Σύναξις τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαήλ καὶ Γαβριήλ

 «Τν ορανίων στρατιν ρχιστράτηγοι,

δυσωπομεν μς μες ο νάξιοι»

 


 

 

 Πολλές μφανίσεις γίων γγέλων ναφέρονται στήν γία Γραφή, στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Πολλές φορές μως καί πιστοί Χριστιανοί μέ καθαρή καρδιά, στω κι ν εναι ταλαιπωρημένοι πό νθρώπινες πτώσεις, χουν ξιωθε νά δον κάποια γγελοφάνεια στή ζωή τους, ετε σέ ραμα, ετε σέ νειρο. Δέν εναι παιδικό παραμύθι παρξη νός γίου γγέλου πού προστατεύει καί συμπαραστέκεται σέ κάθε Χριστιανό βαπτισμένο στό νομα το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος. Εναι φύλακας γγελος πού δίνεται κατά τό Βάπτισμα και κολουθε τόν νθρωπο σέ λη του τήν ζωή μέχρι τό θάνατό του καί μέχρι νά παρουσιάσει τήν ψυχή του νώπιον το γίου Θεο. Εναι γγελος δηγός φύλακας τν ψυχν κα τν σωμάτων μν.

 


 

 

Ο γγελοι εναι ο καλοί μας γιοι φίλοι! Πολλές φορές μως τούς πικραίνουμε, ταν βλέπουν πώς κάνουμε τά ντίθετα πό τό θέλημα το Θεο καί κινδυνεύει τσι σωτηρία μας. ναφέρουμε μία μφάνιση γγέλου το Θεο πού χει συμβε στήν ποχή μας.

 

πιγράφεται: «Κάνε πομονή, πως κάνω κι γώ μέ σένα!»

 

         Μιά γερόντισσα, γία ψυχούλα, ζοσε στόν Πειραι μόνη της. Τό μοναχοπαίδι της κολούθησε τό δρόμο το Μοναχισμο· φιερώθηκε στό Θεό! κείνη δέχτηκε τό γεγονός δοξάζοντας τό Θεό γιά τήν τιμή πού κανε στό παιδί της καί στήν δια, παρ᾿ λο πού πόμεινε μόνη της. πιπλέον δέν εχε καί καλή γεία· εχε σθμα, πού πολύ τή βασάνιζε καί πολλές φορές φθανε κοντά στό θάνατο.

 

Μ᾿ ατόν τόν γνα, πέρασαν ρκετά χρόνια. Κάποτε Θεός, βραβεύοντας τήν πίστη καί τήν φοσίωσή της σ᾿ κενον, παραχώρησε κι νοίξανε πρός στιγμήν τά μάτια τς ψυχς της κι ξιώθηκε νά δε τόν γγελο φύλακα τς ψυχς της! φωτεινότητα καί θεία γλυκύτητά του γέμισαν μέ περκόσμια χαρά τήν ελαβέστατη γερόντισσα. Τώρα εχε δε μέ τά μάτια της τι στήν πραγματικότητα ποτέ δέν ταν μόνη. τσι, προσευχόταν πλέον μέ μεγαλύτερη πίστη καί θερμότητα.

 

 


 

μως, σθένεια σύν τ χρόν θέριευε. Καί κάποτε, σάν δύναμος νθρωπος, λύγισε, χύνοντας πολλά δάκρυα μέσα στόν πόνο της! Τότε, στή δύσκολη ατή στιγμή, ξαναφάνηκε χαμογελαστός γιος γγελός της, τοιμος νά τήν νισχύσει. γριούλα μως τόν πρόφτασε καί το επε μέ πόνο:

 

γιε μου γγελε, παρακάλεσε καί σύ τόν Κύριο νά μέ πάρει! Δέν ντέχω πλέον! Καί κενος τς πάντησε στοργικά, λλά σταθερά:

 

– Πρέπει, γερόντισσα, νά κάνεις λίγη πομονή κόμη. πειδή μως κείνη δυσκολευόταν νά τό δεχτε, πρόσθεσε: – Κι γώ κάνω πομονή τόσα χρόνια καί κάθομαι κοντά σου, καί στερομαι τή χαρά το Ορανο! Κάνε καί σύ λίγο κόμη!

 

ταν κουσε ατά τά λόγια του, κείνη συγκλονίστηκε κα επε μέσα πό τήν ψυχή της: – Γενηθήτω τό θέλημα το Κυρίου!

 

γιος γγελος τότε, παψε νά φαίνεται, λλά μφάνιση καί τά λόγια του φησαν στή γριούλα μιά πέραντη γαλήνη καί μιά θεία παρηγοριά. Ατό τό γεγονός τό μπιστεύτηκε στό Μοναχό γιό της, ταν κατέβηκε μιά φορά πό τό γιο ρος γιά νά τήν πισκεφτε.

 

λήθεια, πόσο μεγάλη γάπη χουν καί ο γιοι γγελοι γιά τόν νθρωπο! λλωστε, τό χει πε κα Κύριος, πώς ταν μετανοε νας μαρτωλός νθρωπος καί μπαίνει στό δρόμο τς σωτηρίας, χαρά γίνεται στόν Ορανό, καί πό τούς γίους, καί πό τούς γγέλους…

 

ΠΗΓΗ: «Μηνύματα πό τόν Ορανό». κδοσις: 

 . Μονς Παναγίας Βαρνάκοβας, Δωρίδα 2005

 

 


 

 

 

Δξα… χος πλ. β’  Βυζαντου

Συγχρητε μν, πασαι α τν γγλων ταξιαρχαι· πρωτοσττης γρ μν, κα μτερος προσττης, μγας ρχιστρτηγος, τν σμερον μραν, ν τ σεπτ ατο τεμνει, παραδξως ποπτανμενος γιζει· θεν κατ χρος, νυμνοντες ατν βοσωμεν· Σκπασον μς ν τ σκπ τν πτεργων σου, μγιστε Μιχαλ ρχγγελε.

 


 

 


 

 

κ τς ερς Μονς