Η κοίμηση του Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτου
Στις 12 Ιουλίου (νέο ημερολόγιο) του 1994, Στις 11.30 τη νύχτα, την ησυχία τάραξε μια δυνατή βροντή! Κατόπιν με συνεχείς αστραπές φωτιζόταν όλο το Άγιο Όρος. Το απόγευμα έγινε γνωστό ότι ο Γέροντας είχε περάσει στην αιωνιότητα.
Ο άγιος Παΐσιος τώρα είναι πιο κοντά μας αναφέρει ο ιερομόναχος π. Ισαάκ στο βιβλίο του. Ο Γέροντας δεν έπαυσε να βοηθά τους ανθρώπους και μετά την κοίμησή του. Απαλλαγμένος πλέον από το φθαρτό και ευπαθές σαρκίο του μπορεί γρηγορώτερα και πιο άνετα να τρέχη «εις βοήθειαν των πίστει επικαλουμένων αυτόν», ενίοτε και αυτόκλητος σε πολλούς που δεν είχαν ακούσει τίποτε γι’ αυτόν και αδιάφορους περί την πίστη. Οι άνθρωποι καταφεύγουν στον Γέροντα και ζητούν τις πρεσβείες του, επειδή πιστεύουν στην αγιότητά του. Ο τάφος του έγινε πανορθόδοξο προσκύνημα. Έχει πολλή ευλογία και χάρι. Συγκεντρώνει τους πονεμένους και παρηγορεί τους θλιμμένους. Έγινε νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Θεραπεύονται ασθενείς και γίνονται πολλά θαύματα. Και το Κελλάκι του στο Άγιον Όρος έγινε επίσης προσκύνημα. Καθημερινά περνούν επισκέπτες που είχαν γνωρίσει τον Γέροντα και ευεργετήθηκαν, για να τον ευχαριστήσουν ή άλλοι για να δουν πού ζούσε.
Τα θαυμαστά γεγονότα που κάνουν οι Άγιοι, εμφανίσεις και θεραπείες, τα βλέπουμε και στον Γέροντα και μετά την κοίμησή του. Ιδιαιτέρως θεραπεύει καρκινοπαθείς και δαιμονισμένους. Εμφανίζεται και σώζει πολλούς από τροχαία δυστυχήματα. Πολλοί ασθενείς τον είδαν μέσα στα Νοσοκομεία. Διάφορα προσωπικά του αντικείμενα θαυματουργούν και εκπέμπουν άρρητη ευωδία.
Είναι αμέτρητα τα μετά την κοίμηση θαύματα του Γέροντα και συνεχώς γίνονται και νέα. Το χάρισμα της ευωδίας και μετά την κοίμηση του Γέροντα δεν εξαφανίστηκε. Πολλοί αισθάνονται ευωδία, όταν προσκυνούν τον τάφο του, όταν επισκέπτονται το Κελλί του στο Άγιον Όρος, ή άλλοι αισθάνονται ευωδία εξερχόμενη από προσωπικά αντικείμενα ή ρούχα του.
Όπως μαρτυρούν οι πατέρες που διαδέχθηκαν τον Γέροντα στο Κελλί του, «τον πρώτο καιρό μετά την κοίμησή του σχεδόν όλοι οι επισκεπτόμενοι το Κελλί αισθάνονταν αυτή την ξεχωριστή ευωδία. Ιδιαιτέρως ευωδίαζε το μέρος έξω από την πίσω συρμάτινη πόρτα, όπου υπήρχε η βρύση και ο Γέροντας είχε τα λουκούμια. Στο σημείο αυτό, πλήθη ανθρώπων κοπιώντων και διψώντων ξεδίψασαν από το νερό αυτής της βρύσης, αλλά περισσότερο δροσίστηκαν πνευματικά από τα λόγια του Γέροντα. Αργότερα περιορίστηκε αλλά δεν εξέλιπε. Ευλαβής προσκυνητής προσκύνησε στο Εκκλησάκι και, μόλις βγήκε στον διάδρομο, περιλούσθηκε από ισχυρό κύμα ευωδίας».
Μαρτυρεί ο π. Α. Κ.: «Την χρονιά που εκοιμήθη ο Γέροντας έγινε Λειτουργία την ημέρα που γιόρταζε το Κελλί του. Αισθάνθηκα κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας ισχυρή ευωδία η οποία με συνώδευσε μέχρι το Κουτλουμούσι και έπειτα χάθηκε».
ΠΗΓΗ: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 367.
Διά Πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Παϊσίου
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησον ἡμᾶς!
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Φαράσων τὸν γόνον, καὶ τοῦ Ἄθωνος κλέϊσμα, καὶ τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ὁσίων, μιμητὴν καὶ ἰσότιμον, Παΐσιον τιμήσωμεν πιστοί, τὸ σκεῦος χαρισμάτων τὸ μεστόν, ὡς φυλάσσοντα ἐκ πάντων τῶν λυπηρῶν, τοὺς πίστει ἀνακράζοντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς