ἅπαντες.
Ἦχος β΄. Ὄτε ἐκ τοῦ ξύλου
Πάντας ἐλεεῖς, Μάρτυς Χριστοῦ, τούς σοί προσδραμόντας ἐν πίστει, ταῖς ἰκεσίαις ταῖς σαῖς, Ἀθλητά Χαράλαμπες ἀξιοθαύμαστε, διό οἴκτειρον ἅπαντας, καί νῦν τούς σούς δούλους, τάχιστα ρυόμενος, τῶν ἀδοκήτων δεινῶν, θλίψεως καί νόσου βαρείας, πάντων δυσχερῶν καί κινδύνων καί τῆς ἐν γεένη κατακρίσεως.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς