Ἡ Εἴσοδος τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου στὸ Ναό


 Η εορτή αυτή της Παναγίας μας είναι εορτή αφιερώσεως της τριετίζουσας Κόρης που επρόκειτο να γίνει Μητέρα του Θεού στο ναό του Σολομώντος. Άγγελοι και άνθρωποι την υποδέχονται θαυμάζοντας «πς Παρθένος εσλθε ες τά για τν γίων», αγνοώντας το σχέδιο της θείας αγάπης και της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου. Με την εορτή αυτή εκπληρώνεται το σχέδιο του Θεού που είναι πάντοτε ακατάληπτο και ασύλληπτο για τον άνθρωπο, γιατί η αγάπη και η φιλανθρωπία του Θεού υπερβαίνει τη λογική του ανθρώπου.
 

Η Εκκλησία μας όρισε να εορτάζεται το γεγονός των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου στις αρχές του Σαρανταημέρου, ως προανάκρουσμα του κοσμοχαρμόσυνου γεγονότος της έλευσης στη γη του Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου. Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας οικονομίας.


Εικονογραφικά, η σκηνή των Εισοδίων δίδει έμφαση στο πρόσωπο της Παναγίας, η οποία αφιέρωσε τον εαυτό της στην εκπλήρωση της οικονομίας του Θεού. Αυτό δηλώνεται με την κινητική στάση της Παναγίας προς τον αρχιερέα, ότι εκούσια συμμετέχει στο σχέδιο του Θεού. Κεντρικό πρόσωπο της παράστασης είναι η τριετής Παναγία, η οποία είναι μικρή στο μέγεθος αλλά έχει όλη την ιερότητα της μελλούσης Μητέρας του Θεού. Φοράει το μαφόριο όπως οι ενήλικες γυναίκες και οδηγείται ευλαβικά από τους θεοσεβείς γονείς της στο ναό, όπου την υποδέχεται ο αρχιερέας Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου.

Ο Ναός συμβολίζεται με ένα κιβώριο που προβάλλει πίσω από τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Η Παναγία φθάνει στο Ναό με πομπή. Πίσω της χαρούμενες νέες, σεμνά λαμπροφορεμένες προπέμπουν την Παναγία με αναμμένες λαμπάδες. Στην εικόνα των Εισοδίων, πάνω αριστερά εικονίζεται η δωδεκαετής παραμονή της Παναγίας στα «Άγια των Αγίων», να τρέφεται από έναν άγγελο. Δέχεται τον ουράνιον άρτο.





Δξα Πατρί… Κα νν… χος β’ Λοντος Μαΐστορος
Σμερον τ Να προσγεται, Πανμωμος Παρθνος, ες κατοικητριον το παντνακτος Θεο, κα πσης τς ζως μν τροφο. Σμερον τ καθαρτατον γασμα, ς τριετζουσα δμαλις, ες τ για τν γων εσγεται. Tατ κβοσωμεν, ς γγελος΄ Χαρε μνη ν γυναιξν ελογημνη.



κ τς ερς Μονς