Έζησε στην εποχή των Αγίων Πατέρων Γρηγορίου, Ιωάννου του Χρυσοστόμου (395 μ.Χ.) και του αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Η οικογένειά της ήταν αρχοντική, ο πατέρας της κόμης της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Έμεινε όμως ορφανή από τα παιδικά της χρόνια. Η πατρική αγάπη του Μεγάλου αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού προς την Ολυμπιάδα φαίνεται από το ποίημα που της αφιέρωσε στο γάμο της με τον άρχοντα Νεφρίδιο, ο οποίος όμως απέθανε μετά από λίγο χρόνο. Έτσι η θλίψη σημάδεψε τη ζωή της με το πένθος. Την πρώιμη χηρεία τη θεωρεί κλήση Θεού και αποφασίζει να αφιερωθεί στην υπηρεσία του Θεού και τη διακονία των συνανθρώπων. Η πιστή χήρα απορρίπτει ένα δεύτερο καταναγκαστικό γάμο και αφιερώνεται με χαρά σε έργα πίστεως και αγάπης στον Χριστό. Την τεράστια περιουσία της την προσφέρει στην Εκκλησία.
Χειροθετείται Διακόνισσα στην Εκκλησία από τον Πατριάρχη Νεκτάριο, προκάτοχο του Αγίου Χρυσοστόμου και οργανώνει 250 Χριστιανές γυναίκες στον στρατό της εθελοντικής διακονίας και αγάπης. Ίδρυσε μάλιστα και μοναστήρι, κοντά στο ναό της αγίας Ειρήνης. Η πολύπλευρη ανιδιοτελής αγάπη της Ολυμπιάδας επινοούσε κάθε είδους αγαθοεργία για ανακούφιση των πονεμένων, για διατροφή των πεινασμένων, για φιλοξενία των χριστιανών που συνέρρεαν στην Κων/πολη από όλον τον χριστιανικό κόσμο.
Όταν στον πατριαρχικό θρόνο Κωνσταντινουπόλεως ανέβηκε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έγινε στενή συνεργάτης του στο δύσκολο έργο κι εκείνος πατέρας και οδηγός της. Δεν άργησαν όμως να έλθουν οι δυσκολίες και τα βάσανα του Μεγάλου Ιεράρχη και στο τέλος η εξορία του. Η ευαίσθητη γυναικεία καρδιά της Ολυμπιάδας έπεσε σε βαθύ πένθος. Για να την παρηγορήσει ο μέγας Ιεράρχης, της έστειλε αρκετές επιστολές (σώζονται 17).
Το ψυχικό μεγαλείο της Ολυμπιάδας φαίνεται στην καρτερική υπομονή, στη μόρφωση, στην γενναιότητα, είναι τρία από τα πνευματικά χαρίσματα που κοσμούν την «ἀνδρεία γυναίκα», όπως την ονομάζει ο ιστορικός Παλλάδιος. Μέσα στον πόνο που από τα παιδικά της χρόνια την συντρόφευσε έως τον τάφο, την διέκρινε η ηθική ανωτερότητα και αξιοπρέπεια, η ευγένεια ψυχής, η σταθερότητα, η απλότητα, το πνεύμα της θυσίας και του ηρωισμού.
Μετά την πολύπαθη και μαρτυρική ζωή της, απεβίωσε εξορισμένη στη Νικομήδεια, μόλις 50 ετών, λίγο μετά από το θάνατο του Μεγάλου Δασκάλου της ιερού Χρυσοστόμου (407 μ.Χ.).
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Τόν πλοῦτον σκορπίσασα, τόν σόν τελίῳ νοΐ, Χριστῷ ἠκολούθησας δι’ ἐναρέτου ζωῆς, Ὁσία πανεύφημε· σύ γάρ ἐφεπομένη, τῷ σοφῷ Χρυσοστόμῳ, χρύσεον ὤφθης σκεῦος, τῆς Χριστοῦ Ἐκκλησίας· διό σε Ὀλυμπιάς, ὁ Κύριος ἐδόξασε.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εὐσεβείᾳ λάμψασα καί ἐγκρατείᾳ, τόν Θεόν ἐδόξασας, ἔργοις καί τρόποις ἱεροῖς, Ὀλυμπιάς ἀεισέβαστε· διό τῆς δόξης τῆς ἄνω ἠξίωσαι.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς