Με τους δύο Παρακλητικούς Κανόνες, κατά τον δεκαπενταύγουστο, αποδίδεται τιμή και ευχαριστία στην φιλάνθρωπη Παναγία μας, για το μεσιτικό της ρόλο προς τον Πανοικτίρμονα Χριστό. Η Παναγία μας είναι η Μητέρα του Κυρίου και κατά χάριν Μητέρα όλων των ανθρώπων και η καταφυγή μας σε Κείνη μέσω των Παρακλήσεων αποτελεί χαρά γι’αυτήν, ελπίδα και στήριγμα για μας. Με τη χάρη και τις πρεσβείες Της προς τον Θεό, μας προφυλάσσει από τις ύπουλες επιθέσεις του εχθρού και των σκοτεινών δυνάμεων, μας θεραπεύει από ασθένειες, μας καταπραϋνει τη θλίψη και τον πόνο, μας φτερώνει την ελπίδα για τα πνευματικά και τα επουράνια, μας σώζει από την αμαρτία και τον θάνατο.
H Μεγάλη και Μικρή Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο, είναι από τις πιο παλαιές και δημοφιλείς ακολουθίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι υμνολογικά ποιήματα του 13ου αιώνα, κληρονομιές της Αυτοκρατορίας της Νικαίας και Κων/πόλεως. Ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανών είναι ποίημα του Αυτοκράτορα της Νικαίας Θεοδώρου Β΄ Δούκα του Λασκάρεως, ο οποίος υπήρξε υιός του αυτοκράτορα Αγίου Ιωάννη Βατάτζη. Συνέθεσε τον Κανόνα, πριν από την άνοδό του στον θρόνο της Νικαίας, τον Νοέμβριο του 1254. Θεωρείται ένα σημαντικό λογοτεχνικό έργο της ύστερης Βυζαντινής περιόδου και είναι γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις ήταν προικισμένος υμνογράφος και υπήρξε συνθέτης πολλών Κανόνων και άλλων ύμνων. Όμως δοκιμαζόταν από κάποια ασθένεια, η οποία τον ανάγκασε να παραιτηθεί από τον θρόνο της Νικαίας και να αποσυρθεί στη Μονή των Σωσάνδρων, στα δυτικά της Νικαίας, όπου και εκάρη μοναχός λίγο πριν τον θάνατό του. Καταφυγή του ήταν η Παναγία, όπως εκφράζεται και μέσα από τον Μεγάλο Κανόνα, ο οποίος χρησιμοποιούνταν με τη σημερινή του μορφή σε όλη την αυτοκρατορία της Νικαίας. Ο Θεόδωρος απεβίωσε κοντά στην Κοίμηση της Θεοτόκου και από τότε καθιερώθηκε να ψάλλεται κάθε Αύγουστο.
Ο Μικρός Παρακλητικός Κανών που είναι πιο παλιός, αποδίδεται από ορισμένους στο μοναχό Θεοστήρικτο, που έζησε τον 9ο αιώνα, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι είναι έργο του Μητροπολίτη Νικαίας Θεοφάνη του Ομολογητή, του Γραπτού, που έζησε τον ίδιο αιώνα. Πήρε ανάλογη μορφή και σχήμα, με τον ήδη υπάρχοντα Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα. Ο Μεγάλος παρέμεινε σε χρήση μόνο κατά την νηστεία του Δεκαπενταυγούστου, αφού ήταν στενά συνδεδεμένος με τη μνήμη του Θεοδώρου και βαθμιαία άρχισε να εναλλάσσεται με τον Μικρό Κανόνα, ο οποίος διαδόθηκε εξ ίσου ευρέως και χρησιμοποιούνταν πλέον σε κάθε περίσταση καθ’ όλη την διάρκεια του έτους.
Ας καταφεύγουμε στη μεσιτεία της Παναγίας με πίστη, αγάπη και ταπείνωση κι ας αγωνιζόμαστε με ολόψυχη αφοσίωση στον Κύριο και στο θέλημά Του. Αυτό ζητά από εμάς: «Ὅ,τι ἄν λέγη ὑμῖν ποιήσατε (=να κάνετε ό,τι σας λέει ο Χριστός)» (Ιωάν. β' 5).
Κοντάκιον. Ἦχος β΄.
Προστασία τῶν χριστιανῶν ἀκαταίσχυντε, µεσιτεία πρὸς τὸν ποιητὴν ἀµετάθετε, µὴ παρίδῃς ἁµαρτωλῶν δεήσεων φωνάς, ἀλλὰ πρόφθασον ὡς ἀγαθή, εἰς τὴν βοήθειαν ἡµῶν, τῶν πιστῶς κραυγαζόντων σοι· τάχυνον εἰς πρεσβείαν, καὶ σπεῦσον εἰς ἱκεσίαν, ἡ προστατεύουσα ἀεί, Θεοτόκε τῶν τιµώντων σε.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς