Νέα, γενναία, ένδοξος και καλλιπάρθενος
κόρη, αφιέρωσε όλη της τη ζωή στο Χριστό και μαρτύρησε για την αληθινή πίστη
της με φρικτά βασανιστήρια.
Όταν ο ηγεμόνας Πρόβος τη συνέλαβε (το
256 μ.Χ.) και είδε τη γενναιότητα της Αναστασίας, θέλησε να μαλακώση την
αυστηρότητα και την τραχύτητά της με κολακείες. Μα δεν ήξερε ο ανόητος την
δυνατή πίστη στην ψυχή της, που ήταν πιο σκληρή κι από το διαμάντι. Της είπε
λοιπόν:
—Άκουσέ με, Κόρη, που σε συμβουλεύω για το συμφέρον σου.
Θυσίασε στους μεγάλους θεούς, κι εγώ θα σε παντρέψω μ’ ένα πλουσιότατο άρχοντα,
θα σου δώσω χρυσάφι και ασήμι πολύ, ρούχα πολυτελή, πλήθος δούλων και υπηρετών,
και θα γίνης μονομιάς ευγενής και περίδοξη. Κατάλαβε λοιπόν το καλό σου, σκέψου
όπως αρμόζει στην ωραιότητα και στην ψυχική σου ευγένεια. Μη θέλης να δοκιμάσης
το θυμό μου, και να μάθης πόσο κακό είναι η ασέβειά σου. Εγώ -οι θεοί το
ξέρουν- λυπάμαι το κάλλος σου, και σαν πατέρας φροντίζω για το όφελος σου, σε
συμβουλεύω για το συμφέρον σου. Αν όμως δεν με ακούσης, θα δοκιμάσης
αναγκαστικά την αγριότητα και το θυμό μου, όπως είδες τώρα την ημερότητα και
την ευμένειά μου, και τότε θα μετανοιώσης ανώφελα.
Μόλις άκουσε η Μάρτυς τούτα τα λόγια,
θυμήθηκε τις μητρικές παραινέσεις της σοφής διδασκάλισσας Σοφίας, και του
αποκρίθηκε ταπεινά:
—Για μένα, ηγεμόνα, πλούτος και ζωή και Νυμφίος είναι ο
γλυκύτατος Δεσπότης μου Χριστός. Ο θάνατος για χάρη Του μου είναι πιο πολύτιμος
κι από αυτή τη ζωή. Γι’ Αυτόν περιφρόνησα όλα τα ευχάριστα και απολαυστικά
πράγματα της γης, χρυσάφι, ασήμι, πολυτίμους λίθους, κι όλα όσα τιμούν οι
φιλόσαρκοι τα θεωρώ σαν χώμα. Φωτιά, σπαθί, κοντάρι, διαμελισμό, πληγές και
μάστιγες, κι ό,τι άλλο νομίζετε για τιμωρία, εγώ τα έχω για ευχαρίστησι και
αγαλλίασι, ατενίζοντας προς τον Δεσπότη Χριστό και Σωτήρα μου. Για την αγάπη
Του επιθυμώ όχι μόνο να πάθω τέτοια δεινά, αλλά και να πεθάνω μύριες φορές για
χάρη Του. Μην υποκρίνεσαι λοιπόν πως τάχα λυπάσαι την ομορφιά μου που μαραίνεται
σαν τα άνθη του αγρού, αλλά κάνε ό,τι είναι στην εξουσία σου. Μή χάνης άσκοπα
τον καιρό σου. Εγώ ξύλινους και πέτρινους θεούς δεν θα προσκυνήσω ποτέ.
Και ακολούθησαν τα βάρβαρα μαρτύρια στη
γενναία μαθήτρια του Χριστού, η οποία ανδρειωμένη με τη θεία δύναμη
αντιμετώπισε όλα τα άγρια και απάνθρωπα βάσανα που επέφερε η γύμνωση, η φωτιά
με λάδι, πίσσα και θειάφι, το τέντωμα σε τέσσερις πασσάλους, τα ραβδίσματα, ο
τροχός στο πάγκαλο σώμα της. Αλλά η Αγία κατέφυγε με θείο έρωτα διά της
προσευχής στον Κύριο των δυνάμεων και έλαβε την εξ ύψους δύναμη. Οι δήμιοι
ατόνησαν να την βασανίζουν κι αυτή στεκόταν χωρίς καμία οδύνη. Τελικά η μάρτυς,
αφού παρακάλεσε τον Θεό να την αξιώση να τελειώση καλώς το μαρτύριο, και όσοι
άρρωστοι την επικαλεσθούν σε βοήθεια, να τους θεραπεύη ως ιατρός κάθε
αρρώστειας, αποκεφαλίστηκε και έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου.
Διά
πρεσβειών της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας,
Κύριε
ελέησον ημάς.
ΠΗΓΗ: Απόσπασμα από τον Συμεών τον
Μεταφραστή, το μαρτύριον της αγίας ενδόξου οσιοπαρθενομάρτυρος Αναστασίας της
Ρωμαίας. Και Αγία Αναστασία η Ρωμαία σελ. 11-22, έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου
Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1998.
Κάθισμα. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἐκ βρέφους τῷ Θεῷ, ἀνετέθης Ὁσία,
νεκρώσασα σαρκός, ἐγκρατείᾳ τὰ πάθη, εἰς ὕψος
δ' ἀνέδραμες, μαρτυρίου περίδοξον, ἐναθλήσασα, Ἀναστασία νομίμως, καὶ τόν δράκοντα, καταβαλοῦσα εἰς χάος, δυνάμει τοῦ Πνεύματος.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς