Τῶ ἁγίω καὶ μεγάλω Σαββάτω, τὴν θεόσωμον Ταφήν, καὶ τὴν εἰς Ἄδου Κάθοδον τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν δι' ὧν τῆς φθορᾶς τὸ ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν, πρὸς αἰωνίαν ζωὴν.
Την Μεγάλη Παρασκευή επιτελείται η
θεόσωμος Ταφή και η εις Άδου Κάθοδος του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, όπου
κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Το πρωϊ μετά την Ακολουθία των Μεγάλων και
Βασιλικών Ωρών τελείται η Αποκαθήλωση του Χριστού και η Ταφή Του από τον Ιωσήφ
τον Αριμαθαίας και τον Νικόδημο τον Φαρισαίο, ο οποίος ήταν μέλος του
Συμβουλίου των Ιουδαίων και κρυφός μαθητής του Κυρίου. Το εσπέρας της Μεγάλης
Παρασκευής, ψάλλονται τα Εγκώμια του Επιταφίου Θρήνου στον Κύριο Ιησού Χριστό
και γίνεται η περιφορά του Επιταφίου!
Οι πιστοί χριστιανοί βιώνουμε τα Πάθη
και την Ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση»,
«συσταύρωση» και «συνανάσταση». Ο Χριστός έπαθε και ανέστη εκουσίως, για τη
σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει
ότι δεν λυπούμαστε για τον Χριστό, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και όταν
μετανιώσουμε ειλικρινά, μπορούμε να σωθούμε.
Παραθέτουμε απόσπασμα από τον Λόγο εις
το Σωτήριον Πάθος του Ηλία Μηνιάτη, Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων.
«...Δεῦτε λοιπὸν ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος
Κυρίου, ἐπάνω εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Γολγοθᾶ, εἰς τὴν θεωρίαν τοῦ φρικώδους θεάματος· καὶ εἰς τόσον σκότος, ὁποῦ
σκεπάζει τῆς οἰκουμένης τὸ πρόσωπον, ἂς προβάλῃ, διὰ νὰ μᾶς δείξη τὴν ὁδὸν τοῦ ζωοδόχου Σταυροῦ τὸ σεβάσμιον ξύλον...»
Τώρα τί περισσότερον νὰ θαυμάσωμεν, χριστιανοὶ; τὸν ὁρισμὸν τοῦ Πατρός, ὅπου ἀπεφάσισε τὸν Υἱόν του εἰς θάνατον; ἢ τὴν ὑπακοὴν τοῦ Υἱοῦ, ὅπου τρέχει εἰς τὸν θάνατον μὲ τόσην προθυμίαν; οὐχί, καὶ εἰς τὸν ὁρισμὸν τοῦ πατρὸς καὶ εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Υἱοῦ, ἡμεῖς
πρέπει νὰ θαυμάσωμεν τὴν ἄκραν τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς συγκατάβασιν;..
Στοχασθῆτε καλὰ τοῦτο τὸ μέγα πρᾶγμα, χριστιανοί· Τοῦτος, ὁποῦ ἔπαθεν, ὁποῦ ἐσταυρώθη, ὁποῦ ἀπέθανεν,
εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ· τοῦτος ἔχυσε, διὰ νὰ μᾶς ἐξαγοράσῃ τὰς
ψυχὰς ὅλον τὸ αἷμα·
καὶ ἡμεῖς, ἀλλοίμονον! κρατοῦμεν ἀκόμη αἰχμαλώτους τὰς ψυχάς· ἡμεῖς ἀκόμη δουλεύομεν τῇ ἁμαρτίᾳ· ἡμεῖς ἀκόμη δὲν ἤλθομεν
εἰς ἐξομολόγησιν καὶ μετάνοιαν· καὶ λοιπόν, τὶς ὠφέλεια
ἐν τῷ αἵματὶ μου; ἠμπορεῖ νὰ μᾶς εἰπῇ ὁ Σωτήρ….
Καὶ ἀφίνει πρῶτον μὲν τῶν ἐχθρῶν του, τῶν Ἰουδαίων, τὴν συγχώρησι· «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Ἀφίνει τῶν στρατιωτῶν, ὅπου ἐσταύρωσαν, τὰ ἱμάτια,
τὰ ὁποῖα
«διεμερίσαντο ἑαυτοῖς, βάλλοντες κλῆρον». Ἀφίνει τοῦ καλοῦ ληστοῦ, ὅπου
τὸν ἐπαρακάλεσε καὶ εἶπε:
«μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», τὸν παράδεισον· «ἀμὴν λέγω σοι, σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσει ἐν τῷ παραδείσῳ»….
Τέλος πάντων, ὅσα ἠθέλαμεν πάθη, τὰ ἐπάσχαμεν
διὰ τὸν εὐεργέτην μας, ἐνῷ ὅσα ἔπαθεν ὁ Χριστός, τὰ ἔπαθε
δι᾽ ἡμᾶς,
τοὺς ἐχθρούς του. Καὶ μ᾽ ὅλον τοῦτο, εἰς ἀνταμοιβὴν διὰ τὴν
ζωήν, ὅπου ἔχασε, δὲν ζητεῖ τὴν
ζωήν μας· διὰ τὸ αἶμα ὅπου ἔχυσε, δὲν ζητεῖ τὸ αἶμά μας· ζητεῖ, διὰ τὴν ἀγάπην ὅπου ἔδειξε, τὴν ἀγάπην
μας…
Ἂν ἕως
τώρα σοῦ σταθήκαμεν ἐχθροί, πάλιν μὲ τὴν χάριν σου γινόμεθα φίλοι· καὶ μὲ ταύτην τὴν ἐλπίδα
ἀσπαζόμενοι τοὺς ἀχράντους σου πόδας. Σὲ παρακαλοῦμεν, ὅταν κατέβῃς ἀπὸ τὸν Σταυρόν, νὰ ἔλθῃς νὰ προσηλωθῇς μέσα εἰς τὴν καρδίαν μας, διὰ νὰ εἶσαι ἀχώριστος ἀπὸ ἡμᾶς, καὶ ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, καὶ εἰς τὴν οὐράνιον Βασιλείαν. Ἀμήν!»
(Ἠλίας Μηνιάτης (1669-1714), Ἐπίσκοπος Κερνίτσης καὶ Καλαβρύτων, συγγραφεὺς και εκκλησιαστικός ῥήτωρ ἐκ Κεφαλληνίας.)
Κοντάκιον. Ἦχος
πλ. δ'.
Τὸν δι' ἡμᾶς Σταυρωθέντα, δεῦτε πάντες ὑμνήσωμεν· αὐτὸν γὰρ κατεῖδε Μαρία ἐπὶ τοῦ ξύλου, καὶ ἔλεγεν· Εἰ καὶ σταυρὸν ὑπομένεις, σὺ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.
Ὁ Οἶκος.
Τὸν ἴδιον Ἄρνα, ἡ ἀμνὰς θεωροῦσα πρὸς σφαγὴν ἑλκόμενον, ἠκολούθει Μαρία, τρυχομένη μεθ' ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα· Ποῦ πορεύῃ Τέκνον, τίνος χάριν, τόν ταχὺν δρόμον τελεῖς; μὴ ἕτερος γάμος πάλιν ἐστὶν ἐν Κανᾷ; Κᾀκεὶ νῦν σπεύδεις, ἵνα ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον ποιήσης; συνέλθω σοι Τέκνον, ἢ μείνω σοι μᾶλλον, δός μοι λόγον Λόγε, μὴ σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνὴν τηρήσας με· σὺ γὰρ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς