Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῆς τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ παραβολῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου μνείαν ποιούμεθα, ἣν οἱ θειότατοι Πατέρες ἡμῶν δευτέραν ἐν τῷ Τριῳδίῳ ἐνέταξαν.
Στίχοι: Ἄσωτος εἴ τις, ὡς ἐγώ, θαρρῶν ἴθι.
Θείου γὰρ οἴκτου πᾶσα ἤνοικται θύρα.
Τῇ ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ σου,
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.
Η Εκκλησία μας μέσα στο Τριώδιο προβάλλει την θαυμάσια Παραβολή του Ασώτου, με την οποία διαπιστώνεται η άμετρη και απύθμενη Αγάπη του Φιλεύσπλαχνου Θεού προς τον άνθρωπο. Από το ένα μέρος η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό Πατέρα και από τα άλλο το πλούσιο έλεος της συγχώρησης από τον Πανάγαθο και Πανοικτίρμονα Θεό.
Ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό χάνει την αξιοπρέπειά του και την πνευματική του ελευθερία και καταντά δούλος των παθών του. Η αυτονόμησή του από τον Θεό τον έκανε πιο φτωχό, γιατί προσπαθεί να επιβιώσει με τις δικές του δυνάμεις και δεν φρόντισε να καλλιεργήσει αυτά που είχε, αλλά τα χρησιμοποίησε για τον εγωϊσμό και τις επιθυμίες του. Στο δρόμο της ανυπακοής και της αποστασίας, έχασε την πνευματική του υπόσταση και περιουσία και ο άνθρωπος ως πρόσωπο δυστυχεί. Όταν εκδιώκεται ο Θεός, κυβερνά το συμφέρον, η αναρχία, η ηδονοθηρία, η αχαλίνωτη ελευθεριότητα, η αγωνία, η υπαρξιακή αναζήτηση σκοπού και δικαίωσης. Η απομάκρυνση από τον Θεό οδηγεί σε κατάπτωση πνευματική, αλλά και σε υλική ανέχεια σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.
Ο άσωτος της Παραβολής μας υποδεικνύει το δρόμο της επιστροφής που είναι η μετάνοια. Ο δρόμος της μετανοίας περνά από διάφορα στάδια.
Η αποκόλληση από την ύλη και η μετάβαση στο πνεύμα απαιτεί απάρνηση του εγώ και όλων των επιταγών της εγωπαθείας. Με πόνο παραδέχεται την αμαρτία και την αποστρέφεται.
Ακολουθεί η διεργασία της αυτογνωσίας και η συναίσθηση της αμαρτωλότητος, για να καταλάβει ο άνθρωπος ότι έχει χάσει την πνευματική του υπόσταση. Ότι είναι μακριά από την αληθινή ζωή και κάτι πολύτιμο και αγνό έχει χάσει στη δομή της ύπαρξής του.
Η ανάστατη κατάσταση της ψυχής οδηγεί τον άνθρωπο στη μετάνοια και σε μία βαθιά επιθυμία επιστροφής, επιθυμία να γυρίσει πίσω, να αποκτήσει ξανά αυτό που έχασε. «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν Πατέρα μου!».
Έτσι υλοποιεί με ηρωϊσμό, ελπίδα και προσευχή την απόφασή του, αλλάζοντας πορεία και επιστρέφει στο Θεό Πατέρα, εξομολογούμενος με ταπείνωση τις αμαρτίες του. «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου…»
Τελικά η αληθινή μετάνοια και η συντριβή τον οδηγεί στη σωτηρία!
Κοντάκιον. Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῆς πατρῴας δόξης σου, ἀποσκιρτήσας ἀφρόνως, ἐν κακοῖς ἐσκόρπισα, ὅν μοι παρέδωκας πλοῦτον· ὅθεν σοι τὴν τοῦ Ἀσώτου, φωνὴν κραυγάζω· Ἥμαρτον ἐνώπιόν σου, Πάτερ οἰκτίρμον· δέξαι με μετανοοῦντα, καὶ ποίησόν με, ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.
https://drive.google.com/file/d/14QA94Ij7v6Rm7sFC8Q4yT1Hb8XI5pQJU/view?usp=sharing
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς