Η Υπεραγία Θεοτόκος θεραπεύει τον όσιο Σεραφείμ
Το έτος 1780 ο Πρόχορος (μετέπειτα όσιος
Σεραφείμ) ασθένησε βαριά. Πρήσθηκε όλο του το σώμα, ώστε υπέφερε φρικτούς
πόνους και έμεινε ακίνητος επάνω στο σκληρό του κρεβάτι. Γιατρός δεν υπήρχε και
κανένα φάρμακο δεν τον βοηθούσε.
Κατά τα φαινόμενα έπασχε από υδρωπικία που
κράτησε τρία χρόνια, από τα οποία το ενάμισυ το πέρασε κατάκοιτος. Όλο αυτό το
διάστημα δεν βγήκε από το στόμα του ούτε μία λέξη γογγυσμού· ολόκληρος, με την
ψυχή και το σώμα, είχε παραδοθεί στον Κύριο και προσευχόταν αδιάλειπτα,
ποτίζοντας την κοίτη του με τα δάκρυά του.
Όσο ήταν άρρωστος, ο πνευματικός του
πατέρας και οδηγός π. Ιωσήφ τον υπηρετούσε σαν κοινός υποτακτικός· ο ηγούμενος
π. Παχώμιος δεν απομακρύνθηκε από κοντά του· ο π. Ησαΐας και άλλοι γέροντες και
αδελφοί τον φρόντιζαν επίσης πολύ.
Τελικά, φοβούμενος για την ίδια την ζωή
του αρρώστου, ο ηγούμενος π. Παχώμιος πρότεινε αποφασιστικά στον ασθενή να
καλέσουν ιατρό, αλλά ο μακάριος ακόμη αποφασιστικότερα αρνήθηκε την ιατρική
βοήθεια.
– Πάτερ άγιε, του είπε, εγώ αφιερώθηκα στον Κύριο ημών
Ιησού Χριστό και την άχραντη Μητέρα του· και αν η αγάπη σας ευαρεστείται,
εφοδιάστε με το ουράνιο φάρμακο, την θεία Κοινωνία.
Ο π. Ιωσήφ κατόπιν της παρακλήσεως του
αρρώστου και επειδή και ο ίδιος πολύ το επιθυμούσε, έκανε ολονύκτια αγρυπνία
και λειτουργία, όπου συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και προσευχήθηκαν για τον
πάσχοντα.
Μετά την θεία λειτουργία ο Πρόχορος,
όπως ήταν κατάκοιτος, εξομολογήθηκε και κοινώνησε των αχράντων του Χριστού
Μυστηρίων. Και να, μετά την θεία Μετάληψη, του εμφανίσθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος
μέσα σε άρρητο φως, συνοδευομένη από τους αγίους αποστόλους Ιωάννη τον Θεολόγο
και Πέτρο.
Στρέφοντας το θείο πρόσωπό Της προς τον
Ιωάννη έδειξε τον Πρόχορο και είπε:
– Αυτός είναι από το γένος μας.
Κατόπιν ακούμπησε το δεξί Της χέρι στο
κεφάλι του Προχόρου και αυτοστιγμεί το υγρό, το οποίο είχε γεμίσει το σώμα του,
άρχισε να ρέει ποταμηδόν από ένα άνοιγμα που δημιουργήθηκε στον δεξιό του μηρό.
Ο Πρόχορος σύντομα θεραπεύθηκε εντελώς, και μόνο το σημάδι της πληγής, από την
οποία έτρεξε το υγρό, έμεινε στο σώμα του για πάντα.
Μετά το περιστατικό αυτό, στο σημείο
όπου είχε εμφανισθεί η Θεοτόκος κτίσθηκε διώροφος ναός, και παραπλεύρως, στην
θέση όπου υπήρχε το κελί του Προχόρου, κτίσθηκε νοσοκομείο.
Ο Πρόχορος με εντολή του ηγουμένου
συγκέντρωνε εισφορές για την οικοδόμηση και με τα ίδια του τα χέρια κατασκεύασε
αγία τράπεζα από ξύλο κυπαρισσιού για τον κάτω ναό του νοσοκομείου.
Επειδή το μέρος αυτό είχε αγιασθεί και
διά του θαύματος, ο όσιος Σεραφείμ κοινωνούσε μέχρι τέλους της ζωής του σ’ αυτό
το ναό, για να θυμάται πάντοτε τη μεγάλη ευεργεσία του Θεού, η οποία του
εκδηλώθηκε στο χώρο εκείνο.
ΠΗΓΗ: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Οσίου
Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991,
σελ. 14.
Δόξα. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς
Ρωσίας τὸν γόνον καὶ τοῦ Σάρωφ τὸ σέμνωμα, καὶ τῶν ὀρθοδόξων ἁπάντων τὸ
λαμπρὸν ἐγκαλλώπισμα, ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Σεραφείμ, ἑπόμενοι αὐτοῦ ταῖς διδαχαῖς· τοῦ γὰρ
Πνεύματος τὴν κτῆσιν, πνευματοφόρῳ πολιτείᾳ διεκήρυξεν. Δόξα τῷ ἐνοικήσαντι ἐν σοί, δόξα τῷ σὲ
καταυγάσαντι, δόξα τῷ δεδωκότι
σοι πληθὺν χαρισμάτων, ὁσιώτατε.
Κοντάκιον. Ἦχος
δ'. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν Σαρὼφ ὡς ἄγγελος, βεβιωμένος, Σεραφεὶμ μακάριε, ὤφθης δοχεῖον ἐκλεκτόν, τῶν χαρισμάτων τοῦ πνεύματος, λόγῳ πλουσίως ἐμφαίνων τὰ κρείττονα.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς