«Μνεία τῆς τοῦ παραλύτου θεραπείας» «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ… καὶ ἰδὼν ὁ Κύριος χρονιοῦντα ἄνθρωπον λέγει πρὸς αὐτόν· διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; Ἆρόν σου τὸν κράββατον καὶ περιπάτει». (Ἰδιόμελο Ἑσπερινοῦ)
Ο παραλυτικός της ευαγγελικής περικοπής στην ερώτηση του Χριστού: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» βροντοφωνάζει: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Πραγματικά κανείς γύρω του δεν έδειχνε έλεος. Κι όταν όλα γύρω είναι έρημα και σκοτεινά, απάνθρωπα και σκληρά, τότε καταφθάνει η παρηγορητική παρουσία του Θεού. Ο παράλυτος δεν είχε κανέναν άνθρωπο, κι ας βρίσκονταν εκεί στη Βηθεσδά, που σημαίνει στο σπίτι του ελέους. Δεν είχε έναν άνθρωπο να τον βοηθήσει να μπει στην κολυμβήθρα «μετὰ τὴν κάθοδο τοῦ ἀγγέλου καὶ τὴν ταραχὴ τοῦ ὕδατος», για να απαλλαγεί από την ασθένειά του. Και τότε ήλθε να τον θεραπεύσει ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, ο Οποίος του ανταπέδωσε την υγεία του για την υπομονή, την πίστη και την ελπίδα που είχε περιμένοντας εκεί τριάντα οκτώ χρόνια!
Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στην
ομιλία του στην Κυριακή του παραλύτου υπογραμμίζει: «Ὅλα τὰ βάσανα ποὺ ὑποφέρουν
ἄνθρωποι καὶ λαοὶ δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο, παρὰ ἡ πλούσια θεραπεία ποὺ παρέχει σὲ ἀνθρώπους καὶ ἔθνη
τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τοὺς σώσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο. Μακάριος είναι
ο άνθρωπος που υπομένει όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής με καρτερία κι ελπίδα στο
Θεό… Μακάριος είναι ο άνθρωπος που επωφελείται απ’ όλα τα βάσανά του,
γνωρίζοντας πως όλ’ αυτά τα επιτρέπει ο Θεός με την αγάπη Του για τον άνθρωπο,
για τη δική του ωφέλεια. Με το έλεός του ο Θεός επιτρέπει να επισκεφτούν τον
άνθρωπο βάσανα για τις αμαρτίες του. Με το έλεός Του το κάνει αυτό, όχι με τη
δικαιοσύνη Του. Αν ενεργούσε με τη δικαιοσύνη Του, τότε κάθε αμαρτία
αναπόφευκτα θα έφερνε θάνατο, όπως λέει κι ο απόστολος: «ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον» (Ιακ. 1,15).
«Ἆρόν σου τὸ κράββατον καὶ περιπάτει» είπε ο Χριστός στον παράλυτο, ζητώντας την συγκατάθεσή του. Άρα, ο Θεός ζητά τη θέλησή του και μέσα από τη θέληση προσφέρει τη δυνατότητα του δυνάμεως. Και αυτό γιατί, όπως μαρτυρεί ο Ίδιος ο Χριστός, «ἦλθεν ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός» (Λουκ.19,10). Αν σε αυτή την αναζήτηση αποδεχθεί ο άνθρωπος την προσφορά του Χριστού, τότε έχει τη δυνατότητα να θεραπευτεί και κατ’ επέκταση να σωθεί. Η υγεία του σώματος συνδέεται με την υγεία της ψυχής. Υπάρχει η σωματική παραλυσία και η πνευματική παραλυσία και είναι βαθιά η σχέση αμαρτίας και σωματικής και ψυχικής ασθενείας. Γι’ αυτό ο Κύριος συνιστά στον παραλυτικό να μην αμαρτάνει στο εξής: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» και αφήνει να εννοηθεί ότι η προσωπική αμαρτία έχει συνέπεια την παραλυσία.
Δόξα...Ἑσπερινοῦ. Ἦχος πλ. δ'
Ἐν τῇ Στοᾷ τοῦ Σολομῶντος, ἐκεῖ κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, καὶ μεσούσης τῆς Ἑορτῆς, εὗρεν ὁ Χριστὸς ὀκτὼ καὶ τριάκοντα ἐτῶν παράλυτον κείμενον, δεσποτικῇ φωνῇ λέγει πρὸς αὐτόν· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ὁ ἀσθενῶν ἀπεκρίνατο· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν, ὁ δὲ λέγει πρὸς αὐτόν· Ἆρόν σου τὴν κλίνην, ἴδε, ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε. Τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Κύριε, κατάπεμψον ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς