ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΩΣ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ
- ΑΓΙΟΥ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού
ως Θείο Βρέφος: όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη, και
πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να
κατακλέψουν τους οδοιπόρους. Ο δίκαιος Ιωσήφ οδηγούσε το γαϊδουράκι, πάνω στο
οποίο ήταν φορτωμένα τα λίγα υπάρχοντά τους και όπου επέβαινε η Υπεραγία
Θεοτόκος, κρατώντας στο στήθος της τον Υιό της.
Οι ληστές άρπαξαν το γαϊδουράκι με σκοπό
να το οδηγήσουν μακριά, και ένας από αυτούς πλησίασε τη Μητέρα του Θεού για να
δει τί κρατούσε κατάστηθα. Μόλις αντίκρισε τον Χριστό-νήπιο, εξεπλάγη από την
ασυνήθιστη ομορφιά Του και τότε, μέσα στην έκπληξή του, αναφώνησε: «Και ό Θεός
αν έπαιρνε σάρκα ανθρώπινη, δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφος από αυτό το
Παιδί!». Κατόπιν ο ληστής πρόσταξε τους συνεργούς του να μην αρπάξουν τίποτα
απ’ αυτούς τους οδοιπόρους.
Έμπλεως ευγνωμοσύνης προς τον
γενναιόδωρο αυτό ληστή, η Παναγία Θεοτόκος του είπε: «Γνώριζε ότι το Παιδί αυτό
θα σε ανταμείψει με ανταμοιβή μεγάλη, επειδή εσύ σήμερα Τον προστάτευσες».
Τριάντα τρία χρόνια αργότερα ο ίδιος άνθρωπος κρεμόταν στον Σταυρό, για τα
παραπτώματά του, εσταυρωμένος εκ δεξιών του Σταυρού του Χριστού.
Το όνομά του ήταν Δυσμάς και το όνομα
του άλλου, εξ άριστερών, ληστή ήταν Γεστάς. Βλέποντας ο Δυσμάς τον Δεσπότη, τον
αθώο και αναμάρτητο Ιησού Χριστό, εσταυρωμένο, μετανόησε για κάθε κακό που είχε
κάνει στη ζωή του. Όταν ο Γεστάς βλασφήμησε εναντίον του Κυρίου, ο Δυσμάς Τον
υπερασπίστηκε λέγοντας: «Καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε».
Ο Δυσμάς επομένως ήταν ο σοφός ληστής
στον οποίον είπε ο Χριστός μας: «Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ
(Λουκ. 23, 41-43). Ο Κύριος χάρισε τον Παράδεισο σ’ αυτόν που Του χάρισε τη
ζωή, όταν ήταν Παιδί!
ΠΗΓΗ: Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς,
«Πρόλογος της Αχρίδας», τ.12, Δεκέμβριος, σ.244-245.
Κι ένα δεύτερο περιστατικό από την εποχή
του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ένας σπουδαίος και σοφός άνθρωπος, ο άγιος Ιερώνυμος
ξεκίνησε από την Ρώμη και πήγε στη Βηθλεέμ. Έφτιαξε εκεί το κατάλυμά του και
ζούσε δίπλα στο σπήλαιο που γεννήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Κάθε τόσο, ο
άγιος Ιερώνυμος πήγαινε και γονάτιζε μπροστά στο σπήλαιο που γεννήθηκε ο
Χριστός και Τον παρακαλούσε και Τον ικέτευε για την αιώνια ζωή. Μία μέρα,
Χριστούγεννα, –το έχει γράψει ο ίδιος αυτό το γεγονός– ενώ προσευχόταν, βλέπει
τον Χριστό μπροστά του να του λέει:
-Ιερώνυμε, σήμερα είναι η γιορτή μου. Σήμερα είναι η
επέτειος της καθόδου μου στη γη, που γεννήθηκα στο σπήλαιο αυτό. Τί δώρο θα μου
κάνεις; Απαντάει ο άγιος: -Υιέ του Θεού, για Σένα άφησα την πρωτεύουσα του
κόσμου, την Ρώμη, και όλα τα πλούτη που είχα εκεί. Ήλθα εδώ και ζω φτωχός κοντά
Σου. Τί δώρο θέλεις να σου κάνω; Τί έχω πια Χριστέ μου, να σου δώσω;
-Κάτι έχεις ακόμη. Και θέλω να μου το δώσεις.
-Χριστέ μου, είχα σοφία. Μόρφωση
απέραντη. Την είχα αποκτήσει με τις μελέτες μου. Μα και αυτή την έκανα θυσία
μπροστά Σου. Την θεώρησα σκόνη και στάχτη. Τώρα πια, ασχολούμαι μόνο με τον
λόγο Σου. Τί άλλο να σου δώσω;
-Κάτι έχεις ακόμη, Ιερώνυμε. Θέλω να μου δώσεις και από
αυτό.
-Χριστέ μου, είχα δυνάμεις σώματος και έχω δυνάμεις πνεύματος. Τα άφησα
όλα στα πόδια Σου. Δεν θυμάμαι να έχω τίποτε άλλο να Σου δώσω.
-Και όμως, κάτι
έχεις ακόμη.
-Ποιό Χριστέ μου, πες το μου. Και αμέσως θα Σου το
προσφέρω.
Του λέει ο Χριστός: Τις αμαρτίες σου! Αυτές θέλω να μου
τις δώσεις!
-Χριστέ μου, τί να τις κάνεις τις αμαρτίες μου;
-Να τις πάρω εγώ. Να φύγουν από
εσένα. Να σου τις συγχωρήσω. Και να μείνεις εσύ καθαρός, με την χάρη μου και με
την αγάπη που έχεις για μένα.
ΠΗΓΗ: +Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου,
Ο Θεός επί γης, Έκδ. Ι. Μ. Προφήτου Ηλιού, Πρέβεζα 2015, σ. 13-18.
Ο Χριστός με την Ενσάρκωσή Του θέλει να
Του προσφέρουμε τον εαυτό μας, όπως είμαστε και προπάντων τις αμαρτίες μας.
Εκείνος μας συγχωρεί και μας εξαγνίζει. Κι ενώ εμείς με την ελεύθερη θέλησή μας
φεύγουμε μακριά Του, το έλεος του Θεού δεν παραιτείται από τη σωτήρια αυτή
ευσπλαχνία Του. «Τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας
τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου» (ψαλ. κβ΄,στ. 6), λέγει ο
ψαλμωδός (=το έλεός Σου, Κύριε, με καταδιώκει όλες τις ημέρες της ζωής μου, και
η Χάρη Σου θα επιμένει να βρίσκει διάφορα μέσα, ώστε και αν ακόμη εγώ φεύγω από
κοντά Σου, να με συλλαμβάνει στο δίχτυ της σωτηρίας. Οφείλουμε ως χριστιανοί να ανταποκρινόμαστε στο θείο Του
κάλεσμα!
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς