«Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν;
οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;»
(Λουκ. ιζ΄
12–19)
Δέκα λεπροί στη συνάντησή τους με τον
Κύριο, ζήτησαν και έλαβαν την ίαση της ασθένειάς τους. Όμως μόνο ένας επέστρεψε
να ευχαριστήσει τον Κύριο. Οι εννέα συμπεριφέρθηκαν εγωκεντρικά και αγνώμονα.
Από τη στιγμή που λύθηκε το πρόβλημά τους, ξέχασαν εντελώς την καλωσύνη που
τους έγινε. Ο ένας, που ήταν αλλογενής και αλλόθρησκος, συμπεριφέρθηκε
ανθρώπινα, απλά και πολύ φυσικά, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του. Ο ευγνώμων
απέδωσε με βαθειά πίστη την ευχαριστία του στον Χριστό και έλαβε την ευλογία
της σωτηρίας. «Ἀναστάς
πορεύου, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε»
(Λουκ. ιζ΄19).
Ολόκληρη η ζωή μας κυριολεκτικά
κολυμπάει στις αμέτρητες ευεργεσίες του Θεού. Η Θεία Λειτουργία ονομάζεται και
Θεία Ευχαριστία, γιατί η Εκκλησία, δηλαδή όλοι οι πιστοί, εκφράζουμε την
ταπεινή μας ευχαριστία στον Δωρεοδότη Χριστό. Κατά την Θεία Λειτουργία, στην
ευχή της Αγίας Αναφοράς προσευχόμαστε: «Σ΄ ευχαριστούμε, Κύριε, για όλες τις
φανερές και αφανείς ευεργεσίες Σου, για τις οποίες δεν είμαστε άξιοι να
απολαμβάνουμε».
Έχουμε μεγάλο χρέος να ευχαριστούμε
πρώτα το Θεό για όλες τις προσωπικές μας ευεργεσίες. Να Τον ευχαριστούμε που
είναι ο Δημιουργός μας και φρόντισε να κατοικούμε μέσα στην πανέμορφη φύση με
τα δένδρα, τα πουλιά, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις θάλασσες, τον ήλιο που
θερμαίνει και φωτίζει τη γη... Μας χάρισε τους ανθρώπους γύρω μας που μας
αγαπούν και τους ανταποδίδουμε αγάπη και ευχαριστία για ό,τι καλό μας κάνουν.
Κυρίως όμως οφείλουμε να Τον ευχαριστούμε που μας έδωσε το σπουδαιότερο, τον
ίδιο Του τον Εαυτό, Τον Οποίο λαμβάνουμε στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Ας
αναπέμπουμε στο Θεό την ευγνωμοσύνη μας και την ευχαριστία για όλα ανεξαιρέτως
για τα καλά και τα κακά, που επιτρέπει προς όφελός μας. Αυτή η αποδοχή είναι
θαυμαστή και δεκτή πιο πολύ από τον Πανάγαθο Θεό, ο οποίος χαρίζει στον άνθρωπο
πνευματικές ευεργεσίες για την υπέρβαση των δοκιμασιών της ζωής.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο Λόγο
του περί Ευχαριστίας επισημαίνει: «Ο μιμητής του Ιώβ, ο θείος Χρυσόστομος,
συνήθιζε πάντοτε να λέγει το αξιομνημόνευτο αυτό απόφθεγμα, σε κάθε περίσταση.
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Δεν θα παύσω να το επαναλαμβάνω πάντοτε, για όλα
όσα μου συμβαίνουν». Το ίδιο συνήθιζε να λέγει και ο μέγας της Θεσσαλονίκης
Γρηγόριος ο Παλαμάς σε κάθε υπόθεση, μιμούμενος τον θείο Χρυσόστομο, ο οποίος
με την εύλαλο γλώσσα του προσθέτει: Ας ευχαριστούμε λοιπόν για όλα, για ό,τι
και αν συμβεί, αυτό είναι ευχαριστία. Διότι το να το κάνεις αυτό όταν όλα
πηγαίνουν ομαλά, δεν είναι σπουδαίο, επειδή σε αυτό ωθεί η ίδια η φύσις των
πραγμάτων. Εάν όμως ευχαριστούμε ενώ ευρισκόμεθα στο βάθος των κακών, αυτό είναι
θαυμαστό. Πράγματι, όταν εμείς ευχαριστούμε για εκείνα τα οποία άλλοι
βλασφημούν και αποθαρρύνονται, κοίτα πόση η φιλοσοφία! Πρώτον, εύφρανες τον
Θεό. Δεύτερον, ντρόπιασες τον διάβολο. Τρίτον, αυτό που συνέβη το απέδειξες
μηδαμινό. Δηλαδή συγχρόνως και εσύ ευχαριστείς, και ο Θεός απομακρύνει την
λύπη, και ο διάβολος υποχωρεί. Τίποτε αγιώτερο δεν υπάρχει από την γλώσσα, που
μέσα στα κακά ευχαριστεί τον Θεό. Όντως δεν υστερεί σε τίποτε από την γλώσσα
του μάρτυρος. Στεφανώνεται κι αυτή ομοίως με εκείνον...»
ΠΗΓΗ: (18ος
- 19ος αι., Ερμηνεία εις τας ΙΔ' επιστολάς του Απ. Παύλου (Κολασ. δ΄15, σ. 412)
1819. Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σ. 417 κ.ε. Επιμέλεια
κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)
Εωθινόν Θ΄. Δόξα
Πατρί… Ἦχος πλ. α’
Ὡς ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων, οὔσης ὀψίας
Σαββάτων, ἐφίστασαι
τοῖς φίλοις Χριστέ, καὶ θαύματι θαῦμα βεβαιοῖς, τῇ κεκλεισμένῃ εἰσόδῳ τῶν θυρῶν, τὴν ἐκ
νεκρῶν σου Ἀνάστασιν·
ἀλλ’ ἔπλησας χαρᾶς τοὺς Μαθητάς, καὶ Πνεύματος ἁγίου
μετέδωκας αὐτοῖς,
καὶ ἐξουσίαν ἔνειμας ἀφέσεως
ἁμαρτιῶν, καὶ τὸν
Θωμᾶν οὐ κατέλιπες,
τῷ τῆς ἀπιστίας καταβαπτίζεσθαι κλύδωνι. Διὸ παράσχου καὶ ἡμῖν, γνῶσιν ἀληθῆ, καὶ ἄφεσιν
πταισμάτων, εὔσπλαγχνε Κύριε.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς