Τῇ Κυριακῇ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, μνήμην ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, ἐπιτελοῦμεν πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ γενεαλογίαν, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστορικῶς ἠριθμήσατο΄ ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων, ἐξαιρέτως δὲ τοῦ προφήτου Δανιήλ καὶ τῶν ἁγίων τριῶν Παίδων ὡς προτυπώσαντας καὶ προκαταγγείλαντας τὴν Σάρκωσιν Αὐτοῦ.
Ταῖς τῶν σῷν Ἁγίων σου πρεσβείαις,
Χριστέ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Η Εκκλησία μας την Κυριακή προ των
Χριστουγέννων την ονόμασε «Κυριακή των αγίων Πατέρων». Πατέρες εννοούνται οι
κατά σάρκα πρόγονοι του Χριστού από τον γενάρχη Αβραάμ, όλοι οι προ Χριστού
δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, πρόγονοι ή μη του Χριστού. Ως ευαγγελική περικοπή
αναγιγνώσκεται η γενεαλογία του Χριστού. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος θέλει να δείξει ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο επηγγελμένος Μεσσίας, εφ’ όσον είναι υιὸς του Δαβὶδ και υιὸς του Αβραάμ. Η προϊστορία αυτή
κορυφώνεται στο πλήρωμα του χρόνου με τη γέννηση του Μεσσία, την Ενανθρώπηση
του Χριστού!

Η αγάπη του Θεού είχε υποσχεθεί τη
σωτηρία του ανθρώπου και μετά την παρέλευση τόσων γενεών, σήμανε η ώρα να
τηρήσει την υπόσχεσή Του με την Εναθρώπησή Του. Το όνομα Ιησούς το έδωσε ο Θεός
και σημαίνει Σωτήρ. Ενανθρώπησε ο Υιός του Θεού για να σώσει τον λαό Του από
τις αμαρτίες του. Λαός Του είναι όσοι Τον δέχονται ως Σωτήρα και Λυτρωτή τους,
αυτοί και θα σωθούν. Θα ακούσουν τον λόγο Του, που είναι η Αλήθεια και η Ζωή,
θα δουν το Άγιο παράδειγμά Του που άφησε όταν ήλθε στη γη και με τη Σταυρική
Του θυσία σήκωσε την αμαρτία του κόσμου και χάρισε την άφεση. Εκείνος στέκει
πάντα δίπλα μας όλος αγάπη, οδηγεί τα βήματά μας κοντά Του, επιθυμεί να γίνουμε
συγγενείς Του, να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία Του. Από μας ζητά τη μετάνοιά μας,
την τήρηση των εντολών Του, την αφοσίωση και τη συμμετοχή μας στη μυστηριακή
ζωή της Εκκλησίας.
Ας προετοιμασθούμε αυτές τις ημέρες να
εορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα προσφέροντας την μετάνοιά μας, τις αμαρτίες μας
και την ευγνωμοσύνη μας στον Κύριο, τον Σωτήρα και Λυτρωτή των ψυχών ημών.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ‘ Κατεπλάγη Ἰωσὴφ
Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ, ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ, Εὐτρεπίζου Ἐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ Σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου, Παράδεισος καὶ γάρ, ἡ ἐκείνης
γαστήρ, ἐδείχθη
νοητός, ἐν ᾧ τὸ θεῖον φυτόν, ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα. Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν, ἀναστήσων εἰκόνα.
Ἀπολυτίκιον τῶν Πατέρων. Ἦχος β‘
Μεγάλα τὰ τῆς Πίστεως κατορθώματα! ἐν τῇ πηγῇ τῆς
φλογός, ὡς ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως, οἱ Ἅγιοι
τρεῖς Παῖδες ἠγάλλοντο
καὶ ὁ Προφήτης Δανιήλ, λεόντων ποιμήν, ὡς προβάτων ἐδείκνυτο. Ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον Προεόρτιον Ἦχος γ‘
Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν προαιώνιον Λόγον, ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται,
ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως, Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα, δόξασον μετὰ Ἀγγέλων καὶ τῶν
Ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι, Παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς