Των Αγίων
Μυροφόρων γυναικών, έτι δε Ιωσήφ του εξ Αριμαθαίας
και του
νυκτερινού μαθητού Νικοδήμου
Με εφόδια την
φλογερή αγάπη και την αληθινή πίστη οι μυροφόρες γυναίκες «ηγόρασαν αρώματα ίνα
ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν» και πορεύθηκαν βαθειά χαράματα της Κυριακής για τον
τάφο του Ιησού. Κατά τα ιουδαϊκά έθιμα, ήθελαν να ολοκληρώσουν τις λατρευτικές τιμές
στον νεκρό Βασιλέα και Αρχηγό της πίστεώς τους, και ας γνώριζαν ότι ο τάφος
ήταν σφραγισμένος και ότι φυλάσσονταν από τους ρωμαίους στρατιώτες. Ήταν καλά
εφοδιασμένες με γενναιότητα και τόλμη και όταν ο άγγελος τους έδωσε το μήνυμα
της Αναστάσεως του Χριστού, οι μυροφόρες έφυγαν τρέχοντας από το μνημείο, και
μετέδωσαν το χαρμόσυνο μήνυμα στους αποστόλους.
Η κινητήρια
δύναμη που ωθούσε τις μυροφόρες να πάνε στο ζωοδόχο τάφο, είναι η αγάπη, ο
θείος Έρως. Για την μεγάλη αυτή αγάπη υποβλήθηκαν με μεγάλη προθυμία σε δαπάνη,
κόπο, κίνδυνο και εξετέθησαν σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Η θεία αυτή αγάπη
είναι τελεία και «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ιω. 4,18). Έτσι και
κάθε ψυχή που αγαπά με θείο πόθο τον Χριστό, δεν φοβάται όσα εμπόδια κι αν παρουσιασθούν
στην πορεία προς την ένωσή της με τον Νυμφίο Χριστό. Αγωνίζεται και θέλει να
βρίσκεται πάντα κοντά Του ή να ακολουθεί τα ίχνη Του. Αυτή η αγάπη
απελευθερώνει από τα πάθη, λυτρώνει από τις πτώσεις, βρίσκει έλεος για τις
αμαρτίες της, όπως βρήκε και η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα του Ευαγγελίου:
"ότι ηγάπησε πολύ" (Λουκ. 7,47).
Ο Άγιος
Δημήτριος του Ροστώφ επεξηγεί πώς αισθάνεται η ψυχή που αγαπά απόλυτα τον
Κύριο: «Κάθε πλούτος του παρόντος κόσμου είναι μάταιος. Κάθε ηδονή ανούσια.
Κάθε δόξα, ψέμα και απάτη. Ένα μόνο πράγμα δεν έχει ούτε σκιά ματαιότητος ή
απάτης ή ψεύδους: η αγάπη και η ένωση της νύμφης ψυχής με τον Νυμφίο Χριστό.
Μόνο αυτή παραμένει στον αιώνα. Ας είναι για σένα παντοτινή χαρά και αδιάκοπο
πανηγύρι η θεία αγάπη Του και η παρουσία Του στη ζωή σου και στο βασίλειο της
καρδιάς σου. Τίποτε καλύτερο και τιμιότερο και ενδοξότερο από αυτό δεν θα βρεις
ούτε στη γη ούτε στον ουρανό. Καμιά γήϊνη απόλαυση και κανένας ανθρώπινος
έρωτας δεν δίνουν στην ψυχή τόσο απόλυτη και ατελεύτητη παρηγοριά, ευφροσύνη
και χαρά, όσο ο έρωτας του Θεού, η αγάπη προς τον Κύριο. Αγάπησε, αγάπησε τον
Κύριο! Και μην ξεχνάς ποτέ: Απόδειξη της αγάπης σου προς Αυτόν είναι η τήρηση
των εντολών Του.
Αρχή της αγάπης σου είναι η τελωνική
ταπείνωση. Πλήρωμα της αγάπης σου είναι η νίκη κατά των δαιμονικών παθών και η
κάθαρση της καρδιάς σου. Αποτέλεσμα της αγάπης σου είναι η κατοίκηση στην
καρδιά σου Εκείνου που είπε· "Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον
Θεόν όψονται". (Ματθ. 5,8)»
Πηγή:
"Πνευματικό Αλφάβητο"
Ι.Μ.Παρακλήτου,
Ωρωπός Αττικής. 1996.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ. Ἦχος πλ. α’
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Τῶν Ἀγγέλων ὁ δῆμος,
κατεπλάγη ὁρῶν
σε, ἐν νεκροῖς λογισθέντα,
τοῦ θανάτου δὲ Σωτήρ, τὴν ἰσχὺν καθελόντα, καὶ σὺν ἑαυτῷ τὸν Ἀδὰμ ἐγείραντα, καὶ ἐξ
ᾍδου πάντας ἐλευθερώσαντα.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Τί τὰ μύρα,
συμπαθῶς τοῖς δάκρυσιν, ὢ Μαθήτριαι κιρνᾶτε; ὁ ἀστράπτων ἐν τῷ τάφῳ Ἄγγελος, προσεφθέγγετο ταῖς Μυροφόροις, Ἴδετε ὑμεῖς τὸν τάφον καὶ ᾒσθητε, ὁ Σωτὴρ γὰρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Λίαν
πρωΐ, Μυροφόροι ἒδραμον, πρὸς τὸ μνῆμά σου
θρηνολογοῦσαι, ἀλλ’ ἐπέστη,
πρὸς αὐτὰς ὁ Ἄγγελος, καὶ εἶπε,
θρήνου ὁ καιρὸς πέπαυται, μὴ κλαίετε, τὴν Ἀνάστασιν δέ, Ἀποστόλοις εἴπατε.
Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, δίδαξόν με τὰ δικαιώματά σου.
Μυροφόροι γυναῖκες, μετὰ μύρων ἐλθοῦσαι, πρὸς τὸ μνῆμά
σου, Σῷτερ ἐνηχοῦντο. Ἀγγέλου
τρανῶς, πρὸς αὐτὰς
φθεγγομένου΄ Τί μετὰ νεκρῶν, τὸν ζῶντα λογίζεσθε; ὡς Θεὸς γάρ, ἐξανέστη τοῦ μνήματος.
Δόξα Πατρὶ… Τριαδικὸν.
Προσκυνοῦμεν Πατέρα, καὶ τὸν τούτου Υἱόν τε, καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ, σὺν τοῖς Σεραφείμ, κράζοντες τό, Ἅγιος,
Ἅγιος, Ἅγιος εἶ, Κύριε.
Καὶ νῦν… Θεοτοκίον.
Ζωοδότην τεκοῦσα, ἐλυτρώσω Παρθένε, τὸν Ἀδὰμ ἁμαρτίας, χαρμονὴν δὲ τῇ Εὔᾳ, ἀντὶ λύπης παρέσχες, ῥεύσαντα
ζωῆς, ἴθυνε πρὸς ταύτην δέ, ὁ ἐκ σοῦ σαρκωθείς Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.
Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός. (τρις)
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς