Ο πολυτάραχος βίος της Αγίας Θεοδώρας
Πετραλείφα, από τα Σέρβια της Κοζάνης, έχει πολλά και σωτήρια μηνύματα να μας
δώσει ως σύζυγος, ως μητέρα, ως βασίλισσα, ως μοναχή, ως υπερασπιστής της
Ορθοδοξίας, ως κοινωνική λειτουργός, ως εκφραστής μεγάλων πολιτιστικών έργων
και βυζαντινών ναών, που και σήμερα ακόμη στολίζουν την πόλη της Άρτας. Από 20
χρονών αξιώθηκε να γίνει βασίλισσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου, με σύζυγο τον
Δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ Άγγελο Κομνηνό και μετά από ποικίλες προσωπικές
δοκιμασίες αξιώθηκε να αναδειχθεί μοναχή και αγία της Εκκλησίας μας.
Η Αγία Θεοδώρα ήταν μία από τις πλέον
λαμπρές φυσιογνωμίες της Άρτας, που διακρίθηκε για την ευσέβεια και την
αφοσίωσή της στο Θεό, δίνοντας το μήνυμα ότι ο Χριστός είναι ο μεγαλύτερος
θησαυρός στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Κι επειδή, τίποτε δεν είναι σταθερό στη ζωή
αυτή, όταν έρχονται τα ανεπάντεχα, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, αλλά να
αγωνιζόμαστε με καρτερική υπομονή, ελκύοντας τη χάρη του Θεού και τότε όλα
εξομαλύνονται.
Η Θεοδώρα ως σύζυγος ζώντας μέσα στις
δόξες και την καλοπέραση των ανακτόρων δεν παρασύρθηκε, αλλά και μέσα στη
φουρτουνιασμένη συζυγική και οικογενειακή ζωή δεν ολιγοψύχησε. Στην αυθαιρεσία
και στην απάτη του συζύγου της, αντέταξε τους θησαυρούς της χριστιανικής
πίστεως, την υπομονή της, το ταπεινό της φρόνημα και το μεγάλο κεφάλαιο την
αγάπης που συγχωρεί, ξεχνά το κακό και φέρνει την ομαλότητα και την ψυχική
σωτηρία.
Η συμβολή της αγίας Θεοδώρας στα
ιστορικά γεγονότα του 13ου αιώνα του Βυζαντίου, συνίσταται στο γεγονός ότι,
προσπάθησε να ειρηνεύσουν τα δύο ισχυρά ελληνικά κράτη της εποχής, το βασίλειο
της Νίκαιας και το δεσποτάτο της Ηπείρου.
Περισσότερα
ακούστε από την ραδιοφωνική εκπομπή….
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄.
Τῶν βασιλίδων τὸ κλέος, ἀσκητριῶν τε ἀγλάϊσμα, τῆς Ἀκαρνανίας τὸ εὖχος καὶ ἰαμάτων ρεῖθρον ἀκένωτον· Τῶν λυπουμένων καὶ πτωχῶν τὴν προστάτιν, τὴν ἀκτῖνος δίκην, τὴν Αἰτωλίαν πᾶσαν καταφωτίζουσαν· ἐπώνυμον τὴν ὄντως δωρεῶν τῶν τοῦ Θεοῦ, τὴν πάνσεπτον καὶ ὁσίαν, Θεοδώραν τὴν Βασίλισσαν, δεῦτε οἱ ἐν Ἄρτῃ πάντες πιστῶς, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτὴ γὰρ ἀενάως ὑπὲρ ἡμῶν, οὐ παύει πρεσβεύουσα.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς