Εὐθέως ἐλάλησεν αὐτοῖς ὁ ᾽Ιησοῦς λέγων:
«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε»…καὶ λέγει τῷ Πέτρῳ:
«ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;»
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων, απεσύρθη στο όρος μόνος για να προσευχηθεί. Οι μαθητές μπήκαν σε πλοίο για να διαβούν την Τιβεριάδα θάλασσα. Κατά το ξημέρωμα, καθώς ξέσπασε μεγάλη θαλασσοταραχή, οι έντρομοι μαθητές είδαν τον Χριστό να τους πλησιάζει περπατώντας πάνω στο νερό. Επειδή τρομοκρατήθηκαν, ο Ιησούς τους καθησύχασε να μην φοβούνται: «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε». Κι όταν ο Πέτρος τόλμησε να Τον πλησιάσει περπατώντας πάνω στα κύματα, άρχισε να βυθίζεται φωνάζοντας: «Κύριε σῶσὸν με!» Ο Κύριος τον παρατήρησε απλώνοντας το χέρι Του: «ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;»
Και η δική μας ζωή μοιάζει με τρικυμισμένη θάλασσα. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια πολλά και απροσπέλαστα. Θλίψη, φόβος, πόνος ψυχικός και σωματικός, αβεβαιότητα, αμφισβήτηση, ολιγοπιστία καταρρακώνουν τον άνθρωπο. Με τον ορθολογισμό και τη λογική δεν αντιμετωπίζονται όλες οι ενάντιες καταστάσεις. Και το θέλημα του Θεού είναι αδύνατον να το ερμηνεύσουμε χωρίς την πίστη, η οποία συνοδεύεται με την ελπίδα και την αγάπη στον Θεό Πατέρα μας. Η Πίστη είναι η βεβαιότητα και η σιγουριά γι’ αυτά που ελπίζουμε. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, η πίστη αποτελεί το πνευματικό θεμέλιο, πάνω στο οποίο οικοδομείται όλη η αγιοπνευματική ζωή των πιστών (P.G.63,77).
Ο ιερός Πατήρ εντοπίζει τις προϋποθέσεις της πίστεως όχι μόνο στη γνήσια προαίρεση, αλλά και στον καθαρό και άμεμπτο βίο (βλ. P.G. 63, 226). Ειδικότερα, για την καθαρότητα του έσω ανθρώπου διευκρινίζει με σαφήνεια: «Όποιος θέλει να προσεγγίσει και να έχει την αλήθεια, οφείλει προηγουμένως να καθαριστεί από τα πάθη του. Και τούτο, επειδή ο ακάθαρτος βίος εμποδίζει την προσέγγιση στο υψηλό περιεχόμενο των δογμάτων της πίστεως και συσκοτίζει τη διορατικότητα της διανοίας. Εκείνο όμως που προηγείται και από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατόν να ανέλθει κανείς στο ύψος της πίστεως» (P.G. 55,321-322).
Πίστη λοιπόν είναι η αποδοχή του Θεού, όπως μας αποκαλύπτεται. Δεν δημιουργούμε εμείς την πίστη στο Θεό. Μας την δίνει ο ίδιος, γι’ αυτό τη ζητάμε «πρόσθες ημίν πίστιν» όπως την ζήτησαν και οι Απόστολοι. Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς προσθέσει πίστη, ὄχι γιὰ νὰ κάνουμε θαύματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσουμε περισσότερο. Και τότε ο πιστός έχοντας ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στο Θεό, δεν αισθάνεται μόνος, νιώθει την παρουσία του Ιησού Χριστού, δεν εργάζεται πλέον με τις δυνάμεις του, αλλά καταλαβαίνει, αισθάνεται τη βοήθεια της θείας δυνάμεως. Γι’αυτήν την πίστη ο Χριστός λέγει: «πάντα δυνατά τῶ πιστεύοντι». Μεγάλη η δύναμη της Πίστεως, αυτή μας συνδέει με τον Θεό, μας γεμίζει με θείο φως και με απεριόριστη δύναμη. Και ο άγιος Παϊσιος μας συμβουλεύει: «Μὲ τὴν προσευχὴ δυναμώνει ἡ πίστη». Και τότε η πίστη γίνεται απόλυτη υπακοή στο Θεό και ο άνθρωπος δεν απελπίζεται ποτέ. Η πίστη τον οδηγεί στην ευεργεσία, στη φιλανθρωπία και στην πλήρη εμπιστοσύνη της ζωής του στα χέρια του Θεού. Ο προφήτης και βασιλιὰς Δαβὶδ στον 22ο Ψαλμό: «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ’ ἐμοῦ εἶ».
Τελικά, ο κύριος λόγος της υπάρξεώς μας είναι η συνάντησή μας με τον Θεό. Και η πορεία μας προς τον αγιασμό τελεσιουργείται μέσα στο σώμα της Εκκλησίας και διά των Μυστηρίων της. Η Οδηγήτρια Παναγία μας με το μεσιτικό της ρόλο μας ενισχύει την πίστη και την εμπιστοσύνη μας προς τον Χριστό, που είναι «..ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή…» (Ἰωάν. 14:6).
Ο Γεώργιος Δροσίνης στο ποίημα «η ΠΙΣΤΗ», αποδίδει τον ορισμό της Πίστεως με ποιητικό και υπερβατικό τρόπο, συνδέοντας την πίστη με το θαύμα.
«Δεν έχεις πίστη όταν πιστεύοντας
ρωτάς την κρίση και τη γνώση.
Δεν έχεις πίστη όταν την πίστη σου
στο λογικό έχεις θεμελιώσει.
Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο,
το ανάφτεις στο βωμό της τάμα
κι αν κάποιο τάμα σου είναι αδύνατο,
προσμένεις να γενεί το θάμα».
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς